Dzi – połączenie liter używane w ortografii współczesnego języka polskiego, mające kilka realizacji fonetycznych. W zależności od położenia oraz budowy słowotwórczej wyrazu może być:
Najczęściej dzi odczytywane jest albo jako pojedyncza głoska [d͡ʑ] (np. dziadek, dzień), albo jako połączenie [d͡ʑi] (np. dziwny, dzik). W tym pierwszym przypadku występuje wyłącznie przed samogłoskami w obrębie tego samego wyrazu (np. dziób), natomiast przed spółgłoskami oraz na końcu wyrazu dźwięk [d͡ʑ] zapisywany jest jako dź (np. niedźwiedź)[1].