Allobroges erant gens Gallica antiqua, quorum fines inter Rhodanum et Isaram usque ad Lemanum lacum patebant. ubi postea Delphinatus et Sabaudia fuerunt. Illis caput Vienna erat, alia urbs aliquanti momenti Genava[1].
Prima mentio Allobrogum apud Polybium invenitur, ubi de Hannibalico transitu Alpium scribebat[2]. A Gnaeo Domitio Ahenobarbo[3] et Quinto Fabio Maximo ob id ipsum Allobrogico cognominato subacti, Allobroges circa 120 a.C.n. pars provinciae Romanae Galliae Transalpinae tum institutae facti sunt. Non diu pacem retinuerunt : nam Marcus Fonteius post praeturam (circa 75 a.C.n.) et Gaius Calpurnius Piso[4] post consulatum (66-65 a.C.n.) seditiones ibi oppresserunt. Cum Galli praetorem Fonteium repetundarum circa 70 a.C.n. Romae accusarunt, praecipuus accusator Allobrox quidam erat[5], Indutiomarus nomine. Quin etiam praetor Lentulus et alii coniurati legatis eorum, qui e civitate sua Romam venerant ut de aere alieno et publicanorum avaritia quererentur, frustra persuadere voluerunt ut Catilinae coniurationi sese coniungerent (tum litterae deprehensae et Ciceroni consuli traditae rem manifestam fecerunt[6]). Postremo Gaius Pomptinus pro praetore Allobrogum ducem Catugnatum multis asperisque pugnis domuit (62-61 a.C.n.) atque de eis triumphavit.
Contra bello Gallico ineunte Allobroges ab Helvetiis migrantibus vexati auxilium a Caesare petiverunt.