Proboszcz (z niem. Propst, a to od łac. praepositus, przełożony; łac. odpowiednik to parochus, z gr. πάροικος paroikos, sąsiad), pleban (łac. plebanus od plebs lud) – duchowny, na ogół w stopniu prezbitera, zarządzający gminą kościelną (parafią).
W Kościele katolickim proboszcz jest mianowanym przez biskupa duszpasterzem i zarządcą parafii. Jest więc odpowiedzialny za duszpasterstwo parafian i dobra materialne parafii. Status proboszcza prawo kanoniczne określa sformułowaniem: Własny pasterz zleconej sobie parafii pod władzą biskupa (Pastor proprius paroeciae sibi commissae sub auctoritate Episcopi – kan. 519).
Proboszczem zostać może wyłącznie prezbiter, którego poglądy są zgodne z magisterium Kościoła i który nie budzi zastrzeżeń obyczajowych i moralnych. Jeżeli prezbiter żyje w małżeństwie, jego żona i dzieci z nim mieszkające również nie mogą budzić zastrzeżeń obyczajowych. Ponadto musi być wolny od przeszkód prawnych prawa kanonicznego i powszechnego. Kandydat na proboszcza musi potwierdzić swoją przydatność przez złożenie egzaminu przed własnym biskupem. Metodę i przedmiot egzaminu określa biskup.
Mianowany na proboszcza powinien swój urząd objąć na czas nieokreślony, ponieważ stałość ma być jednym z jego podstawowych przymiotów. Istnieje jednak możliwość, by urząd proboszcza obsadzany był kadencyjnie. Taka decyzja wymaga jednak zgody Konferencji Episkopatu wyrażonej w formie dekretu i potwierdzonej przez Stolicę Apostolską.
W obsadzaniu urzędu proboszcza biskup działa w sposób wolny i niezależny. Powinien jednak wysłuchać w tej sprawie przede wszystkim opinii dziekana, oraz wszystkich, duchownych i świeckich, którzy mu w tej decyzji mogą służyć radą.
Mianowanego proboszcza w objęty urząd i parafię wprowadza jego ordynariusz w sposób przyjęty zwyczajowo w danej diecezji. Minimalną formą wprowadzenia, wymaganą prawem kanonicznym jest publiczne przedstawienie parafianom dekretu o nominacji z wyznaczeniem daty jej obowiązywania. Jeżeli po wyznaczonym terminie, bez ważnej przyczyny, parafia nie zostanie objęta przez nominata, wówczas jego urząd biskup musi uznać za wakujący.
Jeżeli stolica biskupia wakuje lub ma przeszkodę w działaniu dłużej niż rok zarządzający diecezją lub jej administrator przejmuje prawo biskupa do mianowania proboszczów.
Parafia może mieć wyłącznie jednego proboszcza. Prawo kanoniczne dopuszcza jednak kilka przypadków szczególnych:
Do podstawowych obowiązków proboszcza należą:
Biskup może wyznaczyć do pomocy proboszczowi wikariusza i/lub diakona. Ponadto proboszcz powinien wspierać się w swych decyzjach opinią rady parafialnej.
O wynagrodzeniu za pracę proboszcza decyduje jego biskup swoimi własnymi dekretami.
W czasie przeszkody działania funkcji proboszcza lub w czasie wakansu jego urzędu biskup wyznacza administratora parafii, który ma uprawnienia proboszcza. Zwyczajnym administratorem jest najstarszy nominacją wikariusz.
Utrata urzędu proboszcza następuje:
Sposób działania urzędu proboszcza reguluje w Kościele łacińskim Kodeks prawa kanonicznego (zwłaszcza w kanonach 517–544), natomiast w katolickich Kościołach wschodnich Kodeks kanonów Kościołów wschodnich (zwłaszcza w kanonach 281–300). Odwołanie proboszcza jest procedurą administracyjną. Na początku tej procedury biskup bada to, czy istnieje przyczyna, dla której proboszcz ma być odwołany, konsultuje się z dwoma proboszczami z zespołu kapłanów oraz przeprowadza z nimi dyskusje, a następnie może prosić proboszcza o zrzeczenie się urzędu. Proboszcz ma 15 dni na złożenie rezygnacji albo podjęcie obrony. Proboszcz może również nie odpowiedzieć na prośbę i nie podjąć obrony – wtedy biskup ponownie zwraca się z prośbą o zrzeczenie się urzędu. Jeśli proboszcz nadal nie reaguje, to znaczy nie odpowiada na prośbę i nie podejmuje obrony, biskup może wydać dekret odwołania z parafii, który zostaje notyfikowany proboszczowi. Od momentu zakomunikowania dekretu proboszczowi winien on powstrzymać się od wykonywania obowiązków proboszcza, opuścić dom parafialny oraz przekazać własność parafii osobie, którą biskup wyznaczył do zarządzania parafią. Proboszcz ma prawo do zaskarżenia dekretu biskupa – aby skorzystać z tego prawa, proboszcz w ciągu 10 dni prosi biskupa o zmianę dekretu. Jeśli biskup podtrzymuje decyzję (nie zmienia dekretu), proboszcz ma prawo do rekursu hierarchicznego (rodzaj skargi kierowany do Stolicy Apostolskiej) – w tej sytuacji obowiązuje dekret biskupa, a więc proboszcz powinien opuścić dom parafialny i powstrzymać się od wykonywania swoich obowiązków, a biskup powierza parafię administratorowi (nie może wyznaczyć nowego proboszcza do czasu rozpatrzenia rekursu przez Stolice Apostolską, bowiem jeśli Stolica Apostolska uchyliłaby dekret biskupa i przyznała rację dotychczasowemu proboszczowi, okazałoby się, że w parafii urzęduje dwóch proboszczów, a jest to sytuacja niedopuszczalna przez Kodeks Prawa Kanonicznego)[1].
W kościołach protestanckich proboszczowie na ogół pochodzą z wyboru. Np. w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w RP proboszcza wybierają na 10-letnią kadencję członkowie parafii posiadający czynne prawo wyborcze (rozróżnić trzeba to stanowisko od proboszcza-administratora mianowanego przez Konsystorz). W niektórych Kościołach zamiast terminu proboszcz stosuje się termin pastor.
W średniowieczu proboszczem mogła być również osoba świecka, np. mieszczanin sprawujący funkcje administracyjne w parafii. W tym samym czasie wyróżniano prepozyta, który zarządzał parafią miejską, oraz plebana, który zarządzał parafią wiejską.
W Wojsku Polskim II RP proboszcz był tytułem duchownych katolickich oraz ewangelickich (wyznania augsburskiego, reformowanego i unijnego) odpowiadający randze podpułkownika (komandora porucznika).
| Organizacja | |
|---|---|
| Początki i historia | |
| Teologia | |
| Liturgia |
