 Andrzej Panufnik (początek lat 90.) | |
| Data i miejsce urodzenia |
24 września 1914 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 października 1991 |
| Instrumenty | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
| Strona internetowa | |
ⓘAndrzej Panufnik (ur. 24 września 1914 w Warszawie, zm. 27 października 1991 w Londynie) – polski i brytyjski kompozytor i dyrygent, który wiele lat życia spędził na emigracji w Wielkiej Brytanii.
Urodził się w Warszawie jako drugie dziecko znanego lutnika Tomasza i Matildy Thones – skrzypaczki pochodzenia angielskiego. Był bratem Mirosława Panufnika. Od najmłodszych lat wykazywał duże zainteresowanie muzyką i kompozycją, pierwsze lekcje fortepianu odbył dzięki swojej babci. Pomimo początkowych sprzeciwów ojca rozpoczął studia w Konserwatorium Warszawskim w klasie perkusji (po niezdanym egzaminie do klasy fortepianu), lecz szybko zmienił specjalizację na kompozycję i teorię muzyki.
Po skończeniu studiów z wyróżnieniem i w krótszym od przewidzianego czasie (1932–1936) kontynuował swoją muzyczną edukację u Feliksa Weingartnera (dyrygentura, 1938–1939) w Wiedeńskiej Akademii Muzycznej. Później spędził parę miesięcy w Paryżu i Londynie, gdzie studiował prywatnie i skomponował swoją pierwszą symfonię. W Londynie spotkał się ponownie z Weingartnerem, zmuszonym wcześniej podczas Anschlussu Austrii do opuszczenia kraju. Dyrygent ten namawiał go do pozostania w Anglii z powodu zawieruchy politycznej, jednakże Panufnik zdecydował się na powrót do Polski.
Podczas okupacji Warszawy przez Niemców w czasie II wojny światowej Panufnik zarobkował razem z innym polskim kompozytorem i swoim przyjacielem Witoldem Lutosławskim w duecie fortepianowym, grając w kawiarniach stolicy. W tym czasie koncerty Polaków i inne większe zgromadzenia ludności były zabronione przez okupanta. Pomimo wojny nie zaprzestał komponowania – powstały wtedy pieśni podziemia (m.in. Warszawskie dzieci, ciesząca się dużą popularnością), Uwertura tragiczna. Na czas powstania warszawskiego razem z matką opuścili stolicę, zostawiając w mieszkaniu wszystkie partytury kompozytora. Po powrocie w 1945 okazało się, że jego nuty wprawdzie przetrwały wojnę, ale już nie lokatorów, którzy zajęli mieszkanie i palili nimi w piecu.
Po wojnie Panufnik przeniósł się do Krakowa, gdzie zajął się komponowaniem muzyki filmowej dla Wytwórni Filmów Wojskowych. W większości były to filmy propagandowe. Niedługo później został głównym dyrygentem Filharmonii Krakowskiej. Równocześnie starał się zrekonstruować utwory utracone podczas wojny, zaczynając od Uwertury tragicznej, którą jeszcze świeżo miał w pamięci. W dalszej kolejności odtworzył Trio fortepianowe, Polskie pieśni ludowe oraz pierwszą symfonię. Jednakże, problemy, na które natrafił podczas pracy z tą ostatnią, spowodowały, że postanowił skoncentrować się nad nowymi kompozycjami.
W latach 1946–1947 Panufnik był dyrektorem odradzającej się po wojnie Filharmonii Warszawskiej. Jednakże z powodu biurokratycznych problemów w zapewnieniu muzykom odpowiednich warunków (np. mieszkaniowych) w proteście zrezygnował. Równocześnie często koncertował, także za granicą, prowadząc m.in. Filharmoników Berlińskich.
W tym czasie powstał także Krąg kwintowy na fortepian (opublikowany jako Dwanaście miniatur), Nokturn na orkiestrę (zainspirowany nocnym niebem Londynu i rzeką Tamizą) oraz Sinfonia Rustica, której – pamiętając o wcześniejszych utraconych dwóch utworach – nie chciał nazwać nr 3.
Panufnik został wiceprezesem nowo powstałego Związku Kompozytorów Polskich (ZKP), co dało mu możliwość spotkania z takimi kompozytorami jak Zoltán Kodály, Benjamin Frankel czy Alan Bush. Jednak z powodu politycznego charakteru tego stanowiska, miał poczucie uwikłania. Ponadto, nowa, komunistyczna władza coraz silniej ingerowała w wyznaczanie kierunków i granic sztuki. Podstawową i jedyną metodą dozwolonej twórczości artystycznej był wówczas socrealizm. Panufnik nie był członkiem partii i z władzą się nie identyfikował, więc zwrócił się do historycznej muzyki polskiej. Na podstawie tego materiału powstała wtedy Suita staropolska na orkiestrę smyczkową (1950).
Początkowo krytyka jego kompozycji, jako zbyt formalistycznych i nieprzystających do socrealizmu, odnosiła się do Nokturnu. Później także jego Sinfonia Rustica została zakazana, choć gremium, które o tym zadecydowało, wcześniej nagrodziło ten utwór w Konkursie kompozytorskim im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Równocześnie Panufnik zdobywał coraz większe uznanie za granicą, za co komunistyczne władze uhonorowały go odznaczeniami państwowymi.
W 1950 Panufnik był członkiem polskiej delegacji w Związku Radzieckim, która miała poznać radzieckie metody dydaktyczne. Podczas tej wizyty spotkał się on m.in. z Dmitrijem Szostakowiczem i Aramem Chaczaturianem. Podczas jednej z rozmów z pomniejszymi kompozytorami naciskano na Panufnika, aby zdradził nad czym pracuje, wtedy niezobowiązująco wspomniał o pomyśle napisania Symfonii pokoju. Po powrocie kompozytor został przeniesiony w spokojne otoczenie, aby napisać swój utwór. Powstała wtedy trzyczęściowa symfonia zakończona słowami poety, a zarazem jego przyjaciela Jarosława Iwaszkiewicza. Koncepcja pokoju przyjęta przez Panufnika raczej nie była zgodna z oczekiwaniami władz i spotkała się z ich chłodną reakcją.
Podczas pisania Symfonii pokoju poznał Irlandkę Marie Elizabeth O’Mahoney (zwaną również Scarlett ze względu na podobieństwo – zarówno charakteru, jak i wyglądu – do Scarlett O’Hary z powieści Margaret Mitchell Przeminęło z wiatrem). Pomimo tego, że spędzała właśnie miesiąc miodowy ze swoim trzecim mężem, bardzo wówczas popularnym pisarzem Adolfem Rudnickim, rozpoczęła romans z Panufnikiem[1]. Wkrótce okazało się, że jest chora na epilepsję. Mówiło się też, że była związana z brytyjskim wywiadem[2]. Mimo przeciwności, pobrali się w 1951, a niedługo później urodziła się im córka Oonagh. Odtąd kompozytor musiał utrzymać rodzinę, co skłoniło go do komponowania muzyki filmowej. W jednym z filmów wykorzystał ponownie polską muzykę dawną, a następnie użył stworzony tam materiał w utworze Concerto in modo antico.
W 1952 Panufnik skomponował Uwerturę heroiczną opartą na pomyśle z 1939, zainspirowany zmaganiem Polski z nazistowskim najazdem. Nie zdradzając jego znaczenia, zgłosił swój utwór w 1952 do przedolimpijskiego konkursu muzycznego w Helsinkach, który wygrał. Równocześnie, w kraju utwór oceniono jako zbyt formalistyczny.
Wiosną 1953 wyjechał z zespołem „Mazowsze” do Chin. Podczas pobytu w Chinach dowiedział się, że jego córka Oonagh utopiła się w czasie ataku padaczki kąpiącej ją żony. Jakiś czas po powrocie do Warszawy poproszono go o napisanie listu adresowanego do zachodnich muzyków, aby skłonić ich do poparcia polskiego ruchu pokoju. Panufnik odebrał to jako nawoływanie do szpiegowania dla Moskwy, co przepełniło czarę goryczy. W 1954 Panufnik nie był już w stanie pogodzić swego przywiązania do ojczyzny z pogardą dla muzycznej i ideologicznej polityki rządu. Postanowił wyemigrować do Wielkiej Brytanii, buntując się przeciw warunkom, w jakich polscy kompozytorzy musieli pracować. Żona Panufnika, której ojciec żył w Wielkiej Brytanii, łatwo uzyskała zgodę na wyjazd do Londynu i poprosiła polskich przyjaciół na emigracji o pomoc w przygotowaniu ucieczki męża. Panufnik wykorzystał wyjazd do Szwajcarii w roli dyrygenta. Pomimo stałej obserwacji przez polskie służby udało mu się pod osłoną nocy dojechać do lotniska w Zurychu. Taką wersję kompozytor podał po latach w swojej autobiografii, wyraźnie różną od materiałów MSW[2]. Na wiele innych rozbieżności pomiędzy jego wspomnieniami z lat spędzonych w powojennej Polsce, a faktami wskazuje Magdalena Grochowska, dając wyraźnie do zrozumienia, iż Panufnik wybielał swoją przeszłość chcąc zasłużyć na miano ofiary komunizmu[3]. Z takimi zarzutami polemizuje Jakub Ekier[4]. Frances Saunders w swojej książce The Cultural Cold War: The CIA and the World of Arts and Letter przywołuje informację, że emigracja Panunika została wsparta rocznym, niezobowiązującym stypendium w wysokości 2.000 dolarów amerykańskich przez Michaela Josselsona, organizatora Kongresu Wolności Kultury i agenta CIA[5].
Po przylocie do Londynu Panufnik uzyskał azyl polityczny, wywołując tym międzynarodowe napięcia. Polski rząd uznał go za zdrajcę i w efekcie zakazał publikacji i wykonywania wszystkich jego dzieł oraz wymieniania nazwiska kompozytora w środkach masowego przekazu. Pomimo że przed opuszczeniem kraju środowisko muzyczne i władze komunistyczne uznawały Panufnika za jednego z najwybitniejszych kompozytorów i dyrygentów, po wyjeździe był on persona non grata aż do 1977.
Panufnik przybył do Wielkiej Brytanii właściwie bez środków do życia i początkowo utrzymywał się z okazjonalnych występów dyrygenckich. Nieoceniona okazała się pomoc zaprzyjaźnionych kompozytorów jak Ralph Vaughan Williams czy Arthur Benjamin. Panufnik był niezwykle wzruszony ich zawodową solidarnością. Jego przyjaciel, pianista Witold Małcużyński, pomógł mu znaleźć finansowy patronat. W życiu prywatnym nie układało się najlepiej – żona oczekiwała życia towarzyskiego i rozrywek, natomiast Panufnik potrzebował spokoju, aby móc komponować.
Podczas wizyty w USA uczestniczył w wykonaniu swojej Symfonii pokoju dyrygowanej przez Leopolda Stokowskiego. To wydarzenie skłoniło Panufnika do przekomponowania utworu napisanego, w ocenie autora, pod przymusem. Odrzucił m.in. części chóralne i zmienił tytuł na Sinfonia elegiaca. Wykonanie zmienionego utworu pod dyrekcją Leopolda Stokowskiego okazało się sukcesem.
W latach 1957–1959 jego sytuacja finansowa uległa poprawie, gdyż został głównym dyrygentem Orkiestry Symfonicznej w Birmingham. Jednakże przygotowanie i poprowadzenie pięćdziesięciu koncertów rocznie utrudniało znacząco działalność kompozytorską.
W 1957 Panufnik zakochał się w Winsome Ward. Rok później zdiagnozowano u niej chorobę nowotworową pogrążając ponownie kompozytora w rozpaczy. Powstały wtedy utwory: Koncert fortepianowy i Sinfonia sacra. W tym czasie poznał dwudziestoletnią Camillę Jessel i zatrudnił ją do prowadzenia korespondencji. Nowa asystentka zajęła się korespondencją kompozytora, dzięki czemu mógł poświęcić więcej czasu na tworzenie. W 1963 skończył nową wersję Sinfonia sacra i wygrał nią konkurs w Monako na najlepszy utwór orkiestrowy.
Po śmierci Winsome Ward w 1963 Panufnik i Jessel pobrali się[Chyba musiał się najpierw rozwieść ze Scarlett?] w listopadzie tego samego roku. Przeprowadzili się wówczas do domu niedaleko Tamizy w Twickenham (Greater London). Jego prace powstawały na zamówienie takich sław jak Leopold Stokowski (Universal Prayer), Yehudi Menuhin (Koncert skrzypcowy), czy Mstisław Rostropowicz (Koncert wiolonczelowy) oraz orkiestr z Londynu, Bostonu i Monte Carlo. Panufnik nie wrócił do Polski aż do 1990. W 1991 został odznaczony przez królową Elżbietę II tytułem szlacheckim oraz otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie[6].
Zmarł w Twickenham, pochowany na Richmond Cemetery w Londynie[7].
Ze swoją drugą żoną Camillą miał dwoje dzieci – córkę Roxannę (ur. 24 kwietnia 1968 w Londynie) i syna Jeremy’ego (Jema, ur. 1969). Roxanna, tak jak i ojciec, została kompozytorką. Jeremy natomiast jest didżejem, zajmuje się także animacją. W 2009 powstał polski film dokumentalny Krzysztofa Rzączyńskiego pt. Tata zza żelaznej kurtyny, w którym narratorem jest Jeremy.
Był stryjem artystki Ewy Panufnik-Dworskiej, którą wspierał materialnie po śmierci jej rodziców podczas wojny, także w ramach skromnych możliwości na emigracji w okresie jej studiów we Wrocławiu[8].
Część rękopisów i wczesnych kompozycji zaginęła w powstaniu warszawskim w 1944. Część z nich kompozytor zrekonstruował w 1945.
W utworach Panufnika znajdziemy nie tylko układy symetryczne, które są, jak trafnie zauważa Beata Bolesławska-Lewandowska, najistotniejszą cechą jego kompozytorskiego stylu, lecz także formy geometryczne: elipsa, spirala, mandrola[9]. Struktury przejrzyste, uporządkowane, dokładnie rozpisane i zilustrowane wykresami w partyturach[10].
Muzyka Andrzeja Panufnika była często wykorzystywana do podkładu tanecznego. Dwie partytury baletowe były przygotowane przez samego kompozytora jako adaptacje istniejących utworów.
Źródło:[15].
