nr rej. A-1408 z 30.08.1993 | |
Elewacja zachodnia | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Wysokość wieży |
19,50 m |
Wysokość światła |
22,20 m n.p.m. |
Zasięg światła |
18,00 Mm |
Charakterystyka światła |
Przerywane |
Data budowy |
1892 |
Administrator | |
Położenie na mapie Ustki | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego | |
Położenie na mapie powiatu słupskiego | |
54°35′16,60″N 16°51′16,40″E/54,587944 16,854556 |
Latarnia Morska Ustka – latarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w mieście Ustka (powiat słupski, województwo pomorskie)[1].
Znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Jarosławiec a Latarnią Morską Czołpino.
Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Gdyni (przed 1 kwietnia 2020 roku przez Urząd Morski w Słupsku). W 1993 roku wpisana do rejestru zabytków nieruchomych województwa pomorskiego.
Ze względu na trudne wejście do portu, a szczególne rozmieszczenie jego główek, w 1871 roku postawiono przy stacji pilotów 11 metrowy maszt, na który wciągano lampę naftową z soczewką Fresnela[2]. Dawała ona stałe, czerwone światło o zasięgu 6 Mm[3].
Obecna budowla została wzniesiona w 1892 roku. Składa się z murowanego budynku wykorzystywanego jako stacja pilotów oraz przylegającej do niego wysokiej na 19,5 m, ośmiokątnej wieży – latarni. Uroku jej dodaje ogromna liczba gzymsów, daszków oraz kilkanaście okien różnego rozmiaru. Na szczyt wieży prowadzą betonowe i metalowe schodki, a przez szyby galerii można obserwować układ soczewek. Zasięg światła zwiększył się do 18 Mm[4].
W 1904 roku zmieniono charakterystykę światła na białe, przerywane[3].
II wojna światowa nie wyrządziła szkody obiektom i już 15 listopada 1945 roku latarnia wznowiła pracę, jako latarnia morska Postomino. Nazwa ta nie przyjęła się i 1 stycznia 1947 roku powrócono do historycznej nazwy „Ustka”[2]. Obecnie optykę latarni stanowi cylindryczna soczewka o średnicy 1000 mm, a źródłem światła jest 1000 W żarówka, umieszczona na dwupozycyjnym zmieniaczu[5]. Zabudowania przetrwały do XXI wieku bez większych zmian[3].
Latarnia nie jest dozorowana. 30 kwietnia 2010 roku zakończył służbę ostatni z usteckich latarników[2].
Latarnia udostępniona jest do zwiedzania – wstęp płatny[4].