Wikipedia:Ostatnie zmiany

Pamiętaj, że Twoje wpisy pozostaną w historii edycji!
Przeczytają je Twoje wnuki i będzie im wstyd za dziadka! Administratorzy ostrzegają - wandalizowanie Wikipedii skutkuje impotencją... więc Twoja dziewczyna się o tym dowie

Pamiętaj, że Twoje wpisy pozostaną w historii edycji!
Przeczytają je Twoje wnuki i będzie im wstyd za dziadka! Ty natomiast nawet jako pradziadek będziesz cierpiał przez to na bezsenność:) Administratorzy ostrzegają - wandalizowanie Wikipedii skutkuje impotencją... więc Twoja dziewczyna się o tym dowie

...

[1]

• Adolf Abel
• Berenice Abbott
• Louis Henry Sullivan
• Mieszczanie z Calais O
• Bujak sprężynowy O
• Juan Manuel Blanes O
• Francis Bacon (malarz) ILU
• Joaquín Torres García O
• Julio González (malarz) O
• Brama piekieł O
• plecionka rattanowa O
• Żyłka (sztuka) O
• Laka ILU
• Szelak ILU+TXT
• Kicz ILU
• Ksylografia O
• Halloween ILU
• Michael Thonet ILU
• Blejtram
• Piaskownica ILU
• Hans Hartung O
• Johann Caspar Herterich O
• Max Doerner O
• Leonid Pasternak
• Willa Hammerschmidt
• Wachlarz (przedmiot)
• Pałac Schaumburg
• Tschifflik
• Kościół św. Szczepana w Moguncji
• George Eastman
• Theodor Heuss
• Günther Quandt
• Malarstwo tablicowe

• galeria na Commons - [2]

• 
  Mieszczanie z Calais Augusta Rodina przed budynkiem londynskiego parlamentu
• 
  bujak stojący na deptaku
• 
  przed sklepem
• 
  polska produkcja krasnali na rynek niemiecki
• 
  etap I
• 
  etap II
• 
  etap III
• 
  etap IV
• 
  etap V
• 
  etap VI
• 
  maska na Halloween
• 
  maska na Halloween
• 
  na krawędzi wieczka inkrustowanej kasetki wyraźnie widoczna żyłka
• 
  puzderko - laka japońska - wyrób wspólczesny
• 
• 
  kicz w wydaniu "mega" - figury zwierząt do ogrodów, jako pochodna krasnali ogrodowych
• 
  impast w malarstwie olejnym - fragment obrazu

• Pleonazm
• wiarygodne zródła [3]
• jak linkować do innych Wiki - [4]
• co to jest wandalizm - [5]
• skróty - [6]
• grafika - [7]
• Krytyka Wikipedii [8]

James Abbé - [9]

Ą ą Ć ć Ę ę Ł ł Ń ń Ó ó Ś ś Ź ź Ż ż

• [10]Prezydenci_Niemiec
• Heinrich Lübke
• [11]- Shuar (de)
• Janina Kłopocka
• [12]
• [13]
• [14] Otto_Skorzeny pl
• [15] Otto_Skorzeny de
• http://de.wikipedia.org/wiki/Volkmar_Hopf Volkmar Hopf
• http://de.wikipedia.org/wiki/Gr%C3%A4finthal - Kloster Gräfinthal
• http://de.wikipedia.org/wiki/Theodor_Heuss - Theodor Heuss
• http://de.wikipedia.org/wiki/Schaukelstuhl - fotel na biegunach
• Litomierzyce - rozszerzyć + tłumaczenie z niem.
• Maurice Blanchot - zobaczyc co sie z tym da zrobic? (tragedia botów)
• Umbra (malarstwo) - napisać na nowo
• http://de.wikipedia.org/wiki/Albert_Weisgerber#Quellen - Albert Weisgerber
• Szpachla - uzupełnić
• nóż malarski - napisać
• Philipp Rosenthal - jest w de
• Ilja Riepin
• Portret trumienny - uzupełnić
• Strasburg - uzupełnić

Pamiętaj, że niektóre z Twoich zabawek mogą być niebezpieczne, a ich niewłaściwe użycie może zagrozić projektowi, który tak bardzo polubiłeś – Wikipedii.

• Wikipedia:Narzędzia administracji – ogólne omówienie dostępnych narzędzi i zasad ich użycia;
• Pomoc:Rewert – opisane, kiedy powinno się stosować i w jaki sposób (w sensie ludzkim przede wszystkim);
• Wikipedia:Wandalizm – definiuje to pojęcie i ustala, co powinni robić administratorzy, gdy na niego natrafią;
• Wikipedia:Zasady ekspresowego kasowania – precyzuje, jakie artykuły można kasować od ręki;
• Wikipedia:Zasady blokowania – omawia, kiedy blokować i banować użytkowników;
• Wikipedia:Strona zabezpieczona – objaśnia, kiedy zabezpieczać stronę przed edycją;
• Wikipedia:Strony podejrzane o naruszenie praw autorskich – opisuje, jak postępować z takimi artykułami.

• Licznik odwiedzin stron w Wikipedii
• Powszechne błędy językowe
• x czy ks? 10 min czy 10 min.?
• Poradnia Językowa
• Ze spacją czy bez niej?
• Pisownia dat
• Z wyjątkiem czy za wyjątkiem? O kalkach z języka rosyjskiego
• Zmiany w ortografii
• "2005 r." tylko ze spacją przed r.
• "10%" bez spacji przed %
• "Cytat!". — kropka zawsze po cudzysłowiu, chociażby kończył się na ?!
• (,) np. / m.in. — przecinek tylko jeśli wtrącenie
• powiat brzeski (nie: Powiat Brzeski) — jest to zgodne z właściwym rozporządzeniem (Dz.U. z 1998 r. nr 103, poz. 652) (inne dowody: gmina Sandomierz)
• Starosta Powiatu Brzeskiego (pełna oficjalna nazwa organu; potocznie dopuszczalne "Starosta Brzeski", a niezalecane "starosta brzeski")
• nr domu 1 A (ze spacją), tel. 022 bez nawiasów
• " zł" (ze spacją)
• przy ul. 1 maja (nie: 1-go maja; dopuszczalny wariant: "1. maja")
• Z poważaniem, (NIEzalecany przecinek po formułce kończącej list)
• "prof. prof." ze spacją (ale "m.in." bez spacji)
• skrót śś. to błąd!!!
• NMP = Maryi czy Marii? zależy od piszącego ("Maria-Marii" częściej, "Maryja-Maryi" archaiczne)
• ustawa z dnia o czymś tam – słowa "ustawa", "rozporządzenie" małą literą
• pkt lub p. (nie: pkt.)
• 12 345 z twardą spacją bez kropek i przecinków (nie: 12.345 ani 12,345)

napisac to wyraznie w polu source. Np. own work (photo AND painting). I nadaj plikowi jakas bardziej, nieco, opisowa nazwe. np. "Impasto-detailed example.jpg" czy jakos. Wiesz, to zawsze ulatwia prace z takim plikiem. Masur (talk) 06:31, 18 August 2010 (UTC) Przykładowy opis Pacanow-dom Kowalskiego.jpg

(::) Dzień Guzika 12 XII Krótka historia guzika

GUZIK - niewielki przedmiot, z reguły okrągły lub kształtem zbliżony do koła, wykonany z twardego materiału, czasem obciągany tkaniną lub skórą, z 2 lub 4 otworami albo uszkiem umożliwiającym jego przyszycie, służący do zapinania odzieży. Swoją funkcję guzik spełnia łącznie z położoną naprzeciw, wzmocnioną dziurką lub pętelką. Niektóre guziki, np. umieszczone na rękawach marynarki stanowią jedynie ozdobę ubioru.

Guziki znane były już starożytnym Grekom i Etruskom, którzy stosowali je do spinania tunik na ramionach, po przetknięciu przez pętelkę, jednak aż do XIII w., głównym elementem spinającym luźne, niekrojone ubrania, były fibule, agrafy, oraz sznurowania. Stosowanie delikatniejszych guzików jest nieodzowne w przypadku bardziej obcisłego ubioru, wymaga też umiejętności wykonywania odpowiednio mocnych dziurek. W czasach nowożytnych guziki jako pierwsi stosowali Brytyjczycy, którzy wytwarzali je od ok. 1160 roku. Prawo używania srebrnych i złotych guzików było zastrzeżone dla szlachty angielskiej dekretem króla Henryka III. Z Anglii wywodzi się też sposób podawania wymiarów guzików w tzw. liniach angielskich, oznaczanych trzema przecinkami za odpowiednią liczbą, np. 12. Długość linii angielskiej jest równa 0,025" (1/40 cala). Zgodnie z angielską tradycją średnica guzika u mankietu i przy kamizelce wynosi 22 linie, przy marynarce - 30 linii a przy płaszczu 45 linii.

Jak każda inna część ubioru, również guziki miały swoje mody, ich wartość musiała odpowiadać wartości ubioru, a ta pozycji społecznej właściciela. Wyrabiano je z cennych surowców np. złota, srebra i kości słoniowej, dla mniej zamożnych z miedzi i jej stopów, ozdabiano różnorodnymi inkrustacjami. Najpospolitsze były guziki drewniane i kościane. Używanie ich stało się tak powszechne i przesadne, że w niektórych krajach, np. w Anglii w 1660 roku, wprowadzano ograniczenie ich stosowania.

W XVIII w., do wyrobu guzików zastosowano cynę i jej stopy, z których guziki wytłaczano lub odlewano. Stosowanie cyny jest jednak związane z pewnym niebezpieczeństwem. Powszechnie znana cyna, tzw. biała, odpowiednio długo chłodzona, przechodzi w inną odmianę alotropową, tzw. cynę szarą, która ma postać proszku. Guziki wykonane z cyny mogą, więc, po takim ochłodzeniu, rozsypać się, co podobno przytrafiło się oddziałom armii rosyjskiej stacjonującym na Syberii. Z innych metali stosowano do wyrobu guzików m.in. mosiądz. Mosiężne guziki z ornamentami, dystynkcjami i symbolami służb czy organizacji były jeszcze do niedawna w powszechnym użyciu, niektóre z nich złocono. W połowie XVIII w. angielski inżynier Matthew Boulton (1728-1809), rozpoczął wytwarzanie drogich, błyszczących guzików ze stali, które wytwarzano przez przymocowanie polerowanych i fasetowanych ziaren stalowych do stalowych krążków, oraz guzików zdobionych wzorami ażurowymi. W tym samym czasie B. Sanders, duński fabrykant działający w Anglii, wprowadził guziki pokrywane tkaninami, płótnem lub brezentem.

Od ok. 1830 roku guziki pokrywane tkaninami są wyrabiane przemysłowo. Do ich wyrobu stosowano także rogi i kopyta zwierzęce, którym pod wpływem ciepła można nadawać odpowiedni kształty, ciąć i barwić. Guziki porcelanowe, zdobione ręcznie malowanymi wzorami bądź za pomocą szablonów stały się specjalnością francuską. Kolorowe szkło, również używane do produkcji guzików, było wytwarzane w Czechach. W Japonii znane były guziki ceramiczne, dekorowane tradycyjnymi, ręcznie malowanymi motywami, specjalnością chińską zaś były wykonane z czerwonej laki nałożonej na drewnianą podstawę, ozdobione skomplikowanymi, rzeźbionymi wzorami. Pod koniec XIX w. w Europie popularne były guziki lakierowane, wykonane z papier-mâché. Ok. 1890 roku amerykański producent John F. Boepple zaczął stosować do wyrobu guzików muszle małży słodkowodnych, żyjących w Missisipi i jej dopływach, w miejsce droższych, choć bardziej błyszczących muszli małży morskich. Współczesne guziki, spełniające głównie funkcje użytkowe, produkowane są przede wszystkim z tworzyw syntetycznych, takich jak żywice celulozowe, polistyrenowe i poliwinylowe, ale i innych tworzyw, np. skóry, metalu, drewna. W zależności od potrzeb również zdobione.

Guziki prawdopodobnie pojawiły się w europejskich kaftanach jako jeden z efektów wypraw krzyżowych, a więc kontaktów z kulturą Bliskiego Wschodu. Używane w średniowiecznych strojach, zwłaszcza w XIII i XIV w., pełniły bardziej ozdobną niż użytkową funkcję. Wielką ich liczbę umieszczano jako ozdoby i zapięcia na wąskich rękawach kaftanów, od łokcia do nadgarstka, oraz na przedniej części odzieży. Rękawy te były tak wąskie, że nie można ich było włożyć bez rozpinania. W przeciwieństwie do rękawów, zapięcie kaftana jeszcze w XV wieku stanowił tylko jeden guzik. Od połowy XVII wieku, gdy kaftany stały się dłuższe i obcisłe, zaczęto wyposażać je w długi rządu guzików, ale zapinane były tylko górne. W Polsce, podobnie jak w całej Europie, aż do końca XVIII w. guziki miały okrągły kształt, nazywano je knaflami lub kneflikami. Początkowo były to duże guzy zakładany na pętlice, robione ze złota, z drogich kamieni, pereł, metali i emalii. W końcu XVIII stulecia, pod wpływem mody angielskiej, weszły do polskiej mody płaskie, szlifowane guziki stalowe. Budziły one duże zainteresowanie ze względu na połysk oszlifowanych płaszczyzn, który jednak łatwo zanikał na skutek korozji metalu. W latach istnienia Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego, częścią umundurowania były guziki gładkie, białe lub żółte, imitujące srebro i złoto. Ozdobione były herbami i godłami, które przetrwały do dzisiaj w mundurze wojskowym i innych służb mundurowych, np. strażaków, leśników i pocztowców.

Zdobienie i materiał guzików zmieniały się zgodnie z modą narzucaną przez ich wytwórców. Modę tę, tak jak i inne, narzucali głównie producenci francuscy. Wiosną i latem 1788 r. modne były np. guziki z widokami ważniejszych budowli paryskich. Na guzikach umieszczano również fantastyczne rysunki przedstawiające panoramę miasta, ulice i place, czyli tzw. weduty. W innych z kolei, umieszczano pod szkłem małe kolorowane ryciny, przedstawiające główki kobiece w modnych kapeluszach i czepeczkach.

W południowych Czechach wyrabiano guziki szklane w technice églomisé. Polegała ona na tym, że na spodniej stronie szkła o średnicy ok. 3,8 cm, umieszczony był rysunek wykonany na złotej folii, ale czarnej barwy. Cały guzik wykonany był z mosiądzu lub tombaku. W rysunkach tych guzików przeważały widoki ruin, chat, mostów i zamków.

Wydaje się, że obecnie guziki, jako zapięcie, są coraz mniej potrzebne. Do spinania mankietów eleganckich koszul służą niemniej eleganckie spinki, w strojach sportowych zastępują je elastyczne części ubioru, zamki błyskawiczne i rzepy. Jednak pojawianie się nowych rodzajów zapięć nie zapowiada całkowitego ich zaniku, są po prostu niezastąpione. W przeszłości, wśród chłopców w wielu krajach rozpowszechnione były różne odmiany gry w guziki, polegające na odbijaniu ich od ściany i trafianiu w guzik przeciwnika. Dramatyczny przebieg rosyjskiej odmiany tej gry, tzw. uszka, opisany jest w książce "Samotny biały żagiel" W. Katajewa.

Pall Mall

Nahezu alle Grundstücke auf der südlichen Seite der Pall Mall gehören seit Jahrhunderten der Krone. St. James's Palace liegt an der südlichen Seite der Straße an ihrem westlichen Ende. Marlborough House, einst königliche Residenz, schließt östlich an den Palast an. Das Carlton House des Prinzregenten stand einst am östlichen Ende der Straße. Pall Mall war auch einst Ort des War Office, für das Pall Mall synonym stand (so wie Whitehall stellvertretend für das Verwaltungszentrum der britischen Regierung steht). Das War Office befand sich in einem Gebäudekomplex beim Cumberland House, welches Matthew Brettingham und Robert Adam entworfen hatten.

Es gab mindestens zwei weitere architektonisch bedeutende herzögliche Residenzen an dieser Straße, das Schomberg House und das Buckingham House, die Londoner Residenz der Herzöge von Buckingham und Chandos, die Sir John Soane für sie entworfen hatte (nicht zu verwechseln mit jenem Buckingham House, das zum Buckingham Palace wurde).

Die ehemalige Filiale der Midland Bank an der Pall Mall hat Sir Edwin Lutyens entworfen.

• Eintrag bei British History Online
• Panorama-Aufnahme der Pall Mall