| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Minister zdrowia | |
| Okres |
od 27 lipca 1960 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Derek Walker-Smith |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Enoch Powell, właśc. John Enoch Powell MBE (ur. 16 czerwca 1912 w Birmingham, zm. 8 lutego 1998 w Londynie) – brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej i Ulsterskiej Partii Unionistycznej, minister w drugim rządzie Harolda Macmillana.
Powell urodził się w Stechford, dzielnicy Birmingham. Był jedynym dzieckiem Alberta Enocha Powella i Ellen Mary Breese, córki Henry’ego Breesa, policjanta z Liverpoolu. W 1918 r. jego rodzina przeprowadziła się do Kings Norton. Powell kształcił się w King Edward’s School w Birmingham. W latach 1930–1933 studiował w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge łacinę i grekę. Po studiach pozostał na uczelni. W 1937 r. został wykładowcą greki na Uniwersytecie Sydney. W 1938 r. wydał Lexicon to Herodotus.
Kiedy wybuchła II wojny światowej Powell powrócił do Anglii. W październiku wstąpił do Royal Warwickshire Regiment. w stopniu szeregowego. W 1940 r. przeniesiono go do służby w wywiadzie. W 1941 r. w randze porucznika wysłano go do Kairu i ponownie przydzielono do Royal Warwickshire Regiment. Powell brał następnie udział w I bitwie pod El Alamein. W sierpniu 1942 r. otrzymał awans do stopnia podpułkownika. W 1943 r. odznaczony Kawalerią Orderu Imperium Brytyjskiego (MBE). Wojnę zakończył jako najmłodszy brygadier w armii brytyjskiej.
Po zakończeniu wojny Powell wstąpił do Partii Konserwatywnej. W 1947 r. bez powodzenia startował w wyborach uzupełniających w okręgu Normanton. Do Izby Gmin dostał się dopiero po wyborach powszechnych w 1950 r. jako reprezentant okręgu Wolverhampton South West. 2 stycznia 1952 r. poślubił Margaret Pamelę Wilson i miał z nią dwie córki, które urodziły się w styczniu 1954 r. i październiku 1956 r.
W grudniu 1955 r. Powell został młodszym ministrem w departamencie budownictwa i samorządu lokalnego. W 1957 r. został finansowym sekretarzem skarbu, ale zrezygnował w 1958 r. razem ze swoim przełożonym, Kanclerzem Skarbu Peterem Thorneycroftem, w proteście przeciwko polityce finansowej rządu. Do rządu powrócił w 1960 r. jako minister zdrowia. Jego największym sukcesem na tym stanowisku była inicjatywa ściągnięcia do Wielkiej Brytanii wykwalifikowanych lekarzy z Indii, którzy mieli uzupełnić braki kadrowe w państwowych szpitalach. W 1962 r. został członkiem gabinetu. Ze stanowiska zrezygnował w 1963 r., kiedy premierem został Alec Douglas-Home.
Po wyborczej porażce konserwatystów w 1964 r. Powell został mówcą opozycji ds. transportu. W 1965 r. wystartował w wyborach na lidera Partii Konserwatywnej, ale zajął trzecie miejsce. Nowy lider, Edward Heath, powierzył mu stanowisko ministra obrony w swoim gabinecie cieni. Na tym stanowisku pozostał do 1968 r. Przyczyną jego dymisji było przemówienie jakie wygłosił 20 kwietnia w Birmingham, zwane „mową o rzekach krwi” (Rivers of Blood speech). Powell skrytykował w niej przegłosowany przez laburzystowską większość Race Relations Act, który znosił jakąkolwiek dyskryminację rasową w Wielkiej Brytanii.
W 1969 r. Powell odniósł swój największy sukces w polityce[1], kiedy udało mu się zablokować reformę Izby Lordów poprzez pozbawienie parów dziedzicznych prawa głosu. Powell sprzeciwiał się również członkostwu Wielkiej Brytanii w EWG i na tym tle doszło do jego sporu we władzami partyjnymi. W lutym 1974 r. Powell zrezygnował z członkostwa w Partii Konserwatywnej. Nie wystartował również w lutowych wyborach do Izby Gmin. Do parlamentu powrócił w październiku tego roku jako reprezentant okręgu South Down z ramienia Ulsterskiej Partii Unionistów. W Izbie Gmin zasiadał do 1987 r.
Jesienią 1992 r. u Powella zdiagnozowano chorobę Parkinsona. Zmarł 8 lutego 1998 r. godzinie 4:30 w King Edward VII Hospital for Officers w City of Westminster w Londynie. Został pochowany na cmentarzu w Warwick 10 dni później.
