Data i miejsce urodzenia |
8 kwietnia 1875 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość | |
Tytuł naukowy |
profesor prawa |
Alma Mater | |
Rodzice |
Michał, Kamila |
Krewni i powinowaci |
Mieczysław (brat), Ignacy Lemoch (dziadek) |
Odznaczenia | |
Kamil Ignacy Stefko[a] (ur. 8 kwietnia 1875 w Złoczowie, zm. 17 lutego 1966 we Wrocławiu) – polski prawnik, specjalista prawa procesowego cywilnego, profesor prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i Wyższej Szkoły Handlowej we Wrocławiu, członek Komisji Kodyfikacyjnej II RP, oficer wojskowy.
Kamil Ignacy Stefko[1] był synem Michała (1840–1916), prawnika, sędziego, i Kamili z domu Lemoch (córka prof. Ignacego Lemocha, czeskiego profesora matematyki elementarnej Uniwersytetu Lwowskiego i rektora tej uczelni) oraz młodszym bratem Mieczysława (1871–1949), prawnika[2][3].
W 1892 ukończył VIII klasę ze stopniem celującym i zdał egzamin dojrzałości z odznaczeniem w C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze (w jego klasie był m.in. Roman Negrusz)[4]. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, a w 1897 obronił tamże doktorat. Podobnie jak ojciec Michał i brat Mieczysław w okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do służby wymiaru sprawiedliwości Austro-Węgier. Jako auskultant C. K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie od ok. 1898 był auskultantem w C. K. Sądzie Krajowym we Lwowie[5]. Odbył aplikację sądową i w 1899 złożył egzamin sędziowski. Od ok. 1899 do ok. 1902 był adiunktem w C. K. Sądzie Powiatowym w Brodach[1][6][7]. Później, od ok. 1906 do ok. 1912 był adwokatem we Lwowie w obrębie lwowskiego Sądu Krajowego[8][9][10][11][12][13]. W 1907 habilitował się na podstawie rozprawy habilitacyjnej O mieszkaniu wedle procedury austriackiej. Odbył także studia w Berlinie. Od ok. 1908 był docentem prywatnym austriackiego prawa procesowego cywilnego na Wydziale Prawa i Umiejętności macierzystej uczelni we Lwowie[14][15], od 1910 profesorem nadzwyczajnym[16][17][18][19], a w marcu 1916 profesorem zwyczajnym prawa procesowego cywilnego na Uniwersytecie Lwowskim[20][21]. W połowie 1917 został wybrany dziekanem Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego na rok akademicki 1917/1918[22]. Od ok. 1910 był komisarzem egzaminacyjnym w C. K. Komisji dla Teoretycznych Egzaminów Rządowych[23][24][25][26], a od ok. 1912 członkiem komisji egzaminacyjnej sądowej[18]. W lutym 1914 został wybrany członkiem wydziału Lwowskiego Towarzystwa Prawniczego[27].
W rezerwie artylerii polowej C. K. Armii został mianowany na stopień kadeta z dniem 1 stycznia 1892[28], a potem awansowany na stopień porucznika z dniem 1 stycznia 1899[29]. Od początku był przydzielony do 11 pułku artylerii korpuśnej we Lwowie (jako kadet był zastępcą oficera) do ok. 1902[30][31][32][33][34][35][36]. Około 1900 został przeniesiony do ewidencji C. K. Obrony Krajowej i zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1899[37]. W tym charakterze był przydzielony do 35 pułku piechoty obrony krajowej w rodzinnym Złoczowie do ok. 1906[38][39][40]. Od ok. 1907 był porucznikiem w stosunku ewidencji C. K. Obrony Krajowej[41][42][43][44][45][46], a od ok. 1913 do 1914 w tym samym charakterze w artylerii C. K. Obrony Krajowej[47][48]. Podczas I wojny światowej został awansowany na stopień nadporucznika w artylerii C. K. Obrony Krajowej z dniem 1 listopada 1914 i do 1918 pozostawał w stosunku ewidencji[49][50].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1923 był zweryfikowany z lokatą 30, a w 1924 z lokatą 11)[51][52]. W latach 20. był oficerem rezerwowym 5 Pułku Artylerii Polowej we Lwowie, w tym w 1924 jako oficer pospolitego ruszenia[53][54]. W 1934 jako porucznik pospolitego ruszenia rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer reklamowany na 12 miesięcy i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[55].
W roku szkolnym 1926/27 był dziekanem Wydziału Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[56]. W II RP był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej (od ok. 1931 do 1939)[57][58][59][60][61][62][63][64], zaś od 1932 członkiem Trybunału Kompetencyjnego. W roku akademickim 1933/1934 był komisarzem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie po tym, jak z urzędu ustąpił Henryk Halban. Był członkiem zwyczajnym Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie[65].
W 1941 wyjechał ze Lwowa do Warszawy. Został tam kierownikiem biura tłumaczeń niemieckich w Polskiej Pocztowej Kasie Oszczędności. Od maja 1945 był pełnomocnikiem ds. uruchomienia Wydziału Prawa i Administracji we Wrocławiu, a także pierwszym dziekanem tego wydziału, współorganizator i pierwszy rektor Wyższej Szkoły Handlowej. Był działaczem Stronnictwa Demokratycznego, z jego ramienia zasiadał w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu[66].
Zmarł 17 lutego 1966 we Wrocławiu i tam został pochowany[67].
W 2011 imieniem Kamila Stefki nazwano ulicę we wrocławskim Oporowie[72].