Robert Groslot (Mechelen, 9 juni 1951) is een Belgische pianist, dirigent, componist, graficus en cineast.
Robert Groslot studeerde piano aan Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. In 1974 won hij de Alessandro Casagrande pianowedstrijd (Terni, Italië), en in 1978 werd hij laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano.[1][2] Na deze onderscheidingen ondernam hij verschillende concertreizen en was hij actief op het vlak van kamermuziek. Hij speelde jarenlang samen met klarinettist Walter Boeykens, met wie hij verschillende opnames maakte op het label Harmonia Mundi. Andere kamermuziekpartners waarmee hij werken op cd heeft opgenomen zijn cellist Roel Dieltiens en pianist Daniel Blumenthal.[3][4] Van bij aanvang van zijn carrière geeft hij ook pianolessen, aanvankelijk aan het Lemmensinstituut in Leuven, nadien aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen en tevens een tijdlang aan het Utrechts Conservatorium. Aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen, waar hij van 1996 tot 2001 ook artistiek directeur was, doceerde hij behalve piano ook kamermuziek.
Enkele jaren na de Elisabethwedstrijd richt Groslot zich ook op dirigeren. Sinds 1986 dirigeert hij ook het Nieuw-Vlaams Symfonie-orkest.[5] In 1991 richt hij dan het symfonisch orkest Il Novecento op. Met dit orkest treedt hij vanaf 1991 op tijdens de Night of the Proms in diverse landen in Europa.[6]
Vanaf 2001 ontwikkelt hij zich ook als grafisch kunstenaar en maakt een reeks tableaus, die hij Computer Designed Paintings noemt. Dit leidt uiteindelijk tot een project met film, de logische consequentie het samenvoegen van beelden met zijn eerste en leidende passie, de muziek. In 2005-2006 realiseerde hij zijn eerste filmproject The Great Globe, met beelden gemaakt op een eerder gecomponeerd orkestwerk met dezelfde naam. De film ging in maart 2006 in première in deSingel, Antwerpen, met live symfonisch orkest. Datzelfde jaar wordt de film ook opgepikt in het buitenland en vertoond in het Dolby Theatre in Los Angeles tijdens HDFest.[7] In 2008 volgt een tweede multimediaal project, Si le Monde..., waarbij Groslot zich inspireerde op een bekende uitspraak van de Franse schrijver Albert Camus uit zijn boek Le mythe de Sisyphe. Hij vertrekt opnieuw van een reeds afgewerkte muzikale compositie voor symfonisch orkest, sopraan-solo en vrouwenkoor en bedenkt hierop beelden. Hiervoor combineert hij een in 3D ontworpen virtueel gebouw, dansers en natuurbeelden tot een eigenzinnig geheel. Het totaalproject breidt hij nog uit met zes sculpturen, elf digitale litho's, twintig tableaus en een kunstboek.[8] Groslot laat in het boek ook andere filosofen en andere kunstenaars reflecteren op het citaat van Camus, waaronder Etienne Vermeersch en Wim Henderickx.[9]
Vanaf 2009 is Robert Groslot zeer sterk gericht op het componeren, naast zijn dirigentschap van Il Novecento. Op vier jaar tijd ontstaan 16 concerto's en een groot aantal kamermuziekwerken. Terugkerende inspiratiebronnen zijn de Engelse literatuur (William Butler Yeats, James Joyce, T.S. Eliot), de natuur en de seizoenen.