Pak lodowy, lód pakowy, lód dryfujący – wieloletnia, pływająca pokrywa lodu morskiego, występująca na obszarach polarnych Ziemi: na Oceanie Arktycznym na półkuli północnej i morzach Antarktyki^[1].

Jest to ogólny termin określający pokrywę lodową morza, która nie jest lodem stałym – przytwierdzonym do brzegu, bariery lodowej, lub gór lodowych osiadłych. Przyjmuje się, że gdy zwartość lodu (tj. stosunek powierzchni pokrytej lodem do powierzchni całkowitej) nie przekracza 60%, używa się wyrażenia lód dryfujący, jeśli jest większa – pak lodowy lub lód pakowy. W przeszłości nie uwzględniano takiego rozróżnienia^[2].

Terminologia

W zależności od zwartości wyróżnia się:

• bardzo luźny lód dryfujący (zwartość 10–30%);
• luźny lód dryfujący (zwartość 40–60%), z licznymi kanałami i połyniami;
• zwarty lód dryfujący (zwartość 70–80%), w którym kry przeważnie stykają się;
• bardzo zwarty lód dryfujący (zwartość 90–<100%);
• zespojony lód dryfujący (zwartość 100%), w którym kry są zespojone;
• całkowicie zwarty lód dryfujący (zwartość 100%); w tym przypadku nie widać wody^[2][3].

Lód dryfujący może być różnorodnie rozmieszczony. Wyróżniane są:

• pasmo lodu (wydłużone, o szerokości do 1 km);
• pas lodu (wydłużony, o szerokości od 1 do ponad 100 km);
• pole lodowe:
  • ławica lodowa, o średnicy mniejszej niż 10 km;
  • małe pole lodowe (średnica 10–15 km);
  • średnie pole lodowe (średnica 15–20 km);
  • duże pole lodowe (średnica >20 km)^[2][3].

Załogi jednostek podwodnych ze względu na inny punkt widzenia nazywają lód dryfujący stropem lub sklepieniem lodowym^[2].

Spiętrzony pak lodowy tworzy torosy^[2].