Data i miejsce urodzenia |
24 stycznia 1913 |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci |
24 lipca 2008 |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
Norman Dello Joio (ur. 24 stycznia 1913 Nowym Jorku[1][2][3][4], zm. 24 lipca 2008 w East Hampton[4]) – amerykański kompozytor, organista i pedagog.
Jego przodkowie byli imigrantami z Włoch, ojciec pracował jako nauczyciel śpiewu[5]. Podstawy edukacji muzycznej odebrał od swojego ojca oraz od ojca chrzestnego, Pietro Yona[2]. W młodości występował jako członek zespołów jazzowych[2], od 14. roku życia działał też jako organista[5]. Od 1932 do 1934 roku uczeń City College of New York[2]. W latach 1939–1941 studiował w Juilliard School u Bernarda Wagenaara, a później w 1941 roku w Tanglewood i na Yale University u Paula Hindemitha[1][2]. Dwukrotny laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1943 i 1944)[5]. W 1957 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za utwór Meditations on Ecclesiastes[1][2][5]. Laureat nagrody Emmy za 1965 rok za muzykę do filmu telewizyjnego The Louvre[2][5].
Od 1959 roku współpracował z Contemporary Music Project for Creativity in Music Education[1][2]. Wykładał w Sarah Lawrence College (1945–1950), Mannes School of Music (1956–1972) oraz na Uniwersytecie Bostońskim (1972–1978)[2][5].
W swojej twórczości posługiwał się neoklasycznymi środkami wyrazu, nawiązującymi do stylistyki Paula Hindemitha[1]. Silne piętno na jego muzyce wywarła inspiracja chorałem gregoriańskim, a z drugiej strony włoską operą i jazzem[1][6].
(na podstawie materiałów źródłowych)[2][3][6]