Unam legis e paginis de
Religione Islamica
disserentibus

Vide etiam
Islamus et aliae religiones

Religio Islamica,[1] vel Islamus[2][3] aut in Arabico sermone al-Islām (litteris Arabicis الإسلام: IPA praecipue [ʔɪsˈlæːm] et [ʔiˈslaːm][4]), est religio monotheistica, abs Alcorano libro sacro articulata et a fidelibus verbum Dei (Arabice الله, Allāh[5]) ad verbum habita, secundum doctrinas ordinariumque exemplum (Sunnah appellatum, ex hadit compositum) Mahometi, ultimi prophetae Dei. Adsectatores religionis Islamicae appellantur Musulmani.

Religio Islamica saeculo septimo ineunte in Arabia a Mahometo propheta condita est. Cum fere 1.8 milliardis fidelium[6] post Christianam (cum fere 2.2 milliardis)[7] hodie in orbe terrarum numero fidelium secunda est religio. Decem civitates, quibus est maxima omnium Musulmanorum pars, sunt Indonesia (12.9%), Pakistania (11.1%), India (10.3%), Bangladesha (9.3%), Aegyptus et Nigeria (utraque 5%), Irania et Turcia (utraque 4.7%), Algeria (2.2%) et Marocum (fere 2%). In his civitatibus plus quam duae partes omnium Musulmanorum vivunt.[8]

Duo sunt fundamenta litteraria religionis Islamicae: primum Alcoranus, qui verbum Dei Mahometo revelatum habetur; secundum narrationes (Hadit) de vitae moribus (Sunnah) Mahometi, cuius in mores velut "legati Dei" ac exempli se Musulmani formare debent. Omnes ex his litteris sumptae regulae ius Islamicum (شريعة saria) efficiunt.

Stella et cornua lunae (Hilal), unum e signis Islamicis maximi momenti.
Caba Meccae Arabiae, hic nocte visum, est sedes religionis Islamicae, ubi Musulmani inter se ex omne orbe terrarum ad orandum congrediuntur.
Civitates, quarum Islamica incolarum pars 5 centesimas transcendit. Viride: Sunnitae, rubrum: Siitae, caeruleum: Ibaditae (Omania).

Musulmani credunt Deum esse unum et incomparabilem, et propositum vitae humanae esse hunc deitatem venerari.[9] Verbum quidem Islam significat 'mentis et spiritús deditionem' ad hoc numen,[10] vel 'submissio' (erga id). Ei etiam credunt Islamum esse absolutam et universam primordialis fidei patefactionem, quae multis temporibus locisque a nuntiis Dei revelata est, inter eos Abraham, Moyses, et Iesus, quos ei habent prophetas.[11] Tradunt priores nuntios et patefactiones partim mutatas vel corruptas fuisse,[12] sed Alcoranum enimvero esse integram et ultimam Dei patefactionem.[13] Inter notiones moresque Musulmanorum religiosos sunt Quinque columnae Islamicae, quae pro fundamentalibus venerationis notionibus usibusque necessariis sunt, et lex Islamica (Saria), quae paene omnem vitae societatisque aspectum tangit, consilium in rebus multiplicibus suppeditans, ab aerario et salute, ad militiam et circumiectum.[14][15]

Quinque religionis columnae

In religione Islamica quinque sunt elementa, quae columnae religionis vocantur:

Sectae

Prima sura in libro Qur'anico ab Hattat Aziz Efendi manu scripto.

Dividuntur in nonnullas factiones Musulmani, inter quas Sunnitae Siitaeque. Siitae credunt auctoritatem, propheta defuncto, recte in Ali generum Machometi transmissam esse, absque illo in familiam eius; Sunnitae contra credunt illam auctoritatem per electionem transmissam esse, itaque Omari successoribusque eius. Invenies et Sunnitas et Siitas per mundum Islamicum dispositos; praeponderunt tamen Siitae in Irania, Mesopotamia Libanoque, Sunnitae alibi.

Est etiam tertia factio, Secta Charigitica appellata, quae olim magnam Africae Septentrionalis partem occupabat, hodie tantum in Omania (vide Ibaditae) et in tribus parvis Africae Septentrionalis regionibus fideles complures habet.

Loci sacri

Religio Islamica varios locos quasi sacros habet. Principalis est Mecca, ubi sanctuarium Caba ponitur et quo Musulmani peregrinationem (Haggam) faciunt; hi peregrinatores nomine hajji honorantur. Etiam Medina (urbs prophetae) et Hierosolyma sacrae vocantur.

Hegira (Arabice hijra) fuit fuga Mahometi discipulorumque suorum a Mecca ad Yathrebum, quod oppidum postea nominatur "Oppidum Prophetae" (Madinat an Nabi), vel breviter Medina.

Nexus interni

Mescita Sultan Ahmet Constantinopoli Turciae.
Puellae Musulmanae pro Mescitá Istiqlal Iakartae stant. Multae mulieres Musulmanae comas coram omnibus non monstrant.

Notae

  1. "Tahir ul-Qadri, a fontibus Islamicae Religionis hauriens, ausus est": Ephemeris (2010).
  2. Ludovicus Gulielmus Christianus van den Berg, De contractu "do ut des" iure Mohammedano, Lugduni Batavorum, anno 1868 (pag. 14 apud Google Books); Ṭabari, M. J. de Goeje et Arib ibn Sad al-Qurṭubi, Tarikh al-rusul wa al-muluk, tomus 14, anno 1965 (pag. CDXXIII apud Google Books); Ern. Frid. Car. Rosenmüller, Analecta Arabica: Institutiones iuris Mohammedani circa bellum contra eos qui ab Islamo sunt alieni, Lipsiae, anno 1825 (pag. 13 apud Google Books).
  3. Islamismus quoque nonnumquam religionem Islamicam designat, sed cave hodie verbo Islamismus generaliter doctrina intellegitur, quae religionem Islamicam etiam legem ad rem publicam gerendam esse arbitratur.
  4. Vox Arabica regione variatur. Prima littera vocalis ab [i] per [ɪ] ad [e], et altera littera vocalis a [æ] per [a] et [ä] ad [ɛ] commutatur. In nonnullis regionibus geographicis, sicut Africa boreoccidentali, linguae momento carent.
  5. Deus saepe ab Musulmanis appellatur Allāh, qui origine fuit forma brevis pro al 'ilāh 'ille deus', quod Arabicum al- est articulum definitivum sicut Graecumho et Germanicum der et Anglicum the.
  6. Muslims in: Pew-Templeton Project, die 12 Martii 2015.
  7. Christians in: Pew-Templeton Project, die 12 Martii 2015.
  8. Mapping the global Muslim population, Pew Resarch Center 2009.
  9. Vide: Alcoranus 51:56. "God". Islam: Empire of Faith. Public Broadcasting Service .
  10. "USC-MSA Compendium of Muslim Texts". Usc.edu .
  11. "People of the Book". Islam: Empire of Faith. Public Broadcasting Service .
  12. Accad (2003), Ibn Taymiya, quamquam nonnulli Musulmani textualem omnis Bibliorum veritatem, permulti Musulmani veritatem plurimi verborum accipiunt. Esposito (1998:6,12. Esposito 2002b:4–5. Peters 2003:9. F, Buhl, et A T. Welch, "Muhammad," Encyclopaedia of Islam Online. Hava Lazarus-Yafeh, "Tahrif," Encyclopaedia of Islam Online.
  13. Bennett 2010:101.
  14. Esposito 2002b:17.
  15. Esposito 2002b:111, 112, 118. "Shari'ah," Encyclopædia Britannica Online.
  16. William Montgomery Watt et Alford T. Welch, eds. (1980), "Mohammed und die Frühzeit, islamisches Recht, religiöses Leben," in Der Islam (Die Religionen der Menschheit, vol. 25, ISBN 3170054287) 1:137, 303. Udo Schaefer, Glaubenswelt Islam: Eine Einführung, ed. secunda, noviter tractata (Hildesiae, Turici, Novi Eboraci: Georg Olms, 2002, ISBN 3487101599), p. 70.

Bibliographia

Libri et diurni

Encyclopaediae

Opera addita