Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej (KSNG) – komisja odpowiedzialna za ustalanie polskich nazw geograficznych świata (egzonimów) oraz za reprezentowanie Polski w kwestiach nazewnictwa geograficznego na arenie międzynarodowej.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji do zakresu działania KSNG należy:
Polskie egzonimy, ustalone przez Komisję, są jedynymi poprawnymi formami nazw geograficznych obiektów, leżących poza granicami Polski, zalecanymi do powszechnego użytku, ale obowiązek ich stosowania nałożony jest tylko na podmioty wykonujące w Polsce zadania publiczne. Poprawne formy egzonimów zostały opublikowane w latach 1994–1996 w czterech zeszytach[1], a bieżące w nich zmiany zamieszczane są na internetowej stronie Komisji. Dotychczas Komisja ustaliła brzmienie ponad 7000 polskich egzonimów. Dodatkowo od roku 2004 Komisja publikuje zeszyty „Nazewnictwa Geograficznego Świata”, zawierające nie tylko nazwy obiektów posiadających polskie egzonimy, ale też i nazwy innych ważniejszych obiektów poszczególnych państw.
Ważną działalnością Komisji jest ustalanie polskich nazw państw (w wersji skróconej i oficjalnej, np. Francja i Republika Francuska) i ich stolic, a ustalenia te publikowane są w wykazie Nazwy państw świata, ich stolic i mieszkańców[2], a także reprezentowanie Polski na forum ONZ w Grupie Ekspertów ONZ ds. Nazw Geograficznych.
Komisja została utworzona w 1973 r. pod nazwą Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych Świata z inicjatywy Instytutu Geografii Polskiej Akademii Nauk przy Ministerstwie Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. W 1984 r. zmieniono jej nazwę na Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Polski. W okresie od czerwca 1985 r. do maja 1987 r. działalność Komisji była zawieszona. Komisja działała do listopada 1997 roku.
W marcu 2000 r. została ona powołana na nowo, tym razem przy Głównym Geodecie Kraju w resorcie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, a działanie rozpoczęła we wrześniu 2000 r. po tym, jak Główny Geodeta Kraju powołał jej skład.
Po reformie administracji, w czerwcu 2000 r. Komisja, wraz z Głównym Geodetą Kraju, znalazły się w resorcie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego i Budownictwa, a w marcu 2001 r. kolejny raz uległa zmianie nazwa komisji, na obecną formę.
W październiku 2001 r. nastąpiło przeniesienie Głównego Geodety Kraju, a zatem i Komisji do resortu Ministerstwa Infrastruktury, które od października 2005 r. istniało pod nazwą Ministerstwa Transportu i Budownictwa. 5 maja 2006 Ministerstwo Transportu i Budownictwa zostało zlikwidowane i Komisja znalazła się przy nowo powołanym Ministerstwie Budownictwa. Od 24 lutego 2007 nadzór nad Głównym Geodetą Kraju sprawował minister spraw wewnętrznych i administracji, a od 18 listopada 2011 – minister administracji i cyfryzacji.
Członkami Komisji są językoznawcy, geografowie, kartografowie, przedstawiciele urzędów administracji państwowej i wojska. Wśród członków znajdują się m.in. profesorowie: Andrzej Czerny, Janusz Gołaski, Romuald Huszcza, Andrzej Markowski, Andrzej Pisowicz, Ewa Wolnicz-Pawłowska (zaś wśród byłych członków: Stanisław Alexandrowicz, Janusz Danecki, Jerzy Kondracki, Lech Ratajski).