Stocznia Maltańska (ang. Malta Dockyard) – w przeszłości ważna baza morska w Grand Harbour na Malcie na Morzu Śródziemnym. Infrastruktura, która nadal działa, jest obecnie eksploatowana przez Palumbo Shipyards.
Zakon Maltański założył stocznie w Grand Harbour, aby móc utrzymywać swoją flotę galer. Stocznie były rozproszone między miastami Senglea, Bormla i Birgu[1].
Kiedy w 1800 Malta stała się brytyjskim protektoratem, obiekty te zostały odziedziczone i stopniowo wzmacniane przez Royal Navy. Po utracie Minorki Malta szybko stała się główną bazą marynarki wojennej na Morzu Śródziemnym[2].
Stocznia Royal Navy początkowo znajdowała się w okolicach Dockyard Creek w Bormli i zajmowała kilka budynków stoczni używanych wcześniej przez Rycerzy Maltańskich. Do 1850 roku obiekty obejmowały magazyny, wytwórnię lin, małą wytwórnię pary, urząd aprowizacyjny, domy dla oficerów stoczni, a przede wszystkim suchy dok - pierwszy, w który została wyposażona stocznia królewska poza Wielką Brytanią[3]. Jego budowę rozpoczęto w 1844, kompletnie wykonany został otwarty w 1847; dziesięć lat później został rozbudowany, tworząc podwójny dok (dok nr 1 i nr 2)[2]. Podobno marmurowe bloki z Mauzoleum w Halikarnasie, jednego z siedmiu cudów świata antycznego, zostały użyte do budowy tych doków[4].
W drugiej połowie stulecia rozbudowano wytwórnię pary wraz z warsztatami maszynowymi i odlewniami. Wkrótce jednak stało się jasne, że do pomieszczenia coraz większych okrętów oraz floty już tam stacjonującej, potrzeba więcej miejsca niż zatłoczone nabrzeża Dockyard Creek. Podjęto decyzję o rozbudowie stoczni w sąsiedniej zatoce French Creek, i między 1861 a 1909 zbudowano tam kolejne pięć suchych doków - trzy pojedyncze i jeden podwójny, wraz z różnymi specjalistycznymi budynkami służącymi zmechanizowanej marynarce wojennej[2].
Stocznia na Malcie była bardzo ważną bazą zaopatrzeniową podczas I wojny światowej i II wojny światowej. W styczniu 1941 sześćdziesiąt niemieckich bombowców nurkujących dokonało zmasowanego ataku na stocznię, próbując zniszczyć uszkodzony brytyjski lotniskowiec HMS „Illustrious”, ale otrzymał on tylko jedno trafienie bombą. Nieustanne niemieckie i włoskie naloty bombowe były wymierzone w Maltę również w marcu, czemu przeciwstawiała się tylko garstka brytyjskich bojowników[6]. Następnie w kwietniu 1942 admirał superintendent stoczni maltańskiej poinformował, że z powodu niemieckich ataków lotniczych na bazę morską Malty praktycznie nie było żadnych warsztatów poza podziemnymi; wszystkie doki zostały uszkodzone; energia elektryczna, światło i telefony były w dużej mierze nieczynne.
[7].
Rankiem 30 marca 1959 stocznię przekazano Messrs C.H. Bailey of South Wales, cywilnej firmie zajmującej się naprawami statków i inżynierią morską[8][9]. Podczas ceremonii, która odbyła się poprzedniego dnia w Czerwonej Sali pałacu w Valletcie przed urzędnikami Marynarki Wojennej i cywilami, Szef zaopatrzenia i transportu Royal Navy przekazał uroczyście klucz gubernatorowi Malty, który przekazał go następnie prezesowi Bailey. W tamtym czasie planowano, że „stocznia będzie nadal zaopatrywana w prace remontowe dla marynarki wojennej, które zmniejszałyby się wraz z rozwojem działalności handlowej”. Nadzór nad pozostałymi pracami morskimi w stoczni byłby prowadzony przez personel pod kierownictwem oficera bandery Malty[8].
Kiedy w lutym 1968 rząd maltański wywłaszczył Baileysów[10], stocznia została zamknięta jako baza morska, a Royal Navy wycofała się całkowicie w 1979[11]. Następnie, w latach 1979–1996 stocznią zarządzała rada robotnicza, naprawiając statki cywilne[12].
W 2010 Malta Shipyards Ltd została postawiona w stan likwidacji, a jej aktywa przekazano włoskiej firmie Palumbo Shipyards[13]. Przez lata zarządzania przez rząd maltański stocznia zgromadziła 1 mld euro strat[14][12]. W 2011 Palumbo przejęło na 30-letnią dzierżawę sąsiednie obiekty stoczni „superjachtowej”, które obejmują suchy dok z rozsuwanym dachem[14].
Początkowo, od 1791 do 1832 stocznia była zarządzana przez komisarza-rezydenta Navy Board, a później wszyscy komisarze-rezydenci w stoczniach zostali zastąpieni przez nadinspektorów[15].
Budynki byłej Naval Dockyard