Piroelektryk (z gr. πῦρ „ogień”) – materiał mający zdolność generowania siły elektromotorycznej pod wpływem zmian temperatury.
W odróżnieniu od zjawiska termoelektrycznego, do wystąpienia efektu piroelektrycznego nie jest konieczny gradient temperatury, ale wystarczy ogrzanie całego kryształu. Efekty piroelektryczności są możliwe do dostrzeżenia tylko na kryształach, które są dobrymi izolatorami. Po ustaleniu się temperatury kryształ stopniowo rozładowuje się na skutek upływu ładunku.
Piroelektryki są zwykle substancjami o budowie krystalicznej, charakteryzują się obecnością wiązań jonowych i komórką elementarną bez środka symetrii (są więc wszystkie piezoelektrykami), ale z biegunowymi osiami symetrii (spośród ogólnej liczby 32 klas symetrii 10 spełnia ten warunek). Każda zmiana temperatury takich kryształów powoduje zmianę ich spontanicznej polaryzacji. Niektóre z piroelektryków są również ferroelektrykami.
Właściwości piroelektryczne mają też niektóre ciekłe kryształy, ceramiki i odpowiednio przygotowane polimery.
Najpopularniejsze piroelektryki to[1]: