Teoria pustej Ziemi – to koncepcja sugerująca, że planeta Ziemia jest całkowicie pusta w środku lub zawiera znaczną pustą przestrzeń wewnętrzną. Teoria była silnie popierana przez angielskiego astronoma Edmonda Halleya. Pod koniec XVIII wieku została definitywnie odrzucona przez świat naukowy po eksperymencie Schiehallion[1] i od tego czasu przetrwała jako popularna pseudonauka.
Hipoteza pustej Ziemi była dyskutowana przez Platona. W XVII wieku Edmond Halley uważał, że Ziemia zbudowana jest z czterech sfer[2]. Często przypisywane jest poparcie tej hipotezy Leonardowi Eulerowi. Matematyk jednak nigdy nie popierał tej teorii, a jedynie przeprowadził eksperyment myślowy[3]. W mitologii wielu kultur wspomina się o podziemnych krainach ze słońcem, podobnie jak to ma miejsce na powierzchni Ziemi. Jules Verne opisał taki świat w Podróży do wnętrza Ziemi, chociaż tam jest mowa tylko o olbrzymiej grocie.