![]() Rakieta Starship w konfiguracji startowej w kwietniu 2023 roku | |
Producent | |
---|---|
Koszt opracowania |
5 miliardów dolarów |
Koszt wystrzelenia |
100 milionów dolarów |
Data pierwszego startu |
20 kwietnia 2023 |
Data ostatniego startu |
6 czerwca 2024 |
Statystyki | |
Wszystkie starty |
4 |
Udane starty |
2 (50%) |
Nieudane starty |
2 |
Siła ciągu przy starcie |
74 400 kN |
Wymiary | |
Długość |
121,3 m |
Średnica |
9 m |
Masa całkowita |
5 000 000 kg |
Ilość stopni |
2 |
Starship – dwustopniowa rakieta nośna opracowywana przez amerykańską firmę SpaceX. Według stanu na maj 2024 roku Starship jest największą i najpotężniejszą rakietą, jaka kiedykolwiek poleciała w przestrzeń kosmiczną[1]. Głównym zadaniem Starshipa jest obniżenie kosztów transportu kosmicznego poprzez wykorzystanie efektu skali[2]. Ma zostać to osiągnięte poprzez ponowne wykorzystanie obu stopni rakiety, zwiększenie masy możliwego do transportu ładunku użytecznego na niską orbitę okołoziemską oraz zwiększenie częstotliwości startów[3].
Starship składa się z dwóch stopni: Pierwszego stopnia Super Heavy oraz Starshipa będącego statkiem kosmicznym. Obydwa stopnie są wyposażone w silniki rakietowe Raptor, które są zasilane na ciekły metan oraz ciekły tlen, który pełni funkcję utleniacza. W założeniach po starcie Starshipa, stopień Super Heavy odłącza się od statku kosmicznego Starship, aby móc wykonać manewr przechwycenia stopnia Super Heavy przez parę mechanicznych ramion, będących na wyposażeniu wieży startowej[4]. Po zakończeniu swojej misji statek kosmiczny Starship ponownie wchodzi w atmosferę oraz wykonuje manewr „belly flop”, podczas którego statek zmienia swoją orientację z poziomej na pionową, a następnie ląduje wykorzystując siłę swoich silników rakietowych[5].
Od 2020 roku Starship jest rozwijany w oparciu o model przyrostowy, obejmujący loty testowe prototypowych statków kosmicznych, które często kończą się zniszczeniem owych statków[6].
Po zatankowaniu Starship ma masę około 5000 ton, posiadając jednocześnie średnicę 9 metrów oraz wysokość 121 metrów[7][8]. Starship został zaprojektowany w taki sposób, aby mógł nadawać się do ponownego użycia w celu przyszłego obniżenia kosztów startu[9]. Starship składa się z dwóch stopni: boostera rakietowego Super Heavy wykorzystywanego w pierwszym stopniu oraz statku kosmicznego Starship, który jest napędzany przez silniki rakietowe Raptor[10][11]. Korpusy obu stopni rakiety wykonane są ze stali nierdzewnej i powstają poprzez spawanie kilkunastu stalowych cylindrów[12]. Każdy z cylindrów ma średnicę 9 metrów, 1,8 metra wysokości oraz 1600 kilogramów masy[13].
Pierwszy stopień rakiety Starship, nazwany Super Heavy, ma 71 metrów wysokości i 9 metrów szerokości[14]. Super Heavy jest zasilany przez 33 silniki rakietowe Raptor, które są ułożone w trzy koncentryczne pierścienie[15]. Najbardziej zewnętrzny pierścień, składający się z 20 silników, nie posiada siłowników gimbalowych w celu zmniejszenia masy[16]. Przy pełnej mocy wszystkie silniki wytwarzają łącznie 74 400 kN ciągu[17]. Zbiorniki wzmacniacza mogą pomieścić 3400 ton paliwa, które składa się z 2650 ton ciekłego tlenu i 750 ton ciekłego metanu[18].
Super Heavy wykorzystuje do sterowania cztery elektrycznie sterowane stery aerodynamiczne, każde o masie 3 ton[19]. Super Heavy jest podnoszony z wystających węzłów uzbrojenia, które znajdują się pomiędzy sterami aerodynamicznymi nad którymi znajduje się pierścień separacyjny używany do hot-stage'ingu[20], w którym górny stopień rakiety odpala silniki rakietowe podczas separacji stopni, a nie tuż po niej[21].
Statek kosmiczny Starship ma 50,3 metrów wysokości i 9 metrów średnicy. Wykorzystuje on 6 silników Raptor, z których trzy z nich są przeznaczone do pracy w próżni[22][23]. Jego silniki produkują 14 700 kN ciągu[24]. Zestaw silników Reaction Control System kontroluje położenie Starshipa w przestrzeni kosmicznej[25].
Starship ma cztery klapy, które kontrolują jego orientację i pomagają rozpraszać energię podczas wejścia w atmosferę[26]. Według SpaceX klapy zastępują skrzydła i zmniejszają zużycie paliwa potrzebnego do lądowania[27]. Pod przednimi klapami znajdują się węzły uzbrojenia służące do podnoszenia i chwytania Starshipa za pomocą mechanicznych ramion[28].
Osłona termiczna statku kosmicznego Starship składa się z 18 000 sześciokątnych płytek, które wytrzymują temperaturę 1400 °C.[29][30][31] Zostały one zaprojektowane w celu ochrony Starshipa podczas wejścia w atmosferę i mogą one być używane wielokrotnie przy minimalnej konserwacji pomiędzy lotami[32]. Płytki powstały na bazie ditlenku krzemu i są przymocowane do Starshipa za pomocą kołków[33][31]. Pomiędzy płytkami istnieją małe szczeliny w celu umożliwenia procesu rozszerzalności cieplnej[19].
Oczekuje się, że Starship będzie mógł być tankowany poprzez dokowanie z oddzielnie wystrzeliwanym statkiem kosmicznym Starship transportującym paliwo rakietowe[34].
Starship HLS to planowany wariant załogowego statku kosmicznego Starship będącego lądownikiem księżycowym, który zostałby zmodyfikowany pod kątem lądowania, funkcjonowania oraz startu z powierzchni Księżyca[35].
W 2021 roku Elon Musk powiedział, że do pełnego zatankowania lądownika Starship HLS wymagane będzie od czterech do ośmiu startów rakiety Starship[36]. W tym samym roku Government Accountability Office stwierdziło, że wymagane będzie ogółem 16 startów[36]. W 2024 roku SpaceX oszacowało, że liczba startów wyniesie "około 10", chociaż liczba ta może ulec zmianie[37]. Po całkowitym zatankowaniu lądownika Starship HLS będzie możliwe przetransportowanie do 100 ton ładunku użytecznego na powierzchni Księżyca[38][39][40].
W odróżnieniu od dotychczasowych silników SpaceX jest napędzany ciekłym metanem przy zastosowaniu ciekłego tlenu jako utleniacza. Według doniesień z października 2021 r. ciąg silnika Raptor 2 będzie wynosił 2,4 MN w próżni[41]. Dla porównania: ciąg w próżni silnika Merlin 1D stosowanego obecnie w rakietach Falcon 9 wynosi ok. 0,8 MN. Pierwsze testy tego silnika przeprowadzone zostały w 2016 r.[42]
4 kwietnia 2024 roku Elon Musk przedstawił dwie nowe wersje rakiety Starship: Starship V2 i Starship V3.[43][44]
Według stanu na maj 2024 roku we wszystkich trzech lotach Starshipa wykorzystano pierwszą wersję rakiety Starship. Od kwietnia 2024 roku SpaceX planuje wyprodukować i wystrzelić cztery kolejne rakiety Starship V1.[45]
Według stanu na maj 2024 roku dokładne specyfikacje Starshipa V2 nie są jeszcze znane. Wiadomo o tym, że Starship V2 będzie posiadać nową konstrukcję przednich klap, zwiększoną pojemność paliwa oraz większy ciąg.[46] Pojazd będzie w sumie o 3.1 metra wyższy od Starshipa V1 i planuje się, że po ponownym użyciu będzie miał ładowność co najmniej 100 ton na niską orbitę okołoziemską[46]. Dodatkowo silniki rakietowe zostaną zmienione na silniki Raptor 3[47].
Według stanu na maj 2024 roku Starship V3 będzie przypominał nieco rozciągniętą wersję Starshipa V2 i będzie posiadał wysokość 150 metrów[48]. Planuje się, że po ponownym wykorzystaniu jego ładowność będzie wynosić co najmniej 200 ton.[49]
W listopadzie 2005 roku[50], zanim SpaceX wystrzeliło swoją pierwszą rakietę Falcon 1[51], dyrektor generalny SpaceX Elon Musk po raz pierwszy wspomniał o koncepcji rakiety zdolnej wystrzelić 100 ton ładunku użytecznego na niską orbitę okołoziemską, która została nazwana BFR.[50] W 2012 roku Elon Musk po raz pierwszy publicznie ogłosił plany opracowania rakiety przewyższającej możliwości istniejącego wówczas Falcona 9[52]. SpaceX nazwało go Mars Colonial Transporter, ponieważ rakieta ta miała umożliwić transport ludzi na Marsa i z powrotem[53]. W 2016 roku nazwa została zmieniona na Interplanetary Transport System, ponieważ rakieta miała podróżować także na inne planety oprócz Marsa[54]. Projekt ten wymagał konstrukcji z włókna węglowego o masie przekraczającej 10 000 ton przy pełnym zatankowaniu o ładowności 300 000 ton, które można byłoby przetransportować na niską orbitę okołoziemską[55]. Do 2017 roku koncepcja rakiety została tymczasowo nazwana BFR.[56]
W grudniu 2018 roku zmieniono materiał konstrukcyjny z włóka węglowego na stal nierdzewną[57][58][59][60]. Elon Musk argumentował zmianę niższym kosztem i łatwością produkcji oraz zwiększoną wytrzymałością stali nierdzewnej w temperaturach kriogenicznych, a także jej odpornością na wysokie temperatury[61][59]. W 2019 roku SpaceX zaczęło nazywać całą rakietę "Starship", przy czym jej drugi stopień również nosił nazwę Starship, a pierwszy stopień otrzymał nazwę Super Heavy[62]. Ogłoszono również, że Starship będzie wykorzystywać osłonę termiczną zbudowaną z płytek podobnych do tych stosowanych w wahadłowcach kosmicznych[63][64].
Pierwsze testy rozpoczęły się wraz z budową pierwszego prototypu w 2018 roku nazwanego Starhopper, który w 2019 roku przeprowadził dwa udane loty na małych wysokościach[65]. SpaceX rozpoczęło budowę pierwszych pełnowymiarowych prototypów statku Starship Mk1 i Mk2 z górnym stopniem przed 2019 rokiem w placówkach w Boca Chica i Cocoa na Florydzie[66]. Żaden z prototypów ostatecznie nie poleciał: Mk1 został zniszczony w listopadzie 2019 roku podczas testu ciśnieniowego, a Mk2 był rozbierany przez cały 2020 rok.[67][68]
Po prototypach Mk SpaceX zaczęło nazywać swoje nowe prototypy drugiego stopnia rakiety Starship przedrostkiem „SN”. Prototypy między SN1, a SN4 nigdy nie poleciały. Prototypy SN1 i SN3 zawaliły się podczas testów ciśnieniowych, a SN4 eksplodował po przeprowadzeniu na nim drugiego testu statycznego[69].
W czerwcu 2020 roku SpaceX rozpoczęło budowę platformy startowej do lotów orbitalnych rakiety Starship. Pierwszy prototyp zdolny do lotu, SN5 nie posiadał klap ani zaokrąglonej budowy, tylko jeden silnik Raptor, zbiorniki paliwa i symulator masy[70]. 5 sierpnia 2020 roku SN5 wykonał 150 metrowy lot i pomyślnie wylądował na pobliskim lądowisku[71]. 3 września 2020 roku prototyp SN6 również wykonał 150 metrowy skok[72], a pod koniec tego samego miesiąca próżniowy silnik rakietowy Raptor Vacuum przeszedł pierwszy pełny test statyczny w placówce McGregor w Teksasie[73].
Starship SN8 był pierwszym pełnowymiarowym prototypem drugiego stopnia rakiety Starship, chociaż brakowało mu osłony termicznej[74]. W okresie od października do listopada 2020 roku SN8 przeszedł cztery wstępne testy statyczne[75]. 9 grudnia 2020 roku SN8 podczas swojego lotu osiągnął wysokość 12.5 kilometrów jednak pracę jego silników zakłócało niskie ciśnienie w zbiorniku metanu podczas lądowania, co ostatecznie doprowadziło do silnego uderzenia SN8 w powierzchnię lądowiska i późniejszej eksplozji prototypu[76].
Ponieważ SpaceX naruszył licencję na start, Federalna Administracja Lotnicza przeprowadziła dwumiesięczne dochodzenie w sprawie incydentu[77]. Podczas startu SN8 SpaceX zignorowało ostrzeżenia Federalnej Administracji Lotniczej, że profil lotu SN8 stwarza ryzyko eksplozji[77][78][79].
2 lutego 2021 roku prototyp Starship SN9 wykonał lot na wysokość 10 kilometrów po czym rozbił się podczas lądowania, ponieważ jeden z silników nie uruchomił się prawidłowo[80]. Miesiąc później, 3 marca 2021 roku, prototyp Starship SN10 również wykonał lot na wysokości 10 kilometrów[81], jednak wykonał dość twarde lądowanie przez co przechylił się na bok[82]. U podstawy prototypu zaobserwowano pożar, który skutkował eksplozją prototypu niecałe dziesięć minut później[82]. 30 marca 2021 roku prototyp Starship SN11 podczas swojego lotu na wysokość 10 kilometrów wleciał w gęstą mgłę, po czym eksplodował podczas opadania[83], z powodu nadmiaru paliwa znajdującego się w turbopompie silnika rakietowego Raptor[84].
W marcu 2021 roku firma ujawniła plan budowy dwóch suborbitalnych i dwóch orbitalnych stanowisk startowych, dwóch lądowisk, dwóch stanowisk testowych i dużej farmy zbiorników paliwowych[85]. W tym samym roku SpaceX zaproponowało przekształcenie wioski Boca Chica w Teksasie w miasto firmowe[86].
Na początku kwietnia 2021 roku rozpoczął się montaż pierwszych zbiorników paliwa w Starbase[87]. Prototypy statków kosmicznych SN12, SN13 i SN14 zostały zezłomowane przed ukończeniem przez nich lotów. Do przeprowadzenia lotu wybrano prototyp SN15[88], który posiadał lepszą awionikę, konstrukcję i ulepszone silniki Raptor[89]. 5 maja 2021 roku prototyp SN15 wykonał lot na wysokość 10 kilometrów, po czym bezpiecznie wylądował[88]. Tuż po wylądowaniu prototypu SN15 doszło do pożaru w obszarze silników jednak pożar został szybko ugaszony[89]. Według późniejszego raportu SpaceX, podczas lądowania SN15 doświadczył kilku problemów, w tym utraty ciśnienia zarówno w zbiorniku oraz w jednym z silników Raptor[90].
W lipcu 2021 roku Super Heavy BN3 przeprowadził swój pierwszy test statyczny w ramach którego zostały uruchomione trzy silniki Raptor[91]. Mniej więcej w tym czasie SpaceX zmieniło swój schemat nazewnictwa z „SN” na „Ship” dla drugiego stopnia rakiety Starship[92], zmieniono również nazewnictwo z „BN” na „Booster” dla pierwszego stopnia rakiety Starship o nazwie Super Heavy[93]. Miesiąc później za pomocą dźwigów ustawiono Shipa 20 na Boosterze 4, tworząc po raz pierwszy pełną rakietę Starship[94]. W październiku 2021 roku w placówce Starbase ukończono budowę pierwszej farmy paliwowej oraz zamontowano na wieży startowej mechaniczne ramiona, które w przyszłości będą wykorzystywane do łapania Super Heavy podczas jego lądowania[95].
W czerwcu 2022 roku Federalna Administracja Lotnictwa ustaliła, że SpaceX musi rozwiązać ponad 75 problemów zidentyfikowanych we wstępnej ocenie wpływu na środowisko placówki Starbase[96]. W lipcu Booster 7 przetestował turbopompy ciekłego tlenu we wszystkich 33 silnikach Raptor, co doprowadziło do eksplozji prototypu, która zniszczyła rurę ciśnieniową i spowodowała niewielkie uszkodzenie stanowiska startowego[97]. Do końca listopada 2022 roku Ship 24 przeprowadził dwa testy statyczne z dwoma i sześcioma silnikami Raptor[98][99], podczas gdy Booster 7 przeprowadził pięć testów statycznych z jednym, trzema, siedmioma, czternastoma, jedenastoma uruchomionymi silnikami Raptor[100][101][102][103][104]. 9 lutego 2023 roku przeprowadzono test statyczny Boostera 7 z uruchomionymi 31 silnikami Raptor przy połowie mocy przepustnicy[105][106].
Po odwołaniu startu, który pierwotnie miał odbyć się 17 kwietnia 2023 roku[107], Booster 7 i Ship 24 ostatecznie wystartowały 20 kwietnia o godzinie 13:33 UTC[108]. Trzy silniki Raptor wyłączyły się przed startem, a kilka kolejnych uległo awarii podczas lotu[109]. Starship utracił również kontrolę nad wektorowaniem ciągu silników Raptor w dalszej części lotu, co doprowadziło do wymknięcia się spod kontroli trajektorii lotu Starshipa[109]. Starship osiągnął swój maksymalny pułap na wysokości 39 kilometrów[110]. Około 3 minuty po starcie uruchomił się autonomiczny system przerywania lotu, który jednak nie zniszczył Starshipa, który obracał się w powietrzu przez kolejne 40 sekund[111][112][113].
Po pierwszym locie testowym SpaceX rozpoczęło prace nad naprawą stanowiska startowego, które zostało uszkodzone podczas poprzedniego lotu. Wzmocniono fundamenty stanowiska startowego, oraz zamontowano napędzany wodą deflektor płomienia[114].
W sierpniu 2023 roku Federalna Administracja Lotnictwa przedstawiła SpaceX 63 działania naprawcze, które SpaceX musi podjąć, zanim będzie mógł nastąpić kolejny lot rakiety Starship[115]. Ostatecznie dochodzenie zostało zamknięte raportem końcowym przez Federalną Administrację Lotnictwa, która zamknęła dochodzenie 8 września 2023 roku[116][117]. Do 31 października 2023 r. FAA zakończyła część licencji na start dotyczącą przeglądu bezpieczeństwa[118].
18 listopada 2023 roku Booster 9 i Ship 25 wystartowały z miejsca startowego w Starbase[119]. Wszystkie 33 silniki Raptor działały aż do momentu separacji, kiedy to statek kosmiczny Ship 25 oddzielił się od Boostera 9, stosując po raz pierwszy technikę hot-stage'ingu[120]. Po separacji Booster 9 wykonał manewr boostback, po czym eksplodował w wyniku wielu awarii swoich silników[120][121][122]. Trzy i pół minuty po locie na wysokości około 90 kilometrów nad Zatoką Meksykańską doszło do zablokowania się filtra ciekłego tlenu co skutkowało awarią jednego z silników, co doprowadziło do zniszczenia Super Heavy[123].
Ship 25 przetrwał aż do osiągnięcia wysokości 149 kilometrów po których utracono telemetrię[124]. SpaceX stwierdziło, że bezpieczna komenda oparta na danych dotyczących parametrów lotu uruchomiła system zakończenia lotu przez co statek kosmiczny został zniszczony[124][125]. Według danych radaru pogodowego NOAA, Ship 25 ponownie wszedł w atmosferę kilkaset kilometrów na północ od Wysp Dziewiczych[126].
Trzecią próbę podjęto 14 marca 2024. Tym razem udał się nie tylko sam start rakiety, ale i separacja stopni, a pojazd osiągnął założoną trajektorię, odmienną niż w poprzednich próbach[127][128]. Stopień Super Heavy poprawnie rozpoczął powrót i prawidłowo przebiegało sterowanie tym stopniem przez kolejne warstwy atmosfery, jednak nie udało się kontrolowane lądowanie na powierzchni Zatoki Meksykańskiej – nie udało się planowane odpalenie trzech silników w ostatnich chwilach schodzenia[127].
Czwarty zintegrowany lot rakiety Starship wystartował 6 czerwca 2024 roku[129]. Celem tego lotu było wylądowanie pierwszego stopnia rakiety Starship o nazwie Super Heavy na „wirtualnej wieży” znajdującej się w Zatoce Meksykańskiej oraz przetrwanie przez statek kosmiczny Starship ponownego wejścia w atmosferę[130]. Ostatecznie test zakończył się pełnym sukcesem, przy czym Super Heavy osiągnął miękkie wodowanie, a statek kosmiczny Starship przetrwał ponowne wejście w atmosferę i kontrolowane wodowanie[131].
SpaceX rozwija Starshipa głównie przy wsparciu środków prywatnych[132][133][134]. Dyrektor finansowy SpaceX, Bret Johnsen, ujawnił w sądzie, że SpaceX zainwestowało ponad 3 miliardy dolarów w placówkę Starbase i rakietę Starship od lipca 2014 roku do maja 2023 roku[135]. Elon Musk oświadczył w kwietniu 2023 roku, że SpaceX spodziewa się wydać około 2 miliardy dolarów na rozwój Starshipa w 2023 roku[136][137].
W ramach rozwoju systemu HLS przeznaczonego dla programu Artemis, w kwietniu 2021 roku SpaceX otrzymało od NASA kontrakt o wartości 2,89 miliarda dolarów na opracowanie lądownika księżycowego Starship HLS dla misji Artemis 3[138][139]. Blue Origin, zakwestionowało tą decyzję i w sierpniu 2021 roku rozpoczęło postępowanie sądowe przeciwko NASA i SpaceX, co spowodowało zawieszenie kontraktu na trzy miesiące[140][141]. Dwa lata później Blue Origin otrzymało kontrakt o wartości 3,4 miliarda dolarów na zbudowanie lądownika księżycowego Blue Moon.[142]
W 2022 roku NASA przyznała SpaceX kontrakt o wartości 1,15 miliarda dolarów na drugi lądownik księżycowy dla misji Artemis 4[143]. W tym samym roku SpaceX otrzymała pięcioletni kontrakt o wartości 102 milionów dolarów na rozwój programu Rocket Cargo dla Sił Kosmicznych Stanów Zjednoczonych[144].
SpaceX planuje wykorzystać rakietę Starship do wystrzelenia satelitów Starlink drugiej generacji[145]. Starship ma zostać wykorzystany do wyniesienia lądownika księżycowego Starship HLS, który został wybrany przez NASA jako główny lądownik dla planowanych załogowych misji z programu Artemis[146][147].
Jednym z przyszłych ładunków użytecznych wystrzelonych przy pomocy Starshipa będzie satelita komunikacyjny Superbird-9[148]. W planach jest także wyniesienie w przestrzeń kosmiczną komercyjnej stacji kosmicznej Starlab[149]. W przyszłości załogowa wersja statku kosmicznego Starship miałaby zostać wykorzystana do celów turystyki kosmicznej, chociażby w trzecim locie w ramach programu Polaris[150]. W 2020 roku Elon Musk oświadczył, że SpaceX wykona setki bezzałogowych lotów przed pierwszym załogowym lotem kosmicznym[151].
Według SpaceX statek kosmiczny Starship ma umożliwić załogowe lądowanie na Marsie, chociaż SpaceX nie opublikowało żadnych konkretnych planów technicznych ani projektów systemu podtrzymywania życia mającego znajdować się na statku kosmicznym Starship podczas lotu[152][153][154]. Według wstępnych założeń Starship zostanie wystrzelony na niską orbitę okołoziemską i zatankowany na orbicie przed wyruszeniem na Marsa[155].
Starbase składa się z zakładu produkcyjnego oraz platformy startowej i znajduje się w Boca Chica w Teksasie[156]. Obydwa obiekty działają całodobowo, a na miejscu może pracować maksymalnie 450 pracowników[157]. Planuje się, że Starbase będzie się składał z dwóch stanowisk startowych, jednego zakładu produkcyjnego i jednej farmy słonecznej o powierzchni siedmiu arów[158].
Silniki rakietowe Raptor są testowane w placówce McGregor w Teksasie. Obiekt posiada dwa główne stanowiska testowe: poziome oraz jedno pionowe przeznaczone dla silników rakietowych zoptymalizowanych pod kątem siły ciągu na poziomie morza[159].
Na Florydzie zakład w Cocoa oczyszcza krzemionkę, która jest wykorzystywana do produkcji płytek osłony termicznej statku kosmicznego Starship[160].
W planach rozwoju placówki Starbase jest budowa dwóch miejsc startowych przeznaczonych dla rakiety Starship, które nazwane zostały "Pad A" i "Pad B"[158]. W Starbase znajdują się także zbiorniki zawierające ciekły metan, tlen, azot, hel i płyn hydrauliczny tworzących farmę zbiornikową[158].
Wieża startowa składa się ze stalowych kratownic, piorunochronu znajdującego się na górze i pary mechanicznych ramion, które mogą podnosić statek kosmiczny Starship oraz stopień Super Heavy, który dzięki nim może zostać złapany i odzyskany w przyszłości[161].
Od 2021 roku SpaceX buduje drugie stanowisko startowe dla rakiety Starship, które ma znajdować się w kompleksie startowym 39 na Florydzie, który jest obecnie wykorzystywany do wystrzeliwania statków kosmicznych Dragon 2 na pokład Międzynarodowej Stacji Kosmicznej[162]. SpaceX planowało także utworzenie osobnego stanowiska startowego w 2022 roku, który miałby zostać nazwany LC-49 (Launch Complex 49)[163][164][165]. Ostatecznie firma zaproponowała modernizację stanowiska startowego znajdującego się na miejscu kompleksu startowego 41 na Przylądku Canaveral[162]. W 2024 roku Federalna Administracja Lotnictwa rozpoczęła drugi przegląd środowiskowy w celu oceny nowej infrastruktury startowej kompleksu startowego 39 i zwiększenia częstotliwości startów do 44 rocznie[166].
Po wycofaniu rakiety Delta IV Heavy kompleks startowy 37 na Przylądku Canaveral stał się pusty, umożliwiając Siłom Kosmicznym Stanów Zjednoczonych przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko możliwych lotów rakiety Starship[164].