Suszno

Сушно

Cerkiew Szymona Słupnika
Państwo	Ukraina
Obwód	lwowski
Rejon	radziechowski
Powierzchnia	1,986 km²
Populacja (2001) • liczba ludności	508
Nr kierunkowy	+380 03255
Kod pocztowy	80214
Położenie na mapie obwodu lwowskiego Suszno
Położenie na mapie Ukrainy Suszno
50°19′47″N 24°32′25″E/50,329722 24,540278
Multimedia w Wikimedia Commons

Suszno (ukr. Сушно; w latach 1946–1989 Suszne, Сушне) – wieś na Ukrainie w rejonie radziechowskim obwodu lwowskiego; położona na północny zachód od Radziechowa. W pobliżu wsi Suszno płynie rzeka Białystok. Miejscowość liczy 508 mieszkańców (2001).

Historia

Wieś była własnością polskiej szlachty. Od XVI wieku była w posiadaniu rodu Komorowskich. Tutaj urodziła się Gertruda Komorowska^[1]

Na przełomie XVIII i XIX wieku Suszno przeszło w ręce Łączyńskich, później należało kolejno do Cetnerów, Baworowskich i Kraińskich a od 1911r. do II wojny światowej należało do Rostworowskich. Pod koniec XIX w. kolonia i leśniczówka wsi nosiła nazwę Zabawa^[2].

W okresie II Rzeczypospolitej do 1934 wieś stanowiła samodzielną gminę jednostkową w powiecie radziechowskim w woj. tarnopolskim. W związku z reformą scaleniową została 1 sierpnia 1934 włączona do nowo utworzonej wiejskiej gminy zbiorowej Witków Nowy w tymże powiecie i województwie^[3]. Po wojnie wieś weszła w struktury administracyjne Związku Radzieckiego.

Przed 1939 rokiem wieś liczyła 1800 mieszkańców, wśród nich ok. 400 Polaków i 120 Niemców. Ci ostatni w 1940 r. wyjechali do Niemiec na podstawie umowy pomiędzy III Rzeszą i ZSRR. W styczniu 1944 r. bojówki OUN-UPA napadły na polskie zagrody, mordując 55 osób^[4].

Zabytki

• dwór – we wsi znajdował się dwór Komorowskich, wzniesiony na miejscu dworu obronnego z XVI wieku, posiadającego pierwotnie fosę, wały i narożne baszty. W obiekcie mieszkał Jakub Komorowski^[5], starosta nowosielski, kasztelan sanocki z żoną Antoniną Pawłowską^[6]. Ich córka Gertruda Komorowska^[7] wyszła za mąż za Stanisława Szczęsnego Potockiego^[6]. Dwór na przełomie XVIII i XIX wieku wszedł w posiadanie Łączyńskich, zmieniając wielokrotnie właścicieli. W tym okresie został również powiększony. W 1905 r. został przebudowany przez Kraińskich, a po I wojnie światowej przez Rostworowskich. Ostatnim właścicielem w 1939 był Jan Rostworowski. Zrujnowany przez II wojnę światową dwór został po wojnie rozebrany na cegłę. Wycięto także otaczający go park. W jego miejscu powstał wiejski dom kultury. Po założeniu została dawna baszta przebudowana w XIX w. na spichlerz oraz figura Matki Boskiej, przeniesiona na miejscowy cmentarz^[8]. Obecnie jest to dwukondygnacyjny budynek na planie prostokąta o elewacjach ozdobionych lizenami.
• ruiny neogotyckiej kaplicy fundacji Władysława Baworowskiego^[6],
• drewniana cerkiew Szymona Słupnika z ceglaną dzwonnicą z 1700 roku,
• żeliwny krzyż-kapliczka przy drodze^[8],
• ruiny kaplicy katolickiej z 1906 roku wraz z krzyżem usytuowanym przed kaplicą na którym znajduje się napis "Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest świętą, a wy nią jesteście" (1 Kor 3:16).