Gatunek | |
---|---|
Data premiery | |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
96 min |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role | |
Muzyka |
Ivan Renliden |
Zdjęcia | |
Scenografia |
P.A. Lundgren |
Kostiumy |
Marik Vos-Lundh, |
Montaż |
Ulla Ryghe |
Produkcja |
Milczenie (szw. Tystnaden) – szwedzki film fabularny z 1963 roku. Trzecia część „trylogii pionowej” Ingmara Bergmana.
Film, jest ostatnią częścią bergmanowskiej trylogii pionowej. Głównymi postaciami filmu są dwie kobiety Ester i Anna (będące prawdopodobnie siostrami), znajdujące się w mieście Timoka zagrożonym wojną. Mieszkańcy miasta, którego nazwa jest zniekształconym estońskim słowem oznaczającym kata, porozumiewają się w obcym dla bohaterek języku. Akcja filmu, tocząca się głównie w hotelu zamknięta jest w ramy 24 godzin. Główne bohaterki, będące przedstawicielkami dwóch różnych typów osobowości, są narzędziem, przy pomocy którego twórca ukazuje wewnętrzne sprzeczności człowieka uwikłanego w konflikt pomiędzy intelektem a fizycznością, pomiędzy ciałem a duchem. Milczenie podobnie jak poprzednie filmy trylogii zajmuje się również problemem braku porozumienia między ludźmi. Reżyser podkreśla konieczność kontaktu ukazując bezpośrednio jego brak pomiędzy rodzicem a dzieckiem oraz symbolicznie, przy pomocy obcego języka mieszkańców Timoki. Film zrealizowany jest w konwencji znanej z poprzednich filmów Bergmana, zimnej i ascetycznej, skupiającej się na ludzkich emocjach, pozbawionej barwnych efektów. Milczenie wywołało sprzeciw cenzury spowodowany śmiałymi scenami erotycznymi, rażącymi widzów swą bezpośredniością i realizmem.