| Godine:
◄◄ | ◄ | 835. | 836. | 837. | 838. | 839. | 840. | 841. | 842. | 843. | ► | ►► |
| Decenije:
◄ | 800-e | 810-e | 820-e | 830-e | 840-e | 850-e | 860-e | ► |
| Vijekovi: |
Godina 839. (DCCCXXXIX) bila je redovna godina koja počinje u srijedu u julijanskom kalendaru. Oznaka 839. za ovu godinu se koristi od ranog srednjeg vijeka, kada je kalendarska era Anno Domini u Evropi postala glavnom metodom označavanja godina.
Događaji
[uredi | uredi izvor]Evropa
[uredi | uredi izvor]- Princ Sicard od Beneventa ubijen je u zavjeri među plemstvom. Naslijedio ga je Radelchis I, glavni vojni oficir i blagajnik Sicarda, koji se proglašava za vladara Beneventa. On zatvara Siconulfa, nasljednika i brata Sicarda, u Tarantu. Ali amalfitanski trgovci, predvođeni Landulfom I, gastaldom iz Capue, i uz podršku Guaifera, spašavaju ga iz zatvora. Sikonulf je proglašen princom od Salerna i izbija građanski rat koji razdvaja lombardsku kneževinu u južnoj Italiji [1].
- Treći građanski rat: kralj Ludovik Njemački, unuk Karla Velikog, napada Švapsku. Njegov nećak, Pepin II Akvitanski, i njegovi gaskonski podanici osvajaju teritoriju sve do Loire.
- 20. maj — Trinaest mjeseci prije svoje smrti, Ludovik Pobožni, nasljednik svog oca Karla Velikog, pristaje na podjelu carstva Karla Velikog među njegovim sinovima u deklaraciji u Vormsu. Nakon smrti Ludovika I 840. godine, Lotar (45 godina) dobiva Srednju Franačku koja uključuje Švicarsku i sjevernu Italiju; Ludovik Njemački (Ludovik II), star 36 godina, dobiva istočnu Franačku koja obuhvata veći deo Njemačke; a Karlo Ćelavi (17) dobiva Zapadnu Francusku koja uključuje veći dio sadašnje Francuske.
- Ugari (poznati i kao Mađari) koji su do tada živjeli istočno od Karpata, napadaju Donji Dunav na zahjtev Bugarskog carstva protiv bizantijskih ustanika [2].
- Okvirni datum – Danski Vikinzi se vraćaju da opustoše frizijsku obalu (po drugi put pljačkaju Dorestad).
- Saraceni su opljačkali Ankonu.
Britanija
[uredi | uredi izvor]- Kralj Egbert od Wessexa umire nakon 37-godišnje vladavine, a nasljeđuje ga njegov sin Æthelwulf ("Plemeniti vuk") kao vladar Wessexa. Æthelwulfov najstariji sin, Æthelstan, postaje potkralj Kenta, Essexa, Surreya i Sussexa, pod njegovim ocem [3].
- Eóganan mac Óengusa, kralj Pikta, njegov brat Bran, Áed mac Boanta, kralj Dal Riate, "i drugi gotovo bezbrojni" ubijeni su u bici koju su vodili ljudi Fortriua u Škotskoj protiv Vikinga. Alpín mac Echdach (Alpín II) očigledno nasljeđuje Áeda.
Bizantijsko carstvo
[uredi | uredi izvor]- Grčka flota se pojavljuje na obalama Sirije. Početak pomorskog rata od Egejskog mora do Egipta između bizantijskog carstva i Abasida (završen 866.).
- Bizantija šalje delegacije u Mletačku Republiku (840) i Kordopski emirat (839-841).
Azija
[uredi | uredi izvor]- Kina ima 30 miliona stanovnika.
839. u temama
[uredi | uredi izvor]Religija
[uredi | uredi izvor]- Prvi službeni spomen Andore zabilježen je u rukopisima katedrale u La Seu d'Urgell (moderna Španija).
- Karlo Debeli, franački car (um. 888.)
- He Quanhao, general dinastije Tang (um. 870.)
- Liu Chongwang, kancelar dinastije Tang (um. 900.)
- Muhammed ibn Jarir al-Tabari, perzijski učenjak (um. 923.)
- Aed mac Boanta, kralj Dal Riate
- Aznar I, kralj Aragona
- Cathal mac Muirgiussa, kralj Connachta
- Chengguan, kineski budistički monah (r. 738.)
- Cummascach mac Congalaig, kralj Brege
- Egbert, kralj Wessexa
- Eoganan mac Oengusa, kralj Pikta
- Ibrahim ibn al-Mahdi, muslimanski princ (r. 779.)
- Muhammed at-Taqi, deveti ismailijski imam (ili 840.)
- Muiredach mac Eochada, kralj Ulaida
- Pei Du, kancelar dinastije Tang (r. 765.)
- Rorgon I, okrug Maine (ili 840)
- Sicard, princ od Beneventa
- Vache, princ od Kakhetija
- Wiglaf, kralj Mersije
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Kreutz, Barbara M (1991). Before the Normans: Southern Italy in the Ninth and Tenth Centuries, p. 23 (University of Pennsylvania, Press: Philadelphia).
- ^ Bóna, István (2000). The Hungarians and Europe in the 9th-10th centuries. Budapest: Historia - MTA Történettudományi Intézete, p. 11. ISBN 963-8312-67-X.
- ^ Stenton 1971, p. 231; Kirby 2000, pp. 155–56.
