Krishnaism - (IAST: Kṛṣṇaism) mustaqil hind anʼanalarining katta guruhi — Vaishnavizm bilan bogʻliq sampradayalar, bu Vishnu avatarlari boʻlmagan Svayam Bhagavan, Ishvara, Para Brahman kabi Krishnaga sadoqatga asoslangan[1]. Bu uning Shri Vaishnavizm, Sadh Vaishnavizm, Ramaizm, Radxaizm, Sitaizm kabi vaishnavit guruhlaridan farqlidir chunki, avliyo shoir Meera Bai misolida boʻlgani kabi boʻlgan ekan[1]. Yetakchi olimlar krishnaizmni hinduizmning parallel va kam boʻlmagan qadimiy oqimi deb hisoblab, uni vaishnavizmning quyi boʻlimi yoki shoʻbasi deb taʼriflamaydilar.
Bhagavad Gita taʼlimotini birinchi Krishnait ilohiyot tizimi deb hisoblash mumkin. Krishnaizm miloddan avvalgi asrlarning oxirlarida qahramon Vasudeva Krishna izdoshlaridan kelib chiqqan boʻlib, u bir necha asrlar oʻtib, milodiy birinchi asrlarda „ilohiy bola“ Bala Krishnaga sigʻinuvchilar va monoteistik Bhagavatizmning Gopala-Krishna anʼanalari bilan birlashgan. Mahabharata kanonidagi bu Vedik boʻlmagan anʼanalar pravoslav tuzilmasi uchun maqbul boʻlish uchun oʻzini ritualistik Vedizm bilan bogʻlaydi. Krishnaizm oʻrta asrlarda bhakti yoga va bhakti harakati bilan bogʻliq boʻladi.
Krishnaism miloddan avvalgi birinchi ming yillikda, Bhagavad Gitaning ilohiy tizimi sifatida paydo boʻlgan[1][2] dastlab Mathura mintaqasidagi qahramon Vasudeva Krishna, „ilohiy bola“ Bala Krishna va Gopala-Krishnaga sigʻinishga qaratilgan. Bhagavatizm bilan chambarchas bogʻliq va uning kelib chiqishini aniqlab, topadi[3].
Krishnaism kelib chiqishi vedik boʻlmagan anʼanadir, lekin u ushbu anʼanalarning Mahabharata eposi bilan sinkretizmi orqali pravoslav dindorlarga nisbatan jozibadorligini yanada rivojlantirdi. Xususan, krishnaism koʻproq yoki kamroq yuzaki ravishda Rigvedada paydo boʻlgan Vedik oliy xudosi Vishnu ni oʻz ichiga olgan ekan Krishnaism oʻrta asrlarda bhakti yogasi bilan yanada koʻproq bogʻlanadi.
Krishnait teologiyasi va kulti Shimoliy Hindistonda miloddan avvalgi birinchi ming yillikda paydo boʻlgan. Bhagavad Gita (taxminan miloddan avvalgi lll -ll asrlar) ilohiyotshunosligi, agar Fridxelm Hardining soʻzlariga koʻra, Vishnu yoʻnaltirilgan taʼlimot bilan Mahabharata ramkasi nurida emas, balki Gitani oʻzi kabi oʻqigan birinchi Krishnait teologik tizimi edi[1]. Avatara tushunchasi mavjud emas, u faqat milodiy IV yoki V asrlarda kiritilgan. Krishnaning oʻzi abadiy, namoyon boʻlmagan Vishnu sifatida afsonaga koʻra mavjud ekan[1].
Ilk oʻrta asrlarda krishnaism vaishnavizmning asosiy oqimiga koʻtarildi[7].
"Krishnaism" atamasi Vaishnavizm bilan bogʻliq boʻlgan, ammo Krishnaga qaratilgan maktablarni tasvirlash uchun ishlatilgan, „Vishnuizm/Vaishnavizm“ esa Vishnuga qaratilgan anʼanalar uchun ishlatilishi mumkin, bunda Krishna avatar emas, balki oʻtgan Oliy mavjud deyilgan ekan[8][9]. Shu bilan birga, Fridhelm Hardiy Krishnaismni hinduizmning parallel va kam boʻlmagan qadimgi oqimi deb hisoblagan holda, uni vaishnavizmning quyi boʻlimi yoki novdasi sifatida umuman taʼriflamaydi[1]. Dandekarga koʻra, „Vazudevizm“ (Vazudeva kulti) Vaishnavizmning boshlangʻich bosqichidir, shuning uchun krishnaizm keyingi Vaishnavizm uchun asos boʻlgan. Vishnuizm Vishnuga eng oliy mavjudot sifatida ishonadi, u oʻzini Krishna sifatida namoyon qiladi, shuning uchun krishnayliklar Krishnani Svayam Bhagavan deb taʼkidlaydilar (lit. Sanskrit: "Baxtli va Baxtli Zotning Oʻzi'), Ishvara, inson qiyofasida Para Brahman[10][11], Vishnu sifatida oʻzini namoyon qilgan. Shunday qilib, krishnaism falsafiy hinduizmni ommaga jalb qilish uchun dastlabki urinishlardan biri hisoblanadi[12]. Umumiy tilda krishnaism atamasi tez-tez ishlatilmaydi, chunki koʻpchilik Vishnu bilan bogʻliq boʻlgan kengroq „Vaishnavizm“ atamasini afzal koʻradi, aniqrogʻi Vishnuizmni qoʻllashadi.
Krishnaismning deyarli barcha anʼanalarida maʼnaviy amaliyotning oʻziga xos qismi — bu kirtan, Xudoning ulugʻvorligini tarannum etuvchi jamoaviy musiqiy ijrosi ekan.