Fury w 2017 | |
Pseudonim |
Gypsy King |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
12 sierpnia 1988 |
Obywatelstwo | |
Wzrost |
206 cm |
Styl walki |
praworęczny |
Debiut |
2008 |
Kategoria wagowa | |
Bilans walk zawodowych[a] | |
Liczba walk |
35 |
Zwycięstwa |
34 |
Przez nokauty |
24 |
Porażki |
0 |
Remisy |
1 |
| |
Strona internetowa |
Tyson Luke Fury (ur. 12 sierpnia 1988 w Manchesterze) – brytyjski bokser wagi ciężkiej irlandzkiego pochodzenia, aktualny mistrz świata wagi ciężkiej federacji WBC oraz linearny mistrz świata wagi ciężkiej. Jest również posiadaczem pasa magazynu „The Ring”. Były mistrz świata organizacji WBO, IBO, IBF oraz były superczempion WBA; były mistrz Wielkiej Brytanii w wadze ciężkiej, a także były mistrz federacji CBC.
Przy wzroście 206 cm ma zasięg ramion 216 cm[1].
W 2006 zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata Juniorów w Agadirze w Maroku, a w 2007 złoty medal Juniorów Unii Europejskiej w Warszawie oraz srebrny Mistrzostw Europy Juniorów w Somborze w Serbii.
Mierzący 206 cm o zasięgu ramion 216 cm Brytyjczyk zadebiutował na zawodowym ringu 6 grudnia 2008 w Nottingham, wygrywając przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie z Węgrem Belą Gyongyosim (3-9-2) w sześciorundowym pojedynku[2].
20 kwietnia 2013 w Madison Square Garden walczył z byłym mistrzem świata w kategorii junior ciężkiej Steve’em Cunninghamem (25-5-0), pokonując go przez nokaut w siódmej rundzie[3]. Dzięki tej wygranej Fury zagwarantował sobie drugie miejsce w rankingu IBF[4].
15 lutego 2014 w Copper Box w Londynie wygrał przez techniczny nokaut z Amerykaninem Joey′m Abellem (29-7-0) w czwartej rundzie[5].
29 listopada 2014 w londyńskim ExCeL London pokonał przez techniczny nokaut Derecka Chisorę (20-4-0) w dziesiątej rundzie[6].
28 lutego 2015 na gali w londyńskiej O2 Arena pokonał przed czasem Christiana Hammera (17-3, 10 KO). Po ósmej rundzie pojedynek został poddany przez Rumuna[7].
28 listopada 2015, po pokonaniu ukraińskiego superczempiona Wołodymyra Kłyczko, został mistrzem świata kategorii ciężkiej organizacji IBF, WBO, WBA i IBO. Anglik wygrał jednogłośnie na punkty stosunkiem głosów 115-112, 116-111 i 115-112. Jego waga przed walką wynosiła 112 kg[8].
Fury odmówił spotkania z oficjalnym pretendentem z ramienia IBF Wiaczesławem Głazkowem (21-0-1, 13 KO), wybierając rewanż z Kliczką, za co został pozbawiony tytułu w zaledwie dziesięć dni po jego zdobyciu. Rewanż z Ukraińcem został zaplanowany na 9 lipca 2016 w Manchesterze, jednak nie doszło do niego z powodu kontuzji kostki Fury’ego w czerwcu[9]. Ostatecznie Fury postanowił oddać bez walki zdobyte pasy, nie przystępując do walki rewanżowej z powodu problemów z alkoholem i narkotykami[10].
9 czerwca 2018 w Manchester Arena w Manchesterze zwycięsko powrócił na ring po dwuipółrocznej przerwie, wygrywając przez RTD w czwartej rundzie z Albańczykiem Seferem Seferim (23-1, 21 KO)[11].
18 sierpnia 2018 w Belfaście w swojej drugiej walce po powrocie na ring pokonał na punkty Włocha Francesco Pianetę (35-4-1, 21 KO). Sędzia wypunktował tę walkę na jego korzyść w stosunku 100-90[12].
1 grudnia 2018 w Staples Centre w Los Angeles spotkał się z Deontayem Wilderem (40-0-1, 39 KO) w walce o mistrzowski pas federacji WBC[13]. Po dwunastu rundach, podczas których dwukrotnie był liczony (w dziewiątej i dwunastej rundzie), sędziowie orzekli remis. Punktowali niejednogłośnie – 115:111 Wilder, 114:112 Fury i 113:113[14].
15 czerwca 2019 w Las Vegas, wygrał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie z Niemcem Tomem Schwarzem (24-1, 16 KO)[15].
14 września 2019 w T-Mobile Arena w Las Vegas pokonał na punkty (116:112, 117:111 i 118:110) Szweda Otto Wallina (20-1, 13 KO)[16].
22 lutego 2020 roku w Las Vegas wygrał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie rewanżowy pojedynek z Deontayem Wilderem (42-1-1, 41 KO), odbierając mu tytuł mistrza świata wagi ciężkiej federacji WBC[17].
9 października 2021 w Las Vegas po raz trzeci spotkał się w ringu z Deontayem Wilderem (42-2-1, 41 KO)[18]. Był liczony dwukrotnie w czwartej rundzie, a jego rywal – w trzeciej, dziesiątej i jedenastej. Ostatecznie wygrał przez nokaut w jedenastej rundzie, broniąc pasa WBC w kategorii ciężkiej. Do momentu przerwania walki sędziowie punktowali 95-92, 95-91, 94-92 na jego korzyść[19].
23 kwietnia 2022 na stadionie Wembley w Londynie przystąpił do obowiązkowej obrony tytułu mistrza świata federacji WBC. Jego rywalem był inny Brytyjczyk, Dillian Whyte[20]. Wygrał przez TKO w 6. rundzie i zachował pas mistrzowski[21].
3 grudnia 2022 na Tottenham Hotspur Stadium w Londynie po raz trzeci zmierzył się z Derekiem Chisorą (33-13, 23 KO)[22]. Zwyciężył przez TKO w 10. rundzie i udanie obronił pas mistrza świata federacji WBC[23].
28 października 2023 roku w Rijadzie zmierzył się byłym mistrzem UFC wagi ciężkiej, debiutującym w boksie Francisem Ngannou. Pojedynek został zakontraktowany na 10 rund, a jego stawką nie był należący do Brytyjczyka mistrzowski pas WBC. Choć Fury był zdecydowanym faworytem, to z trudem pokonał wywodzącego się z innej dyscypliny zawodnika, za co spotkała go duża krytyka ze strony środowiska bokserskiego. Sędziowie punktowali na jego korzyść niejednomyślnie: 95:94, 94:95 i 96:93[24].
Rekord | Wynik | Data | Rywal | Rodzaj | Runda, czas | Miejsce | Uwagi |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1-0 | Zwycięstwo | 6 grudnia 2008 | Bela Gyongyosi | TKO | 1 (6) 2:14 | National Ice Centre, Nottingham, Wielka Brytania | Debiut na zawodowym ringu |
2-0 | Zwycięstwo | 17 stycznia 2009 | Marcel Zeller | TKO | 3 (6) 2:30 | Robin Park Centre, Wigan, Wielka Brytania | |
3-0 | Zwycięstwo | 28 lutego 2009 | Daniel Peret | TKO | 2 (6) 3:00 | Norwich Showground, Norwich, Wielka Brytania | |
4-0 | Zwycięstwo | 14 marca 2009 | Lee Swaby | TKO | 4 (6) 3:00 | Aston Events Centre, Birmingham, Wielka Brytania | |
5-0 | Zwycięstwo | 11 kwietnia 2009 | Matthew Ellis | KO | 1 (6) 0:48 | York Hall, Londyn, Wielka Brytania | |
6-0 | Zwycięstwo | 23 maja 2009 | Scott Belshaw | TKO | 2 (8) 0:52 | Colosseum, Watford, Wielka Brytania | |
7-0 | Zwycięstwo | 18 lipca 2009 | Aleksandrs Selezens | TKO | 3 (6) 0:48 | York Hall, Londyn, Wielka Brytania | |
8-0 | Zwycięstwo | 11 września 2009 | John McDermott | PTS | 10 | Brentwood Centre, Brentwood, Wielka Brytania | Zdobycie tytułu mistrza Anglii w wadze ciężkiej |
9-0 | Zwycięstwo | 26 września 2009 | Tomáš Mrázek | PTS | 6 | The O2, Dublin, Irlandia | |
10-0 | Zwycięstwo | 5 marca 2010 | Hans-Joerg Blasko | TKO | 1 (8) 2:14 | Huddersfield Sports Centre, Huddersfield, Wielka Brytania | |
11-0 | Zwycięstwo | 25 czerwca 2010 | John McDermott | TKO | 9 (12) 1:08 | Brentwood Centre, Brentwood, Wielka Brytania | Zdobycie wakującego tytułu mistrza Anglii
w wadze ciężkiej Brytyjski Eliminator wagi ciężkiej |
12-0 | Zwycięstwo | 10 września 2010 | Rich Power | PTS | 8 | York Hall, Londyn, Wielka Brytania | |
13-0 | Zwycięstwo | 19 grudnia 2010 | Zack Page | UD | 8 | Colisée Pepsi, Quebec City, Kanada | |
14-0 | Zwycięstwo | 19 lutego 2011 | Marcelo Luiz Nascimento | KO | 5 (10) 2:48 | Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania | |
15-0 | Zwycięstwo | 23 lipca 2011 | Dereck Chisora | UD | 12 | Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania | Zdobycie tytułów mistrza Wielkiej Brytanii oraz
Wspólnoty Narodów w wadze ciężkiej |
16-0 | Zwycięstwo | 18 września 2011 | Nicolai Firtha | TKO | 5 (12) 2:19 | King’s Hall, Belfast, Irlandia Północna | |
17-0 | Zwycięstwo | 12 listopada 2011 | Neven Pajkic | TKO | 3 (12) 2:44 | Event City, Manchester, Wielka Brytania | |
18-0 | Zwycięstwo | 14 kwietnia 2012 | Martin Rogan | TKO | 5 (12) 3:00 | Odyssey Arena, Belfast, Irlandia Północna | Zdobycie tytułu mistrza Irlandii w wadze ciężkiej |
19-0 | Zwycięstwo | 7 lipca 2012 | Vinny Maddalone | TKO | 5 (12) 1:35 | Hand Arena, Clevedon, Wielka Brytania | Zdobycie tytułu mistrza WBO Inter-Continental w wadze ciężkiej |
20-0 | Zwycięstwo | 1 grudnia 2012 | Kevin Johnson | UD | 12 | Odyssey Arena, Belfast, Northern Ireland | Eliminator WBC w wadze ciężkiej |
21-0 | Zwycięstwo | 20 kwietnia 2013 | Steve Cunningham | KO | 7 (12) 2:55 | Madison Square Garden, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone | Eliminator IBF w wadze ciężkiej |
22-0 | Zwycięstwo | 15 lutego 2014 | Joey Abell | TKO | 4 (10) 1:48 | Copper Box, Londyn, Wielka Brytania | |
23-0 | Zwycięstwo | 29 listopada 2014 | Dereck Chisora | RTD (decyzja sędziego) | 10 (12) 3:00 | ExCeL, Londyn, Wielka Brytania | Zdobycie tytułu mistrza WBO International
oraz Mistrza Europy w wadze ciężkiej |
24-0 | Zwycięstwo | 28 lutego 2015 | Christian Hammer | RTD (decyzja sędziego) | 8 (12) 3:00 | O2 Arena, Londyn, Wielka Brytania | |
25-0 | Zwycięstwo | 28 listopada 2015 | Wladimir Klitschko | UD | 12 | Esprit Arena, Düsseldorf, Północna Nadrenia-Westfalia, Niemcy | Zdobycie tytułu mistrza WBA, WBO, IBF i IBO w wadze ciężkiej |
26-0 | Zwycięstwo | 9 czerwca 2018 | Sefer Seferi | RTD | 4 (10)
3:00 |
Manchester Arena, Manchester, Wielka Brytania | |
27-0 | Zwycięstwo | 18 sierpnia 2018 | Francesco Pianeta | PTS | 10 | Windsor Park, Belfast, Irlandia Północna | |
27-0-1 | Remis | 1 grudnia 2018 | Deontay Wilder | SD | 12 | Staples Centre, Los Angeles, Stany Zjednoczone | Walka o tytuł mistrza WBC w wadze ciężkiej |
28-0-1 | Zwycięstwo | 15 czerwca 2019 | Tom Schwarz | TKO | 2 (12)
2:54 |
MGM Grand Garden Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone | |
29-0-1 | Zwycięstwo | 14 września 2019 | Otto Wallin | UD | 12 | T-Mobile Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone | |
30-0-1 | Zwycięstwo | 22 lutego 2020 | Deontay Wilder | TKO | 7 (12)
1:39 |
MGM Grand Garden Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. | Zdobycie tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej |
31-0-1 | Zwycięstwo | 9 października 2021[25] | Deontay Wilder | TKO | 11 (12), 1:10 | T-Mobile Arena, Las Vegas | Obrona tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej |
32-0-1 | Zwycięstwo | 23 kwietnia 2022 | Dillian Whyte | TKO | 6 (12), 2:59 | Wembley, Londyn | Obrona tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej |
33-0-1 | Zwycięstwo | 3 grudnia 2022 | Derek Chisora | TKO | 10 (12), 2:51 | Tottenham Hotspur Stadium, Londyn | Obrona tytułu mistrza świata WBC w wadze ciężkiej |
34-0-1 | Zwycięstwo | 28 października 2023 | Francis Ngannou | SD | 10 | Boulevard Hall, Rijad, Arabia Saudyjska |
TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty
Ojciec John „Gypsy” Fury był wielkim fanem Mike’a Tysona, dlatego nazwał syna na cześć słynnego amerykańskiego mistrza „Tyson”[26]. Był zawodowym pięściarzem wagi ciężkiej i trenerem Tysona w początkowej fazie kariery. W lutym 2011 został skazany na jedenaście lat za udział w ulicznej bójce w 2010, w której pozbawił swojego „przeciwnika” oka. Został zwolniony 11 lutego 2014 r.[27]
Irlandzki bokser Andy Lee jest kuzynem Tysona. W 2013 zadebiutował na zawodowym ringu drugi kuzyn Hughie Fury, syn trenera i wujka Tysona – Petera Fury′ego. Przed odwołaną walką rewanżową z Władimirem Kliczką w organizmie Anglika wykryto obecność kokainy. Sam bokser przyznał, że zażywa ją w dużych ilościach[10].
Tyson Fury został wybrany bokserem 2018 roku według czytelników portalu World Boxing News[28].
12 lutego 2020 odbyła się polska premiera książki „Tyson Fury. Bez maski. Autobiografia”[29].