Ealdwulf de Anglia Oriental

Biografía
Nacemento	século VII
Morte	713
Rei de Anglia Oriental
665 – 713 ← Aethelwald de Anglia Oriental – Aelfwald de Anglia Oriental →
Actividade
Ocupación	monarca
Familia
Familia	Wuffingas
Fillos	Aelfwald de Anglia Oriental
Pais	Æthelric (en)   e Hereswith (en)

Ealdwulf (ou Aldwulf) foi rei de Anglia Oriental entre 663 e 713. Os seus corenta e nove anos de reinado son unha marca en lonxevidade, só comparábeis aos reinados de Æthelbald de Mercia e Offa de Mercia. O seu extenso reinado reflicte o éxito das alianzas formadas nas décadas anteriores á súa ascenso ao trono. Durante o seu reinado, Anglia Oriental experimentou un longo período de estabilidade e crecemento, do mesmo xeito que o seu principal centro comercial de Gipeswic (a actual Ipswich).

Ealdwulf foi fillo de Æthilric e neto de Eni. Pertencía á dinastía dos Wuffingas que gobernaron Anglia Oriental, un reino anglosaxón independente que comprendía os actuais condados ingleses de Norfolk e Suffolk e parte dos Fens^[1][2]. O seu pai Æthilric pode ser a mesma persoa que Ecgric, rei de Anglia Oriental falecido en batalla ao redor 636^[3][4]. A súa nai Hereswith, era filla de Hereric e Breguswith (sobriño de Edwin de Northumbria), pertencía á familia real Northumbriana. Pouco despois de converterse en rei en 616, Edwin matou a Ceretic de Elmet, despois do asasinato do pai exiliado de Hereswith. Hereswith puido ser bautizada por Paulino de York en 626, xunto coa súa irmá Hilda, Edwin e outros membros da súa familia. O matrimonio de Æthilric e Hereswith tivo lugar entre 626 e 633, antes de que Edwin fose asasinado por Cadwallon ap Cadfan, e creou a expectativa de que Æthilric sería un marido cristián e probabelmente rei de Anglia Oriental. Este matrimonio selou o pacto familiar entre Æthilric e Edwin.

Durante a nenez de Ealdwulf, Félix de Borgoña e Furseo predicaban activamente en Anglia Oriental^[5]. De neno, dise que Ealdwulf viu para si o templo que contiña os altares cristiáns e pagáns que Rædwald de Anglia Oriental mantivera, aínda que este testemuño puido ser obra de Beda. Æthilric morreu antes de 647, tras o cal a súa viúva partiu cara á Galia para seguir a vida relixiosa. Non sabemos se Ealdwulf acompañou a súa nai, ou se permaneceu en Anglia Oriental durante os movidos reinados do seu tres tíos — Anna, Aethelhere e Æthelwold. Probabelmente quedase e actuase como ealdorman, xa que contaba con 20 anos nesa época.

Ealdwulf, que subiu ao trono en 663, foi o último rei de Anglia Oriental do que Beda soubo algo^[6]. Ao comezo do seu reinado, unha gran peste varreu os reinos anglosaxóns. Nalgún momento, Bonifacio de Dommoc foi o único bispo inglés consagrado desde Canterbury.

En 669, o papa Vitaliano enviou a Teodoro de Tarso e o seu axudante Hadrian a Canterbury, onde Ecgberht, fillo de Eorcemberht de Kent, era rei. Teodoro creou unha grande escola e comezou a reformar a Igrexa de Inglaterra. Bisi foi nomeado bispo de Dommoc. En York creou bispo de Northumbria a Wilfrid e enviou ao titular, Chad, primeiro a Lastingham como abade e logo como bispo a Lichfield en Mercia. Oswiu de Northumbria morreu en 670 e foi enterrado preto de Edwin en Whitby: a súa viúva Eanfled tamén se retirou para vivir xunto a Hilda, tía materna de Ealdwulf. Oswiu foi sucedido por Ecgfrith, cuxa muller Eteldreda quedou virxe.

En 672, Eteldreda tomou os seus votos coa axuda de Wilfrid, a quen cedeu unha propiedade en Hexham, e despois dun ano escapou ás súas propiedades de Ely en Anglia Oriental, onde fundou un mosteiro dobre, a orixe da grande abadía medieval. Namentres, en Kent, o seu sobriño Ecgberht estableceu o mosteiro de Minster-in-Thanet, gobernado pola súa curmá Eormenburga, esposa de Merewalh. En 673, Ecgberht foi sucedido polo seu irmán Hlothhere e a súa nai Seaxburh, irmá de Eteldreda, estableceuse no mosteiro de Minster-en-Sheppey na Illa de Sheppey.

O goberno de Ely e Sheppey por dúas raíñas nadas en Anglia Oriental creou un eixo de  influencia. Teodoro notificou a Ecgfrith que non podía volver casar dentro da Igrexa mentres Eteldreda vivise, negándolle un herdeiro lexítimo. Pouco despois, co bispo Bisi enfermo, dividiu o bispado de Dommoc, creando unha segunda sede. O bispo Æcci foi nomeado para Dommoc e Baduwine para Helmham. O abade Botolph morreu en 674 en Iken e foi sucedido por Æthelheah.

O nome e dinastía da raíña de Ealdwulf é descoñecida. Tiveron polo menos dous nenos, o seu herdeiro Ælfwald e Ecgburga, que sería abadesa. Á morte de Wulfhere de Mercia cara a 675, a súa viúva Eormenhild uniuse á súa nai en Minster-in-Sheppey e o seu irmán Aethelred, cuxa muller Osthryth era filla de Oswald de Bernicia, sucedeuno no trono. Desde a época de Raedwald o goberno de Lindsey estivera disputado entre Mercia e Northumbria, pero despois dunha batalla en 679 Mercia impúxose. Anglia Oriental recoñeceu a influencia crecente de Mercia.

En 685 dous acontecementos fortaleceron o poder de Mercia: Kent viuse mergullado nunha guerra civil na que Hlothhere pereceu, e Ecgfrith de Northumbria morreu nunha expedición contra os pictos. Ealdwulf foi un do tres reis anglos, xunto con Æthelred de Mercia e Aldfrith, aos que o papa Serxio dirixiu unha carta en 692 instando a aceptación de Berhtwald de Reculver como sucesor de Teodoro en Canterbury. Pouco despois, Kent foi invadido por Caedwalla de Wessex: durante unha primeira invasión, o seu irmán Mul foi capturado e queimado xunto co seu gardacostas. Despois, Caedwalla abdicou para ingresar na vida relixiosa. Mentres que Wihtred, fillo de Ecgberht, tomaba posesión de Kent, Ine comezaba o seu reinado en Wessex. É posíbel que Ealdwulf axudase a Kent contra Wessex. En 693-694 Ine obrigou a Kent a pagar unha compensación pola morte de Mul, pero tamén, segundo Guillerme de Malmesbury, expulsou á nobreza de Anglia Oriental e fíxoos fuxir. Isto quizais ocorreu en Kent, dado que Ealdwulf non foi derrocado.

As posesións de Anglia Oriental  ampliáronse en Ely en 696, cando Seaxburh trasladou os restos incorruptos de Eteldreda á igrexa de mosteiro. Seaxburh morreu en 699 e foi sucedida en Ely por Eormenhilda. O poder de Mercia en Lindsey foi reforzado no mosteiro real de Bardney, xunto a Lincoln: a raíña Osthryth depositou as reliquias do seu pai Oswald alí, pero foi asasinada por mercianos en 697. Æthelred abdicou e retirouse a Bardney en 704, sendo sucedido polo seu sobriño, Coenred, fillo de Wulfhere e Eormenhilda. A súa filla Werburga entrou na familia real de Mercia ao casar con Æthelred, fillo de Ceolred. A dependencia de Essex con respecto a Mercia queda demostrada polos diplomas de Coenred, e atopamos un acordo amigábel cando Coenred e Offa de Essex abdican xuntos para iren a Roma en peregrinación en 709. A posición de Ealdwulf quedou protexida polo investimento completo da súa familia nas dinastías circundantes e o seu padroado de casas relixiosas principais.

Os últimos anos do reinado de Ealdwulf estiveron marcados polo insatisfactorio goberno de Ceolred, que esgotou os recursos monásticos para manter o seu estilo de goberno. Neste tempo o ermitán Guthlac vivía en Crowland^[7]. O seu retiro converteuse en refuxio para Æthelbald, un pretendente ao trono de Mercia, que parece recibir ánimos e protección por parte da nobreza de Anglia Oriental. Aínda así este desenvolvemento, extremadamente importante no seu resultado, aínda non chegara ao seu fin á morte de Ealdwulf en 713, deixando ao seu fillo Ælfwald como herdeiro.

• Blake, E.O. (Ed.), Liber Eliensis, Camden 3rd Ser. 92 (Londres 1962).
• J. Campbell (Ed.), The Anglo-Saxons (Oxford 1982).
• B. Colgrave (Ed.), Felix's Life of Guthlac (Cambridge 1956).
• Kirby, D. P. (2000). The Earliest English Kings. London and New York: Routledge. ISBN 0-4152-4211-8. 
• Hoggett, Richard (2010). The Archaeology of the East Anglian Conversion. Woodbridge, UK: The Boydell Press. p. 28. ISBN 978-1-84383-595-0. 
• D. P. Kirby (2000). The Earliest English Kings. London and New York: Routledge. ISBN 0-415-24211-8. 
• D. M. Metcalf, Thrymsas and Sceattas in the Ashmolean Museum, Oxford (3 Vols.) (Londres 1993).
• D. M. Metcalf, 2000, 'Determining the mint-attribution of East Anglian Sceattas through regression analysis', Brit. Numismatic Journal 70, 1-11.
• Pestell, Tim (2004). Landscapes of Monastic Foundation: The Establishment of Religious Houses in East Anglia, c.650-1200. Woodbridge: Boydell Press. ISBN 1-84383-062-0. 
• C. Plummer (Ed.), Venerabilis Bedae Historia Ecclesiastica... una cum Historia Abbatum Auctore Anonymo, 2 Vols. (Oxford 1896).
• Plunkett, Steven (2005). Suffolk in Anglo-Saxon Times. Stroud: Tempus. ISBN 0-7524-3139-0. 
• D.W. Rollason, The Mildrith Legend - A Study in Early Mediaeval Hagiography in England (Leicester 1982)
• N. Scarfe, Suffolk in the Middle Ages, 2nd Edn. (Woodbridge 2004).
• K. Wade, 2001, 'Gipeswic - East Anglia's nome economic capital', in N. Salmon e R. Malster (Eds.), Ipswich from the nome to the third Millennium (Ipswich), 1-6.
• Warner, Peter (1996). The Origins of Suffolk. Manchester and New York: Manchester University Press. ISBN 0-7190-3817-0. 
• S.E. West, N. Scarfe, e R.J. Cramp, 1984, 'Iken, St Botolph, and the Coming of East Anglian Christianity', Proc. Suffolk Inst. Archaeol. 35 Pt. 4, 279-301.
• D. Whitelock, 1972, 'The Pre-Viking Age Church in East Anglia', Anglo-Saxon England 1, 1-22.
• Yorke, Barbara (2002). Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England. London and New York: Routledge. ISBN 0-415-16639-X.