Filigran – technika złotnicza polegająca na zdobieniu lub wykonywaniu całego przedmiotu z cienkich drucików ułożonych w ażurową siatkę.

W technice tej używa się drucików złotych i srebrnych. Skręca się je ze sobą (zazwyczaj po dwa), a następnie rozklepuje, w efekcie czego ich brzeg jest charakterystycznie ząbkowany^[1]. Tak przygotowane druciki układane są w ornamenty i przylutowywane bądź przyklejane do podłoża^[1]. Służą także do wykonywania całych przedmiotów, takich jak koszyki lub pudełka^[1]. Technika filigranu często jest łączona z granulacją. Stosowana była od starożytności, zwłaszcza przez Etrusków^[2]. Bardzo popularna we włoskim złotnictwie renesansowym.

Technika filigranu była charakterystyczna dla srebrnej biżuterii produkowanej w II połowie XX w. przez spółdzielnię Imago Artis^[3], gdzie wykorzystywano również tzw. filigran krakowski (lub milgryf w nomenklaturze spółdzielni)^[4]. W tej odmianie filigranu nie skręcano dwóch drutów, lecz rozklepywano jeden, a następnie urządzeniem mechanicznym pomysłu złotnika Józefa Bigaja ząbkowano jego brzegi^[4].