Το E-1 Tracer ήταν το πρώτο αεροσκάφος που κατασκευάστηκε ειδικά ως αεροσκάφος έγκαιρης προειδοποίησης για το Αμερικανικό Ναυτικό. Βασιζόταν στο C-1 Trader και πέταξε πρώτη φορά στις 17 Δεκεμβρίου 1956. Εισήλθε σε υπηρεσία το 1958 και αντικαταστάθηκε από το E-2 Hawkeye στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Το Tracer έφερε το ραντάρ Hazeltine AN/APS-82 στο θόλο, στο επάνω μέρος της ατράκτου. Το ραντάρ διέθετε τη λειτουργία Εναέριας Κατάδειξης Κινούμενων Στόχων (Airborne Moving Target Indicator - AMTI), η οποία ανέλυε τα κύματα Ντόπλερ σε αντανακλώμενη ενέργεια του ραντάρ, ώστε να διακρίνει τα αεροσκάφη από το θόρυβο που δημιουργούνταν από τα κύματα στην επιφάνεια της θάλασσας. Ο διαχωρισμός των κινούμενων αντικειμένων από το στατικό υπόβαθρο του περιβάλλοντος επιτυγχανόταν με τη χρήση του κατάλληλου εξοπλισμού.
Η αρχική ονομασία του E-1, με το παλιό σύστημα ονοματοδοσίας του Αμερικανικού Ναυτικού ήταν WF, γεγονός που του χάρισε το παρατσούκλι "Willy Fudd". Λόγω της αρχικής ονομασίας του S-2 Tracker, στο οποίο βασιζόταν το C-1 και κατά προέκταση και το E-1, ως S2F, το οποίο του είχε προσδώσει το παρατσούκλι "Stoof", το WF/E-1, με το χαρακτηριστικό θόλο του ραντάρ πήρε το παρατσούκλι "Stoof with a Roof".
|