Kodeks Aubina, czasem zwany rękopisem Aubina lub Kodeksem Fonds Mexicanus 20 – aztecki lub mistecki dokument zawierający informacje na temat historii plemienia azteckiego.
Kodeks Aubina jest zbiorem historycznych tekstów napisanych w języku Nahuatl i hiszpańskim, wzbogacony ilustracjami dotyczącymi Indian Mexica z okresu przed ich wędrówką do Tenochtitlánu, migracji od Aztlan w roku 1168 poprzez Hiszpański podbój aż do okresu wczesnego hiszpańskiego kolonializmu w 1607 roku. Między innymi zawiera relację z masakry w świątyni w Tenochtitlán w 1520.
Kodeks wykonany jest ze skóry złożonej w cztery sekcje, pomalowany z jednej strony. Posiada 81 stron o wielkości 51 cm na 91 cm. Prawdopodobnie pierwsze zapiski powstały w 1576 na zlecenie lub pod nadzorem franciszkanina Diego Durána. Tworzony był przez szereg lat przez różnych autorów.
Swoją nazwę zawdzięcza właścicielowi Josephowi Mariusowi Alexisowi Aubinowi, który w roku 1840 wywiózł go z Meksyku. Kodeks Aubina znany jest również jako Pintura No. 20 de la Colección Goupil Aubin lub "Manuskrypt 1576" ("Rękopis 1576").
Oryginał Kodeksu Aubina znajduje się w Bibliotece Narodowej w Paryżu. Na jego podstawie wykonano wierną kopię Princeton z nieznacznie zmienionym rozkładem stron.
Pierwszej edycji dokonał w 1849-1851 Joseph Marius Alexis Aubin. Reprodukcję i wznowioną edycję opublikował w 1963 Charles E. Dibble w Madrycie.
W 1827 roku wydano publikacje autorstwa Włocha Rémi Siméon, która podzielona została na 79 części na 158 stronach. Wydanie to nazwano Chialiva i zostano sprzedane w 1936 w domu aukcyjnym "Sotheby and Co[1]
Nowym właścicielem został Robert Garrett lub firma londyńska Bernard Quaritch. Na banderoli sprzedaży znajduje się jednakże inskrypcja "R. G. Nov. 1936" oraz jego znak firmowy. Garrett złożył rękopis w Instytucie Nauk Postępowych w Princeton w roku 1942 i oznaczył manuskrypt jako Lista zbioru Garrett nr 3" W 1949 darował kodeks wraz z innymi rękopisami Bibliotece Uniwersyteckiej w Princeton.
W 1893 w Paryżu wydano pracę opartą na oryginale autorem którego był E. Leroux[2].
W 1902 wydano pracę o Kodeksie Aubina autorstwa Eduarda Seler, recenzji Fredericka Starr'a[3]