Jan Nepomucen Wiernikowski (ur. 11 maja 1800 w Kosiejsku, pow. Mozyrski, zm. 1877 w Charkowie^[1]) – polski językoznawca, nauczyciel, syn Antoniego Wiernikowskiego hr. Janina.

Życiorys

W 1810 rozpoczął naukę w gimnazjum w Mozyrzu. Od 1817 studiuje na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim – m.in. u prof. Grodka – otrzymał stopień magistra. Jeden z 9 Filaretów skazanych w procesie. Po procesie filaretów – zesłany do Symbirska – został nauczycielem gimnazjalnym języków starożytnych.

Pracował również jako nauczyciel w Wiatce (okresowo wspólnie z Teodorem Łozińskim). Następnie studiował języki wschodnie w Petersburgu^[1].

Został powołany na katedrę języków wschodnich na Uniwersytecie w Kazaniu^[1] (według innych źródeł wykładał historię i geografię starożytną), a następnie w Charkowie.

Tłumacz Pindara, Sarbiewskiego, Hafeza^[2]. Publikował w wydawnictwie J. Zawadzkiego w Wilnie.

• „Frytjof. Poemat bohaterski we XXIV pieśniach”, Jezajasz Tegner, tłum. Jan Wiernikowski, Petersburg 1861.
• „Aksel” Romans, Jezajasz Tegner, tłum. Jan Wiernikowski
• „Niektóre celniejsze ody Pindara z potrzebnemi do ich zrozumienia objaśnieniami, textem greckim i tłumaczeniem prozaiczném. Przekład Jana Wiernikowskiego. Wilno. Józef Zawadzki własnym nakładem r 1824.”