| Libro Vermello de Hergest | |
|---|---|
 | |
| Autor/a | varios autores |
| Lingua | lingua galesa |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
| Series de |
| Mitoloxía celta |
|---|
 |
| Mitoloxía gaélica |
| Mitoloxía britónica |
| Relixión |
| Festivais |
O Libro Vermello de Hergest (en galés Llyfr Coch Hergest) é un longo manuscrito escrito pouco despois de 1382, que se sitúa como un dos máis importantes manuscritos medievais escritos en lingua galesa. Contén unha colección de prosa e poesía galesas, en especial os contos dos Mabinogion, e poesía dos Gogynfeirdd. O manuscrito deriva o seu nome doa cor da súa encadernación de coiro e da súa asociación con Hergest Court entre finais do século XV e principios do XVII.
O manuscrito foi escrito entre aproximadamente o 1382 e 1410. Un dos distintos copistas responsábeis do manuscrito foi identificado como Hywel Fychan fab Hywel Goch de Buellt. Sábese que traballou para Hopcyn ap Tomas ab Einion (c. 1330 - despois de 1403) de Ynysforgan, Swansea, e é posíbel que o manuscrito se compilase para Hopcyn.
Segundo o estudoso Daniel Huws, é "de lonxe libro medieval en galés de máis peso, o máis amplo nas súas dimensións [...] e o máis groso".[1]
Semella que o manuscrito permaneceu nas mans da familia de Hopcyn ata finais do século XV, cando o neto de Hopcyn, Hopcyn ap Rhys, foi considerado cómplice da rebelión contra o rei Eduardo IV e consecuentemente perdeu gran parte das súas propiedades. Obtivérono os Vaughans de Tretower (Tretŵr), daquela en Breconshire, probabelmente en 1465 ao recibiren as posesións de Hopcyn.[2] Esta propiedade vén suxerida por dúas odas (awdlau) dedicadas a Sir Thomas Vaughan (m. 1483) e os seus fillos, que foron escritas no manuscrito polo poeta galés Lewys Glyn Cothi en Tretower.[3] O Libro Vermello logo pasou ao poder dos Vaughans de Hergest Court, preto de Kington nas Welsh Marches. Sir John Price de Brecon menciona que viu o manuscrito en 1550, presumibelmente en Hergest.[3] A finais da década de 1560, William Salesbury atopou o manuscrito en poder de Sir Henry Sidney en Ludlow, cando Siancyn Gwyn de Llandiloes o recibiu prestado daquel.[2]
A principios do século XVII, o Libro Vermello pasara aos Mansels de Margam, de aquí de novo a Glamorgan. Quizais foi levado a causa da voda entre a neta de Henry, Catherine Sidney, e Sir Lewis Mansel, de que se sabe que o posuía en 1634.[2] Posteriormente o manuscrito áchase na colección de Thomas Wilkins (m. 1699), un clérigo e anticuario galés, quen se cadra o levou prestado dos Mansels e nunca o devolveu. En 1697, Wilkins recibiu a visita de Edward Lhuyd, quen pasou algún tempo a copiar un manuscrito que ben podía ter sido o Libro Vermello. En 1701, dous anos despois da morte de Wilkin, o seu fillo Thomas Wilkins o Novo doou o manuscrito ao Jesus College, Oxford.[2] Evidencia interna, unha nota de Wilkins, suxire que Edward Lhuyd tomou daquela o manuscrito en préstamo, pero que o College só puido recuperalo trece anos máis tarde, trala morte de Lhuyd.[2][3] Consérvase agora na Biblioteca Bodleiana no nome do Jesus College, Oxford, onde leva o número de catálogo MS 111.
A primeira parte do manuscrito contén prosa, incluíndo os Mabinogion, dos cales é unha das fontes manuscritas (a outra fonte principal é o Libro Branco de Rhydderch), outros contos, textos históricos (incluíndo unha tradución ao galés da Historia Regum Britanniae de Geoffrey of Monmouth), e varios outros textos entre os cales unha serie das Tríades. O resto do manuscrito contén poesía, especialmente do período de poesía cortesá coñecido como os Poetas dos Príncipes (en galés:Gogynfeirdd ou Beirdd y Tywysogion).
O manuscrito contén tamén unha colección de remedios herbais asociados con Rhiwallon Feddyg, fundador dunha dinastía de médicos que perdurou sobre 500 anos - 'Os físicos de Myddfai' da aldea de Myddfai ao carón de Llanymddyfri.
J. R. R. Tolkien tomou prestado o título para o Libro Vermello de Westmarch, a fonte lendaria imaxinaria dos contos de Tolkien.[4][5]
