Data i miejsce urodzenia |
24 października 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
10 czerwca 1971 |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
prawnik |
Narodowość |
polska |
Edukacja | |
Rodzice |
Lucjan, Maria |
Dzieci |
Jan |
Krewni i powinowaci |
Tadeusz (brat) |
Odznaczenia | |
kapitan rezerwy żandarmerii | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Klemens Stanisław Remer (ur. 24 października 1895 w Tłustem, zm. 10 czerwca 1971 w Warszawie) – kapitan rezerwy żandarmerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy oraz polityczny Narodowych Sił Zbrojnych i Obozu Narodowo-Radykalnego, doktor praw.
Urodził się 24 października 1895 roku w Tłustem, w katolickiej rodzinie Lucjana, oficjała urzędu podatkowego w urzędzie c. k. starostwa powiatu sanockiego[1][2][3]) i Marii z domu Martyniec[4]. Jego bratem był Tadeusz (1894–1971), także oficer wojskowy, nauczyciel, bibliotekarz, dyrektor Biblioteki Przyrodniczej. Obaj byli jednymi z pierwszych członków ruchu skautowego w Sanoku, został członkiem tajnego „oddziału ćwiczebnego” im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego, założonego w listopadzie 1909 roku przez działaczy Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, od 1911 roku jako jawna Drużyna Skautowa im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego – Ex ossibus ultor[5][6], był członkiem rady kierującej drużyną[7] (innymi harcerzami byli wówczas m.in. jego brat Tadeusz, Jan Bratro, Władysław Brzozowski, Tadeusz Piech, Zygmunt Vetulani, Władysław Zaleski, Mieczysław Krygowski)[8].
W 1913 Klemens zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Jan Ciałowicz, Jan Kuźnar, Włodzimierz Mozołowski, Franciszek Prochaska, Michał Terlecki – wszyscy także późniejsi oficerowie Wojska Polskiego)[9][2][10]. Po maturze pierwotnie udał się na studia na politechnice[2]. Ukończył studia prawa i uzyskał w tej dziedzinie stopień doktora[11].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 95[12]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1917 roku w korpusie oficerów piechoty[13].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 27 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w żandarmerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w dywizjonie żandarmerii wojskowej nr 6 we Lwowie[14]. Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty[15][16]. W latach 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 26 pułku piechoty we Lwowie[17][18]. Później został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i posiadał przydział mobilizacyjny do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie[19].
W 1927 roku został mianowany prokurentem Banku Gospodarstwa Krajowego, Oddziału w Cieszynie[20], w tym roku był także prokurentem BGK, Oddziału w Katowicach[21], ponadto pełnił tę funkcję w Zakładzie Centralnym BGK[22][23]. 20 stycznia 1938 roku został wybrany członkiem rady głównej Towarzystwa Pracy Społeczno-Gospodarczej[24]. Członek Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich[25].
W okresie II wojny światowej w obliczu nadejścia frontu wschodniego ewakuował się wraz z członkami Rady Politycznej Narodowych Sił Zbrojnych do Częstochowy[26]. Tam ukrywał się w mieszkaniu Stanisława Rybickiego, prezydenta Częstochowy[27][28]. W 1946 roku został członkiem Organizacji Polskiej (także jako Organizacja Wewnętrzna, tajna forma Obozu Narodowo-Radykalnego)[29]. W ramach ONR został członkiem Zakonu Narodowego[30].
Pełnił funkcję dyrektora Banku Gospodarstwa Krajowego[31] mieszczącego się w warszawskim budynku (m.in. był w dyrekcji BGK w 1947)[32]. Był recenzentem publicystycznym[33].
Mieszkał w Warszawie przy ul. Polnej 44 m. 29[34], a w 1958 przy ulicy Słupeckiej 8 m. 10[35]. Zmarł 10 czerwca 1971 roku (dwa miesiące później zmarł jego brat Tadeusz)[36]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 257c-1-16)[37].
Jego synem był Jan Klemens Remer (ur. 1926)[38].