United Nations Relief and Rehabilitation Administration, UNRRA (w tłum. z ang. Administracja Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy i Odbudowy[a], często również Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy i Odbudowy[b]) – organizacja międzynarodowa utworzona 9 listopada 1943 roku w Waszyngtonie w celu udzielenia pomocy obszarom wyzwolonym w Europie i Azji po zakończeniu II wojny światowej. Inicjatorami jej powstania były Stany Zjednoczone (z których pochodziło prawie 70% świadczeń), Wielka Brytania, ZSRR i Republika Chińska[1]. Największymi odbiorcami były Chiny i Polska[1].
W latach 1945–1947 dostarczono do Polski 2 mln ton różnych towarów, m.in. ciągniki, maszyny budowlane i rolnicze, parowozy, wagony kolejowe, samochody ciężarowe, warsztaty naprawcze i montownie, a także odzież, tekstylia, sprzęt medyczny, leki, materiały płynne, zboże, zwierzęta, artykuły spożywcze i kilka milionów 5-kilogramowych paczek żywnościowych z zapasów wojskowych[2].
W 1945 UNRRA została włączona do Organizacji Narodów Zjednoczonych[1]. W 1947 jej miejsce zajęła Międzynarodowa Organizacja Uchodźców.
Ze względu na znaczącą rolę w zapewnieniu środków utrzymania w zniszczonym kraju, organizacja ta zyskała sobie w Polsce żartobliwe określenie „Ciocia Unra”[1][3].
Łączną wartość przekazanych przez tę organizację darów szacuje się na ponad 3 miliardy dolarów[1]. Działalność prowadzona przez UNRRA, polegała na wspieraniu słabych punktów w gospodarkach państw, dostarczaniu produktów pierwszej potrzeby (m.in. żywność, leki, surowce) i podstawowych urządzeń do wznowienia produkcji przemysłowej i rolniczej.
Mimo niewątpliwych w tym czasie korzyści gospodarczych dla Polski, już w połowie 1946 władze komunistyczne PRL, pod naciskiem ZSRR, zaczęły traktować tę organizację jako formę ingerencji Stanów Zjednoczonych w suwerenność Polski Ludowej i w pewnym momencie [kiedy?] wycofały zgodę na jej działalność na obszarze kraju[4].