 Ewa Wycichowska (2019) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Ewa Wycichowska (ur. w 1949 w Poznaniu[1]) – choreograf, pedagog, tancerka, profesor sztuk muzycznych[2], kierownik Zakładu Tańca Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie oraz profesor zwyczajny w Katedrze Fizjologii, Biochemii i Higieny Akademii Wychowania Fizycznego im. Eugeniusza Piaseckiego w Poznaniu.
Absolwentka Poznańskiej Szkoły Baletowej (1968) i pedagogiki tańca na Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1982)[1]. Studiowała taniec modern w L’Academie Internationale de la Danse w Paryżu. Była primabaleriną Teatru Wielkiego w Łodzi[1].
Autorka ponad siedemdziesięciu choreografii do spektakli zrealizowanych nie tylko w Polsce, ale również we Włoszech, Czechach, Niemczech i USA. Dyrektor artystyczny i inicjator Dancing Poznań[3]. Juror międzynarodowych i polskich konkursów tańca, członek Międzynarodowej Rady Tańca[1], ekspert ministerialny, prezes Polskiego Stowarzyszenia Choreoterapii[4].
Od 1988[1] – po Conradzie Drzewieckim – przejęła dyrekcję Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego, którą sprawowała do 2016. Współpracowała z wieloma choreografami. Jej zaproszenie przyjęli m.in. Birgit Cullberg, Mats Ek, Örjan Andersson, Karine Saporta, Ohad Naharin. Współpraca została nawiązana również z reżyserami operowymi, teatralnymi i filmowymi m.in. z Jerzym Jarockim, Erwinem Axerem, Maciejem Prusem, Krzysztofem Zanussim, Krzysztofem Kieślowskim, Jerzym Kawalerowiczem, Ryszardem Perytem, Adamem Hanuszkiewiczem, Krystyną Jandą, Krzysztofem Zaleskim i Eugeniuszem Korinem[1][5].
Ewa Wycichowska zatańczyła tytułowe partie w „Romeo i Julii” (chor. Borkowski), „Giselle” (chor. Coralli/Perrot/Piasecki), „Coppelii” (chor. Kujawa), „Córce źle strzeżonej” (chor. Papliński), a także w „Zielonym stole” (chor. Jooss), „Gajane” (chor. Ejfman), „Medei” (chor. Kujawa), „Ognistym ptaku” (chor. Drzewiecki), „Królewnie Śnieżce” (chor. Borkowski), „Śnie nocy letniej” i „Wolfgangu Amadeuszu” (chor. Veredon), „Carmen” (chor. Makarowski), „Faust goes rock” i „Skrzypku opętanym” we własnej choreografii[1].