Autoportret | |
Data urodzenia |
ok. 1540 |
---|---|
Data śmierci | |
Narodowość |
włoska |
Dziedzina sztuki | |
Epoka |
Federico Zuccaro (Federico Zuccari) (ur. około 1540[1] w Urbino[2], zm. 20 lipca 1609[1] w Rzymie[2]) – włoski malarz okresu późnego manieryzmu.
Brat i uczeń Taddeo Zuccaro[2]. Oprócz prac we Włoszech malował także portrety i freski w Anglii (portret królowej Elżbiety) i Hiszpanii (w Escorial)[2]. Ukończył freski zaczęte przez Giorgio Vasariego we florenckiej katedrze[2]. W tym czasie (1577-1579) wybudował we Florencji Palazzo Zuccari. W 1607 r. napisał L'idea de' pittori, scultori ed architetti, dzieło poświęcone teorii sztuki[1]. Był współtwórcą statutu i pierwszym przewodniczącym Akademii Świętego Łukasza[3][1]. Jest też autorem fresków w apsydzie rzymskiej bazyliki pw. św. Sabiny oraz w kaplicy grobowej kardynała Bernerio, gdzie uwiecznił m.in. przyjęcie ślubów zakonnych przez Jacka i Czesława Odrowążów oraz sceny z życia Jacka[4]. Wykonał część fresków w rzymskim Oratorio di Santa Lucia del Gonfalonieri[5].
Wspólnie z bratem wykonali freski w Sala Regia w pałacu watykańskim[1]. Jest autorem cyklu 16 rysunków (cykl ten zawierał także dodatkowo 4 rysunki z alegoriami), w którym przedstawił historię życia i kariery Taddeo[6].
W 1590 roku kupił działkę położoną w atrakcyjnym miejscu w pobliżu kościoła Trinità dei Monti, na pozostałościach starożytnych ogrodów Lukullusa, u zbiegu dzisiejszych ulic Via Sistina i Via Gregoriana. Wybudował tam swój kolejny dom, nazwany później Palazzetto Zuccari. W latach 1702-1714 mieszkała w nim wdowa po królu Janie III Sobieskim, Maria Kazimiera d’Arquien[7].