![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Ilja Michajłowicz Frank (ros. Илья Михайлович Франк, ur. 10 października?/23 października 1908 w Sankt Petersburgu[1], zm. 22 czerwca 1990 w Moskwie) – rosyjski fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1958 (wspólnie z Pawłem Czerenkowem i Igorem Tammem) za wkład w wyjaśnienie promieniowania Czerenkowa[2].
Na początku kariery zajmował się fotochemią, w tym badaniem zjawiska fotoluminescencji. W 1934 zajął się fizyką jądrową, badając promieniowanie gamma oraz wiązki neutronowe. W 1935 roku otrzymał doktorat. W 1937, wraz z Czerenkowem i Tammem, opracował teorię promieniowania Czerenkowa, nagrodzoną 20 lat później nagrodą Nobla. W 1944 został mianowany profesorem i dyrektorem katedry fizyki Uniwersytetu Moskiewskiego. W 1946 został mianowany członkiem Rosyjskiej Akademii Nauk[3]. Był również dyrektorem laboratorium fizyki neutronowej w Zjednoczonym Instytucie Badań Jądrowych[2].
W 1975 Uniwersytet Łódzki przyznał mu tytuł doktora honoris causa[4].
Został odznaczony m.in. trzykrotnie Orderem Lenina, Orderem Rewolucji Październikowej, dwukrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz Orderem „Znak Honoru”. Dwukrotny laureat Nagrody Stalinowskiej (1946, 1953) i Nagrody Państwowej ZSRR (1971).
Pochowany na Cmentarzu Wwiedieńskim w Moskwie[5].