Queensberry Rules (zasady markiza Queensberry) – przepisy regulujące sportową walkę na pięści, stworzone w drugiej połowie XIX wieku w Anglii. Wprowadziły m.in. wymóg stosowania rękawic, rywalizację na ringu oraz ograniczone czasowo rundy do trzech minut. W zmodyfikowanej formie obowiązują do dziś, stanowiąc fundamenty współczesnego boksu.
Pięściarstwo od 1853 roku było regulowane przez znowelizowane London Prize Ring Rules. Na ich podstawie zawodnicy walczyli wyłącznie na gołe pięści, pojedynki były często przewlekłe (trwały nawet kilka godzin) oraz zawsze toczone o pieniądze.
Aby uczynić boks bardziej humanitarnym, bezpieczniejszym dla zdrowia i życia zawodników oraz przystosowanym do rywalizacji amatorskiej, John Graham Chambers (dziennikarz i członek londyńskiego Amateur Athletic Club) stworzył zbiór przepisów, które diametralnie modyfikowały ówcześnie obowiązujące „zasady londyńskie”. Zostały one sporządzone w 1865 roku i ogłoszone dwa lata później. Aby nadać im większej rangi i rozgłosu, Chambers poprosił o protekcję wpływowego arystokratę, Johna Douglasa, 9. markiza Queensberry. Douglas, znany kibic pięściarstwa, zgodził się firmować nowe przepisy własnym nazwiskiem, stąd przeszły one do historii pod nazwą Queensberry Rules.
Queensberry Rules składały się z 12 punktów:
Queensberry Rules początkowo współistniały z London Prize Ring Rules, z czasem jednak nowe przepisy zaczęły wypierać starsze, a walki na gołe pięści stopniowo stawały się coraz rzadsze (choć wciąż były, legalnie lub nielegalnie, toczone). W Anglii zasady markiza Queensberry powszechnie wprowadzono w 1872 roku, wtedy też zorganizowano w Londynie pierwszy amatorski turniej pięściarski, stąd data ta jest uznawana za początek historii nowożytnego amatorskiego boksu. W tym samym roku dokonano również pierwszego w dziejach pięściarstwa podziału na kategorie wagowe (początkowo jedynie na trzy – lekką, średnią i ciężką).
Za sprawą emigrantów nowe zasady wkrótce zostały zaszczepione również w Stanach Zjednoczonych, gdzie pięściarstwo przeżywało gwałtowny rozwój. Ostatnią walkę o mistrzostwo USA według London Prize Ring Rules (często uznawaną też za pojedynek o czempionat świata) stoczono w 1889 roku w Richburgu, w stanie Missisipi, gdy John L. Sullivan pokonał Jake’a Kilraina. Odtąd mistrzowskie pojedynki toczono już wyłącznie w rękawicach, według Queensburry Rules.