Przebieg kariery
Pierwszy skok na nartach oddał w 2002 roku, w sezonie 2004/2005 rozpoczął starty w cyklu Lotos Cup[3]. Jako junior początkowo uprawiał też kombinację norweską, jednak w oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS w tej dyscyplinie sportu wystąpił tylko raz – 15 lutego 2011 w Libercu zajął 34. miejsce w zawodach zimowego olimpijskiego festiwalu młodzieży Europy (Gundersen HS100/7,5 km)[4].
W FIS Cup w skokach narciarskich zadebiutował w styczniu 2011 w Szczyrku, dwukrotnie zajmując 57. miejsce. Pierwsze punkty zdobył w Wiśle 8 września 2012, zajmując 19. miejsce[5]. W maju 2013 wystąpił w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży, gdzie zdobył 3 złote medale (2 indywidualnie i 1 drużynowy)[3].
Jako jeden z czterech nowych zawodników znalazł się w kadrze juniorów reprezentacji Polski na sezon 2013/2014[6]. 3 sierpnia 2013 w Kuopio w swoim debiutanckim starcie zdobył punkty Letniego Pucharu Kontynentalnego, zajmując 13. pozycję. Dwa tygodnie później stanął na najniższym stopniu podium FIS Cup w Zakopanem. 27 grudnia tego samego roku zdobył pierwsze punkty zimowej edycji Pucharu Kontynentalnego – był 8. w Engelbergu. Znalazł się w najlepszej trzydziestce również w trzech kolejnych konkursach cyklu. 19 stycznia 2014 zadebiutował w Pucharze Świata, w zawodach w Zakopanem zajmując 45. miejsce. 31 stycznia w debiucie w zawodach tej rangi Wolny zwyciężył w konkursie skoków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2014. Następnego dnia zdobył złoty medal również w konkursie drużynowym, startując wraz z Krzysztofem Biegunem, Klemensem Murańką i Aleksandrem Zniszczołem[7].
W 2014 zadebiutował w Letnim Grand Prix. Kilkukrotnie zdobył punkty tego cyklu, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 11. pozycji, w zawodach w Hakubie. We wrześniu 2014 trzykrotnie zwyciężał w konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego[8]. 3 października 2014 podczas kwalifikacji do konkursu LGP w Klingenthal upadł po skoku na 138 metrów i naderwał więzadło krzyżowe przednie[9][10]. W związku z powikłaniami po kontuzji nie wystąpił w żadnych oficjalnych zawodach w sezonie zimowym 2014/2015. Pierwsze skoki po kontuzji oddał na skoczni w Szczyrku po ponad roku od upadku[11].
Do występów w zawodach międzynarodowych powrócił w grudniu 2015, startując w Pucharze Kontynentalnym w Renie. 10 stycznia 2016 w Willingen po raz pierwszy po kontuzji, a po raz drugi w karierze wystartował w zawodach indywidualnych Pucharu Świata. Za zajęcie 30. miejsca zdobył pierwszy w karierze punkt do klasyfikacji generalnej tego cyklu. 24 stycznia zajął 27. lokatę w zawodach PŚ w Zakopanem. W ramach Pucharu Kontynentalnego najwyżej w sezonie klasyfikowany był na 4. miejscu, również w Zakopanem, w lutym 2016[12].
Regularnie startował w zawodach Letniego Grand Prix 2016. Najwyżej sklasyfikowany był na 20. pozycji w Wiśle. W zimowej części sezonu 2016/2017 występował głównie w Pucharze Kontynentalnym. W najlepszym występie zajął 8. miejsce w zawodach w Zakopanem[13].
W Letnim Grand Prix 2017 najwyżej sklasyfikowany był na 9. pozycji, w rozgrywanych w lipcu zawodach w Hinterzarten. W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata regularnie występował w tym cyklu. W najlepszym występie, w konkursie w Innsbrucku, znalazł się na 15. miejscu[14]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 36. pozycji z 73 punktami[15]. W lutym 2018 startował w Pucharze Kontynentalnym. Trzy razy zajął 2., a raz – 3. lokatę[14].
4 sierpnia 2018 zajął 4. miejsce w konkursie LGP w Einsiedeln. Łącznie w ramach Letniego Grand Prix 2018 czterokrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata dwukrotnie zajmował indywidualnie pozycje w najlepszej dziesiątce. W obu przypadkach miało to miejsce na skoczniach mamucich – 3 lutego 2019 był 6. w Oberstdorfie, a 17 marca w zawodach w Vikersund rozgrywanych w ramach Raw Air 2019 zajął 4. pozycję. Na skoczni dużej najwyżej sklasyfikowany był na 11. miejscu, w listopadzie 2018 w Ruce[16]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata zakończył na 22. lokacie. Dodatkowo zajął 11. miejsce w Pucharze Świata w lotach 2018/2019 oraz 8. w Raw Air[15]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019, gdzie zajął 40. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni dużej[16].
W ramach Letniego Grand Prix 2019 trzykrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce w zawodach indywidualnych. Najwyżej sklasyfikowany został na 6. miejscu, w sierpniu w Courchevel. Regularnie startował w konkursach Pucharu Świata 2019/2020, w większości z nich nie zdobył jednak punktów. W najlepszym występie, w grudniu 2019 w Niżnym Tagile, zajął 16. pozycję[17]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 38. miejscu z 58 punktami[15].
W sezonie 2020/2021 początkowo występował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Dwukrotnie stanął na podium tego cyklu: w rozgrywanych w grudniu 2020 zawodach zajął 2. miejsce w Ruce oraz zwyciężył w Engelbergu. Od stycznia 2021 regularnie startował w Pucharze Świata, w większości występów zdobywając punkty. Dwukrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce – w styczniu był 9. w Titisee-Neustadt, a w marcu 10. w Planicy[18]. Sezon zakończył na 27. miejscu w klasyfikacji generalnej ze 195 punktami[15].
W otwierającym Letnie Grand Prix 2021 konkursie w Wiśle odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w zawodach tej rangi[19]. W dalszej części sezonu letniego w trzech startach w tym cyklu jeszcze dwukrotnie kończył zawody w pierwszej dziesiątce, zaś w Letnim Pucharze Kontynentalnym 2021 dwa razy stawał na podium, zajmując 2. i 3. pozycję. W zimowej części sezonu 2021/2022 w Pucharze Świata siedmiokrotnie zdobył punkty, a najwyżej klasyfikowany był na 15. miejscu (w marcu 2022 w Planicy), zaś w Pucharze Kontynentalnym dwukrotnie zajmował 2. lokatę. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których był 11. indywidualnie, a w zawodach drużynowych zajął 5. miejsce[20].
W Letnim Grand Prix 2022 dwukrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce podczas lipcowych zawodów w Wiśle. Konkurs rozgrywany 24 lipca ukończył na 3. miejscu. W zimowej części sezonu 2022/2023 startował naprzemiennie w Pucharze Świata oraz Pucharze Kontynentalnym. W najwyższej rangi cyklu w 12 występach ani razu nie zdobył punktów, a w Pucharze Kontynentalnym 2022/2023 najwyżej sklasyfikowany był na 8. pozycji[21].
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
Zwycięstwa w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skład
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Przypisy
|
1.
|
17 listopada
|
2018
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
[c]
|
128,0 m
|
125,5 m
|
1026,6 pkt (246,9 pkt)
|
–
|
2.
|
15 lutego
|
2019
|
Willingen
|
Mühlenkopfschanze
|
K-130
|
HS-145
|
[c]
|
140,5 m
|
141,5 m
|
979,4 pkt (256,3 pkt)
|
–
|
3.
|
23 marca
|
2019
|
Planica
|
Letalnica
|
K-200
|
HS-240
|
[d]
|
237,5 m
|
228,5 m
|
1627,8 pkt (415,6 pkt)
|
–
|
4.
|
14 grudnia
|
2019
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
[e]
|
136,0 m
|
130,0 m
|
968,7 pkt (241,7 pkt)
|
–
|
Miejsca na podium w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skład
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
17 listopada
|
2018
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
[c]
|
128,0 m
|
125,5 m
|
1026,6 pkt (246,9 pkt)
|
1.
|
–
|
2.
|
15 lutego
|
2019
|
Willingen
|
Mühlenkopfschanze
|
K-130
|
HS-145
|
[c]
|
140,5 m
|
141,5 m
|
979,4 pkt (256,3 pkt)
|
1.
|
–
|
3.
|
23 marca
|
2019
|
Planica
|
Letalnica
|
K-200
|
HS-240
|
[d]
|
237,5 m
|
228,5 m
|
1627,8 pkt (415,6 pkt)
|
1.
|
–
|
4.
|
23 listopada
|
2019
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
[e]
|
123,5 m
|
119,0 m
|
990,9 pkt (227,8 pkt)
|
3.
|
27,3 pkt
|
Austria
|
5.
|
14 grudnia
|
2019
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
[e]
|
136,0 m
|
130,0 m
|
968,7 pkt (241,7 pkt)
|
1.
|
–
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
1.
|
17 lipca
|
2021
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
123,5 m
|
126,5 m
|
261,2 pkt
|
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca na podium w konkursach drużynowych LGP chronologicznie
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skład
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
17 sierpnia
|
2019
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-125
|
HS-140
|
druż.[e]
|
119,0 m
|
135,5 m
|
951,1 pkt (216,6 pkt)
|
2.
|
10,8 pkt
|
Japonia
|
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
10 lutego
|
2018
|
Iron Mountain
|
Pine Mountain Jump
|
K-120
|
HS-133
|
130,0 m
|
138,0 m
|
277,7 pkt
|
2.
|
13,8 pkt
|
Marius Lindvik
|
2.
|
18 lutego
|
2018
|
Brotterode
|
Inselbergschanze
|
K-105
|
HS-117
|
114,5 m
|
115,0 m
|
269,4 pkt
|
2.
|
0,5 pkt
|
David Siegel
|
3.
|
24 lutego
|
2018
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
138,0 m
|
128,5 m
|
249,6 pkt
|
3.
|
21,9 pkt
|
Marius Lindvik
|
4.
|
25 lutego
|
2018
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
128,0 m
|
138,0 m
|
258,8 pkt
|
2.
|
23,8 pkt
|
Marius Lindvik
|
5.
|
19 grudnia
|
2020
|
Ruka
|
Rukatunturi
|
K-120
|
HS-142
|
128,5 m
|
130,0 m
|
272,0 pkt
|
2.
|
16,2 pkt
|
Jan Hörl
|
6.
|
27 grudnia
|
2020
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-125
|
HS-140
|
127,0 m
|
133,5 m
|
271,4 pkt
|
1.
|
–
|
7.
|
13 lutego
|
2022
|
Brotterode
|
Inselbergschanze
|
K-105
|
HS-117
|
108,0 m
|
113,5 m
|
250,0 pkt
|
2.
|
1,3 pkt
|
Kacper Juroszek
|
8.
|
26 lutego
|
2022
|
Planica
|
Bloudkova velikanka
|
K-125
|
HS-138
|
129,5 m
|
137,0 m
|
283,9 pkt
|
2.[f]
|
7,4 pkt
|
Michael Hayböck
|
9.
|
4 lutego
|
2024
|
Lillehammer
|
Lysgårdsbakken
|
K-123
|
HS-140
|
137,5 m
|
136,0 m
|
290,6 pkt
|
3.
|
2,5 pkt
|
Maximilian Ortner
|
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
14 września
|
2014
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
143,5 m
|
–
|
133,4 pkt
|
1.
|
–
|
2.
|
20 września
|
2014
|
Stams
|
Brunnentalschanzen
|
K-105
|
HS 115
|
112,5 m
|
112,5 m
|
261,8 pkt
|
1.
|
–
|
3.
|
21 września
|
2014
|
Stams
|
Brunnentalschanzen
|
K-105
|
HS 115
|
112,0 m
|
116,0 m
|
250,5 pkt
|
1.
|
–
|
4.
|
19 września
|
2021
|
Oslo
|
Midtstubakken
|
K-95
|
HS-106
|
102,5 m
|
98,5 m
|
231,1 pkt
|
3.
|
6,1 pkt
|
Fredrik Villumstad
|
5.
|
26 września
|
2021
|
Klingenthal
|
Vogtland Arena
|
K-125
|
HS-140
|
133,5 m
|
138,5 m
|
262,1 pkt
|
2.
|
12,7 pkt
|
Manuel Fettner
|
stan po zakończeniu LPK 2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie
Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Zimowe mistrzostwa Polski seniorów w skokach narciarskich (indywidualnie)
Stan po zakończeniu sezonu 2022/2023. Opracowano na podstawie[34].
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
42.
|
26 grudnia
|
2009
|
Szczyrk
|
Skalite
|
K-95
|
HS-106
|
indywid.
|
71,0 m
|
–
|
54,5 pkt
|
201,5 pkt
|
Adam Małysz
|
29.
|
19 lutego
|
2011
|
Szczyrk
|
Skalite
|
K-95
|
HS-106
|
indywid.
|
85,0 m
|
82,5 m
|
172,5 pkt
|
86,0 pkt
|
Kamil Stoch
|
38.
|
26 grudnia
|
2011
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
84,5 m
|
–
|
39,1 pkt
|
250,1 pkt
|
Kamil Stoch
|
14.
|
25 marca
|
2012
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
114,0 m
|
108,0 m
|
190,1 pkt
|
95,8 pkt
|
Kamil Stoch
|
18.
|
27 marca
|
2013
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
120,0 m
|
116,5 m
|
219,2 pkt
|
97,6 pkt
|
Maciej Kot
|
8.
|
22 marca
|
2016
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
125,5 m
|
122,0 m
|
241,5 pkt
|
31,9 pkt
|
Maciej Kot
|
6.
|
26 grudnia
|
2017
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
107,0 m
|
115,0 m
|
197,8 pkt
|
56,5 pkt
|
Stefan Hula
|
5.
|
26 grudnia
|
2018
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-125
|
HS-140
|
indywid.
|
124,5 m
|
119,5 m
|
277,1 pkt
|
53,9 pkt
|
Kamil Stoch
|
6.
|
22 grudnia
|
2020
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
121,5 m
|
–
|
139,1 pkt
|
17,2 pkt
|
Tomasz Pilch
|
6.
|
22 grudnia
|
2021
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-125
|
HS-140
|
indywid.
|
136,5 m
|
130,0 m
|
290,1 pkt
|
23,2 pkt
|
Kamil Stoch
|
12.
|
22 grudnia
|
2022
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
121,0 m
|
108,5 m
|
220,7 pkt
|
79,5 pkt
|
Kamil Stoch
|
Letnie mistrzostwa Polski seniorów w skokach narciarskich (indywidualnie)
Stan po zakończeniu sezonu letniego 2022. Opracowano na podstawie[34].
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Konkurs
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Strata
|
Zwycięzca
|
71.
|
10 października
|
2009
|
Zakopane
|
Średnia Krokiew
|
K-85
|
HS-94
|
indywid.
|
59,0 m
|
–
|
51,5 pkt
|
194,5 pkt
|
Adam Małysz
|
36.
|
23 lipca
|
2010
|
Szczyrk
|
Skalite
|
K-95
|
HS-106
|
indywid.
|
71,0 m
|
–
|
79,5 pkt
|
203,0 pkt
|
Adam Małysz
|
28.
|
2 września
|
2012
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
111,5 m
|
105,0 m
|
174,7 pkt
|
81,0 pkt
|
Maciej Kot
|
17.
|
1 września
|
2013
|
Szczyrk
|
Skalite
|
K-95
|
HS-106
|
indywid.
|
93,0 m
|
95,5 m
|
227,0 pkt
|
39,5 pkt
|
Dawid Kubacki
|
18.
|
8 września
|
2013
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
122,5 m
|
115,5 m
|
222,9 pkt
|
40,9 pkt
|
Jan Ziobro
|
3.
|
19 lipca
|
2014
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
126,5 m
|
125,5 m
|
252,1 pkt
|
27,5 pkt
|
Kamil Stoch
|
14.
|
8 października
|
2016
|
Wisła
|
im. Adama Małysza
|
K-120
|
HS-134
|
indywid.
|
120,5 m
|
111,5 m
|
216,4 pkt
|
76,0 pkt
|
Maciej Kot
|
5.
|
27 października
|
2018
|
Zakopane
|
Wielka Krokiew
|
K-125
|
HS-140
|
indywid.
|
126,5 m
|
136,5 m
|
290,3 pkt
|
30,3 pkt
|
Dawid Kubacki
|
5.
|
28 października
|
2021
|
Zakopane
|
Średnia Krokiew
|
K-95
|
HS-105
|
indywid.
|
99,5 m
|
103,5 m
|
265,2 pkt
|
14,0 pkt
|
Piotr Żyła
|
14.
|
18 października
|
2022
|
Zakopane
|
Średnia Krokiew
|
K-95
|
HS-105
|
indywid.
|
90,5 m
|
100,0 m
|
265,6 pkt
|
43,7 pkt
|
Dawid Kubacki
|