Dolina Sucha Sielnicka (słow. Suchá dolina, Suchá dolina Sielnická, Sielnická dolina, Suchá dolina Trnovecká, Trnovecká dolina) – najbardziej na zachód wysunięta dolina walna w Tatrach. Znajduje się po południowej stronie słowackich Tatr Zachodnich[1].
Wylot Doliny Suchej Sielnickiej znajduje się na wysokości niecałych 700 m n.p.m., na północny wschód od Wyżnich Matiaszowiec (Vyšné Matiašovce), w pobliżu osady Podmesztrowa (Podmeštrová)[2]. Główna oś doliny biegnie od wylotu w kierunku północno-wschodnim, a następnie w okolicy zwanej Skoki (Skoky) skręca na wschód, podchodząc pod masyw Siwego Wierchu (Sivý vrch, 1805 m). Najwyższa część to Kliny (Kliny). Długość Doliny Suchej wynosi ok. 8 km[3]. Ma liczne odgałęzienia, w kolejności od wylotu doliny są to[3][4]:
Tuż poniżej wylotu doliny, do Kotliny Liptowskiej uchodzi Dolina Halna (Hôľne) – niewielka dolina ograniczona grzbietami rozgałęziającymi się z zachodniego ramienia Babek; jej dolny, zwężony odcinek to Studzienki (Studienky)[3].
Najwyższym punktem w otoczeniu Doliny Suchej Sielnickiej jest Siwy Wierch – 1805 m[2].
Dolina Sucha Sielnicka graniczy:
W Dolinie Suchej Sielnickiej nie ma żadnego szlaku turystycznego. Dnem dolnej części doliny prowadzi zamknięta dla ruchu, stara szosa[5]. Większość obszaru doliny (całość wschodnich zboczy, dno i część zachodnich) objęta jest utworzonym w roku 1993 rezerwatem „Suchá dolina” o powierzchni 1586 ha, chroniącym utwory krasowe i zespoły roślinne, w wielu miejscach o pierwotnym charakterze[2][3][5].
Głównym ciekiem wodnym doliny jest Suchy Potok (Suchý potok), który powstaje z kilku strumieni źródłowych pod Siwym Wierchem. W okolicach Skoków tworzy na progach skalnych wodospady[5]. W dolnej części doliny potok często ginie w ponorach pod powierzchnią; stąd też pochodzi jego nazwa, a w konsekwencji całej doliny. Suchy Potok zasilają dopływy z bocznych gałęzi doliny, poza Beszeniowskim Potokiem wszystkie lewostronne, co wynika z budowy geologicznej podłoża[3].
W górnej części Doliny Guniowej, pod szczytem Babek, znajdował się niegdyś niewielki Babkowy Stawek (Babkové pliesko, 1454 m). Przestał on istnieć, gdy w 1945 r. wybuchy granatów naruszyły dno jeziorka[3].
Wschodnie zbocza zbudowane są z nieprzepuszczalnych łupków krystalicznych, piaskowców oraz wapieni marglowych. Zbocza zachodnie i dno doliny utworzone są z wapieni, wśród których rozwinęły się zjawiska krasowe. Najbardziej znanym z nich jest jaskinia Dupnica (Dúpnica), położona najniżej ze wszystkich w Tatrach, na poziomie 765 m[5]. Najdłuższą jaskinią w dolinie jest położona poniżej Opalenicy Jaskinia Niedźwiedzia (Medvedia jaskyňa)[3], o długości korytarzy 160 m, bogatej szacie naciekowej i ze znaleziskami paleolontogicznymi[5]. W pobliżu znajduje się również krótsza (65 m) Jaskinia Biała (Biela jaskyňa)[4] oraz Jaskinia Żydowska, zwana również Partyzancką (Partizánska jaskyňa, Židovský bunker)[5].
W plejstocenie większość obszaru doliny nie była zlodowacona. Niewielki lodowiec istniał w górnej części, pod Siwym Wierchem[1].
W Dupnicy odnalezione zostały najstarsze ślady bytności człowieka na terenie Tatr, wskazujące na to, że ludzie przebywali tam już w początkach naszej ery[5]. Jaskinia ta pełniła wtedy prawdopodobnie funkcję świątyni[6]. Również umocnienia odnalezione na zachodnim grzbiecie Opalenicy sugerują obecność ludzką w dolinie już w czasach prehistorycznych[7]. Ludzie bywali w Dupnicy także w okresie średniowiecza[5]. Tereny pasterskie w dolinie należały do wsi Liptowska Sielnica (Liptovská Sielnica). W 1987 r. dolina weszła razem z większą częścią słowackich Tatr Zachodnich w skład TANAP-u. W 1993 r. dodatkowo objęto ją ochroną rezerwatową. Pierwszy człon nazwy doliny pochodzi od gubiącego wodę potoku, a drugi – od stosunków własnościowych i aby odróżnić Dolinę Suchą Sielnicką od innych Dolin Suchych w Tatrach[3].