Miotacz ognia TPO-50 – radziecka broń służącą do walki na bliską odległość i przeznaczona do rażenia strumieniem ognia czołgów i siły żywej nieprzyjaciela. Znajdował się także na wyposażeniu ludowego Wojska Polskiego.
Miotacz ognia TPO-50 – radziecka broń służącą do walki na bliską odległość i przeznaczona do rażenia strumieniem ognia czołgów i siły żywej nieprzyjaciela. Znajdował się także na wyposażeniu ludowego Wojska Polskiego.
Miotacz ognia TPO-50 był ciężkim[1] miotaczem tłokowym o zapłonie mechanicznym lub elektrycznym[2]. Składał się z trzech wymiennych luf i podstawy. Miotanie można było wykonać z podstawy miotacza lub z poszczególnych luf, wcześniej okopanych i umocowanych. Miotacze TPO-50 pozostawały na wyposażeniu Wojska Polskiego od końca lat 50. XX w., kiedy to zastąpiły miotacze FOG-2[3], do 1964, czyli do czasu przeformowania 2 batalionu miotaczy ognia i zadymiania w batalion zabiegów specjalnych i rozpoznania skażeń[4].