Jozef Robijns (Meldert, 15 augustus 1920 – Leuven, 29 juni 1993) was een Belgisch hoogleraar en muziekpedagoog.
Na zijn middelbare studies aan het Sint-Lievenscollege in Gent, studeerde Robijns aan het Lemmensinstituut in Mechelen met als leraars onder meer Flor Peeters, Marinus de Jong en Jules Van Nuffel. Hij werd er laureaat in 1943. In 1956 promoveerde hij tot doctor in de muziekwetenschappen, met professor René Bernard Lenaerts als promotor van zijn proefschrift, gewijd aan de Vlaamse polyfonist Pierre de la Rue. In 1953 werd hij leraar muziekgeschiedenis aan het Conservatorium van Brugge. Van 1956 tot 1961 kon hij verder de polyfonisten bestuderen als navorser bij het Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek.
In 1951 werd hij docent en in 1963 gewoon hoogleraar aan het Seminarie voor Muziekwetenschappen van de Katholieke Universiteit Leuven. Na de splitsing van de universiteit bleef hij gewoon hoogleraar in Leuven waar hij in 1973 hoofd werd van de afdeling muziekwetenschappen, en werd hij buitengewoon hoogleraar bij de UCL in Louvain-la-Neuve.
Zijn interesse ging uit naar de polyfonie, maar ook naar de componisten van de 18de tot 20ste eeuw, in de eerste plaats in België en naar de religieuze muziek. Hij had veel belangstelling voor het gregoriaans, zoals het in Solesmes ontwikkeld was. Orgelbouw en de aanwending van het orgel in de eredienst hadden eveneens zijn belangstelling.