Jean-Pierre Claris de Florian (Sauve, 6 maart 1755 - Sceaux, 13 september 1794) was een Frans dichter, schrijver van fabels en romans, lid van de Académie française.
Behorende tot de adellijke familie Claris en voorbestemd tot de militaire stand, bracht hij zijn jeugd door in het kasteel Florian, dicht bij Sauve. Zijn moeder, een Catalaanse, overleed toen hij nog kind was, net zoals zijn vader. Een oom van hem was getrouwd met een nicht van Voltaire en in juli 1765 werd Jean-Pierre aan de beroemde schrijver voorgesteld. Het is bij die oom dat hij ging wonen in Parijs en er zijn opvoeding genoot.
In 1768 werd hij page bij de hertog van Penthièvre. Hij studeerde aan de artillerieschool in Bapaume en werd officier in het dragonderregiment de Penthièvre. Het garnizoenleven beviel hem niet en hij volgde de hertog van Penthièvre in Parijs en in Anet, wat hem toeliet zich volledig aan de letterkunde te wijden.
Vanaf 1786 maakte hij deel uit van de kring rond gravin Adélaïde Lalive de La Briche. Men zegt dat hij op haar verliefd werd.
In 1788 werd hij tot lid verkozen van de Académie française. In 1779 werd hij lid van de vrijmetselaarsloge les Neufs Soeurs.
De revolutie van 1789 deed hem Parijs ontvluchten en hij ging in Sceaux wonen. Hij keerde vervolgens naar Parijs terug en huisde er in een klein appartement. Hoewel hij bevriend was met de revolutionair François-Antoine de Boissy d'Anglas, werd hij gearresteerd en als edelman beschuldigd. Na de val van Robespierre kwam hij vrij, maar kort daarop overleed hij plots, waarschijnlijk als gevolg van zijn gevangenschap die zijn tuberculose had verergerd.
Enkele fragmenten uit de fabels van de Florian behoren tot de algemene kennis, ook al weet men vaak niet dat ze uit zijn pen zijn gekomen. Enkele voorbeelden: