| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 grudnia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 marca 1989 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
         
| |
Ludwika Nitschowa (ur. 6 grudnia 1889 w Radłowie, zm. 28 marca 1989 w Warszawie) – polska rzeźbiarka.
Była córką Jerzego Kraskowskiego (powstańca 1863) i Marii z Wendorffów (artystki malarki), żoną Romana Nitscha (serologa i bakteriologa, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego i Warszawskiego).
Po ukończeniu liceum przez dwa lata pracowała w pracowni Leona Wyczółkowskiego w Krakowie. W latach 1909–1912 uczyła się w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej, którą ukończyła z medalem. W latach 1923–1926 studiowała rzeźbę w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Tadeusza Breyera.
W 1929 z grupą uczniów Breyera założyła spółdzielnię „Forma”, realizującą zamówienia na nagrobki, rzeźby kościelne i architektoniczne. Pierwsze wystawy prac malarskich i rzeźbiarskich artystka miała w galerii Zachęta Narodowa Galeria Sztuki w 1929 i 1930. Później wystawiała m.in. w Instytucie Propagandy Sztuki (w latach 1930–1937) oraz w Brukseli i Paryżu[1].
W latach 30. była członkiem zarządu Związku Zawodowego Artystów Rzeźbiarzy[1], od 1945 członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków.
Lata II wojny światowej Ludwika Nitschowa spędziła w Warszawie.
W 1950 rozpoczęła pracę na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1956 została mianowana profesorem nadzwyczajnym. Była kierownikiem katedry rzeźby oraz prodziekanem wydziału. Jej uczniami byli m.in. Kazimierz Gustaw Zemła i Stanisław Kulon. Pracę w ASP zakończyła w 1962 przechodząc na emeryturę.
Pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 345 wprost-1-5)[2].
