Tablica paschalna – używane w średniowieczu zestawienie świąt Wielkanocy, stanowiące podstawę do zestawienia kalendarza ruchomych świąt kościelnych.

Dane te układano w odpowiednie kolumny i opracowywano dla cykli lat mających nastąpić. Początkowo cykl ten zawierał 84 lata^[1], a później rozwinięto go do 95 lat^[2]. Beda Czcigodny opracował tablice na 532 lata^[3]. Jest to cykl paschalny lub wielkanocny powstały z pomnożenia 19-letniego cyklu księżycowego przez 28-letni cykl słoneczny (powstały z kombinacji 4-letniego cyklu roku przestępnego i 7 dni tygodnia)^[4]. Bardzo popularne były tablice paschalne ułożone przez Dionizjusza Małego^[2].

Pierwsza w Polsce tablica paschalna pochodziła z Fuldy i trafiła nad Wartę w latach 70. X wieku prawdopodobnie przez Czechy. W 1013 roku Rycheza, żona Mieszka II, przywiozła do Polski kolejną tablicę paschalną. Na tablicach paschalnych dokonywane były zapiski najstarszych polskich roczników: Rocznika Jordana i Rocznika Rychezy, także roczników późniejszych^[5][6].