Konferencja w Bandungu – spotkanie przedstawicieli Azji i Afryki w dniach 18–24 kwietnia 1955 w Bandungu w Indonezji. Konferencja zapoczątkowała powstanie w 1961 Ruchu Państw Niezaangażowanych[1][2].
Wobec rywalizacji między dwoma blokami militarnymi po II wojnie światowej, kraje postkolonialne dążyły do znalezienia oparcia wśród państw, które nie były zaangażowane po żadnej ze stron zimnej wojny[1]. O zwołaniu konferencji zadecydowano na spotkaniu w Kolombo (Cejlon) w grudniu 1954 (Birma, Cejlon, Indie, Indonezja i Pakistan)[2][3]. Jednym z głównych inicjatorów był Achmad Sukarno[4].
Podczas spotkania zaapelowano o wsparcie rozwoju społeczno-gospodarczego Afryki i Azji, m.in. poprzez stworzenie specjalnego funduszu ONZ. Wyrażono poparcie dla zapisów w Karcie Narodów Zjednoczonych oraz Powszechnej deklaracji praw człowieka. Opowiedziano się przeciw dyskryminacji rasowej oraz kolonializmowi[1][6], a także broni jądrowej (wezwano do jej eliminacji)[2].
Konferencja określiła wzajemne relacje jej uczestników na następne półwiecze[7].
W I poł. l. 60. XX w. próbowano nieskutecznie zwołać II konferencję w Bandungu, do udziału w której dążył ZSRR (jako kraj azjatycki), na co nie godziły się Chiny[2]. Pogorszenie relacji tego państwa z Indiami sparaliżowało rozwój Ruchu Państw Niezaangażowanych[4].