![]() Sylvano Bussotti podczas koncertu we Florencji (w środku) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
![]() | |
Strona internetowa |
Sylvano Bussotti (ur. 1 października 1931 we Florencji[1], zm. 19 września 2021 w Mediolanie[2]) – włoski kompozytor, malarz i reżyser.
W latach 1940–1948 studiował w Conservatorio Luigi Cherubini we Florencji, gdzie uczył się teorii u Roberto Lupiego i gry na fortepianie u Luigiego Dallapiccoli[1]. Później samodzielnie pogłębiał edukację muzyczną. Od 1957 do 1958 roku przebywał w Paryżu, gdzie uczył się prywatnie u Maxa Deutscha[1]. W 1958 roku uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, gdzie poznał Johna Cage’a i Pierre’a Bouleza[3]. Otrzymał nagrodę na festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej w 1961, 1963 i 1965 roku[1][4]. W latach 1963–1964 na zaproszenie Fundacji Rockefellera gościł w Stanach Zjednoczonych[1]. W 1967 roku nagrodzony Premio all’Amelia na Biennale w Wenecji[1]. Wykładał w konserwatorium w Mediolanie[5]. Był dyrektorem weneckiego Teatro La Fenice[6].
Był komandorem francuskiego Orderu Sztuki i Literatury[7].
Poza muzyką zajmował się także malarstwem, jego grafiki i obrazy były prezentowane na wystawach w różnych krajach[4]. Aktywny był również jako reżyser teatralny[4], występował jako aktor i recytator, projektował scenografię i kostiumy[1]. Zrealizował autobiograficzny film Apology[1].
W muzyce Bussottiego widoczne są wpływy twórczości Antona Weberna i techniki serializmu, a później także Johna Cage’a[6]. W swoich partyturach często stosował zapis graficzny[5][6] o silnie zautonomizowanej strukturze, doprowadzając do dużej nieokreśloności formy i zdarzeń dźwiękowych, często jedynie symbolicznie sugerowanych[1]. W późniejszym okresie wrócił do tradycyjnej notacji muzycznej, nie rezygnując jednak z różnych niekonwencjonalnych rozwiązań[1]. Sztuki sceniczne Bussotiego stanowią mieszankę różnorodnych stylów i elementów, utrzymane są w klimacie nasyconym erotyką i mglistą, surrealistyczną symboliką[1]. Autor sformułował koncepcję teatru totalnego, którego główną postacią jest on sam: jako twórca, realizator i zakamuflowany bohater[1].
Ze względu na swoje przeładowane erotyką i symboliką seksualną dzieła sceniczne Bussotti uważany był za twórcę kontrowersyjnego[1][3]. W 1991 roku został zwolniony z posady dyrektora weneckiego Biennale, po tym jak zrealizował szereg skandalizujących przedstawień; w jednym z nich na scenie wystąpiła prostytutka[3].
(na podstawie materiałów źródłowych)[4]
Utwory instrumentalne[edytuj | edytuj kod]
Utwory orkiestrowe[edytuj | edytuj kod]
|
Utwory sceniczne[edytuj | edytuj kod]
Utwory wokalno-instrumentalne[edytuj | edytuj kod]
|