Teodozy Protasiewicz | |
Archimandryta | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
11 listopada 1896 |
Data i miejsce śmierci |
5 sierpnia 1944 |
Miejsce pochówku | |
Proboszcz parafii św. Jana Klimaka w Warszawie | |
Okres sprawowania |
1939–1944 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Inkardynacja | |
Śluby zakonne |
23 października 1933 |
Prezbiterat |
przed 1918 |
Odznaczenia | |
![]() |
Teofan, imię świeckie Teodozy Protasiewicz[1] (ur. 30 października?/11 listopada 1896 w Orańczycach, zm. 5 sierpnia 1944 w Warszawie) – polski duchowny prawosławny, archimandryta, przewodniczący konsystorza diecezji warszawsko-chełmskiej w okresie międzywojennym.
Urodził się 11 listopada 1896 w Orańczycach, w rodzinie Mikołaja i Heleny z Zienkowiczów. Ukończył gimnazjum w Wilnie (1914), wydział prawa Uniwersytetu w Petersburgu (1918) i Studia Teologiczne Prawosławne Uniwersytetu Warszawskiego (1927)[2]. W latach 20. i 30. XX wieku był przewodniczącym konsystorza prawosławnej diecezji warszawsko-chełmskiej i zaliczał się do najważniejszych współpracowników metropolity warszawskiego i całej Polski Dionizego[3]. Organizował w Warszawie prawosławne liceum teologiczne[a] i internat dla studentów wyznania prawosławnego, którym przez pewien czas kierował[4]. Był też kierownikiem duchowym warszawskiego Bractwa Teologów Prawosławnych, posiadał godność protoprezbitera[1]. Wieczyste śluby mnisze złożył w Ławrze Poczajowskiej 23 października 1933, przyjmując imię Teofan. Następnego dnia otrzymał godność archimandryty[1].
Pełnił funkcję proboszcza parafii św. Jana Klimaka w Warszawie[4]. W czasie II wojny światowej metropolita Dionizy kilkakrotnie wysuwał jego kandydaturę do nominacji biskupiej. Był jednak przegłosowywany przez innych członków Synodu, biskupów Hilariona i Palladiusza, Ukraińców z pochodzenia, którzy nie życzyli sobie mianowania biskupa innej narodowości niż ukraińska[5].
W czasie rzezi Woli został zamordowany przez hitlerowców[4] razem z całym duchowieństwem parafii św. Jana Klimaka i dziećmi z parafialnego sierocińca[6] 5 sierpnia 1944[7][8]. Pochowany na cmentarzu prawosławnym na warszawskiej Woli (sektor 2-11-8)[8].
Autor monografii poświęconej Ławrze Poczajowskiej i przechowywanym w niej obiektom kultu, wydanej w Warszawie w 1930[9].