![]() | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
10 maja 1731 |
Data i miejsce śmierci |
4 stycznia 1812 |
Prefekt Kongregacji Soborowej | |
Okres sprawowania |
1795-1798 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Diakonat |
2 lutego 1790 |
Kreacja kardynalska |
30 marca 1789 |
Kościół tytularny | |
Utrata godności kardynalskiej |
7 września 1798 |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Tommaso Antici (ur. 10 maja 1731 w Recanati, zm. 4 stycznia 1812 tamże) – włoski dyplomata w służbie Polski, Bawarii i Kolonii, markiz, opat komendatoryjny paradyski w 1782[1], chargé d’affaires Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1766, minister pełnomocny Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1768, kardynał w latach 1789–1798[2].
30 maja 1766 król Stanisław August mianował go na polskiego Chargé d’affaires przy Stolicy Apostolskiej w Rzymie. Antici był typowym włoskim kondotierem dyplomatycznym. Początkowo łączył dyplomatyczne przedstawicielstwo polskie z przedstawicielstwem elektora Bawarii i elektora Kolonii, jednak zrezygnował z tego pod naciskiem Warszawy. 24 marca 1768 awansowany na ministra pełnomocnego. W 1768 roku uzyskał polski indygenat[3]. Reprezentował Polskę przy Watykanie aż do III Rozbioru (1795).
Na początku panowania Stanisława Augusta nie udało się niczego uzyskać od kurii rzymskiej. Stolica Apostolska niechętnie widziała reformatorskie dążenia w Polsce. Nuncjusz apostolski Angelo Maria Durini przybyły w 1767 do Warszawy poparł na własną rękę konfederatów barskich, choć sam papież nie zdecydował się na jej poparcie. Anticiemu w 1772 udało się załatwić w Rzymie odwołanie Duriniego z Polski. W 1767 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[4]. W 1780 odznaczony Orderem Orła Białego nr 650[5].
30 marca 1789 papież Pius VI wyniósł go do godności kardynalskiej, a 3 sierpnia tego samego roku został mu przyznany tytuł prezbitera Santa Maria in Trastevere.
W 1798 zrezygnował z godności kardynalskiej i wycofał się do Recanati, gdzie mieszkał aż do śmierci.