Aetas ferrea[1] in archaeologia fuit tempus in cuiuslibet populi progressu, cum instrumenta usitata praecipue ex ferro facta obtinuerunt. Tempus ortus ascensusque huius metalli saepe cum aliis culturae mutationibus, maxime agricultura, religione, artibusque, conflixit.
In historia, aetas ferrea est proximum tempus princeps post aetatem aeneam in systemate aetatum trium, quo archaeologi societates praehistoricas in genera describunt. Longitudo aetatum et status socialis apud has societates secundum civitatem vel regionem geographicam variantur. Nullum aetatis ferreae tempus disertum in quibusvis societatibus noscitur: solum est tempus cum archaeologia fit minus grave quam historia memoriaeque posteris traditae. Mixturae ferreae sunt populares ut chalybs in plurimis rebus metallicis.
Aetas ferrea coepisse putatur saeculo duodecimo a.C.n. in Asia, Perside, India (cum doctrina Vedica post Rigvedam), et Graecia (per saecula obscura). Alibi in Europa multo serius coepit, saeculo octavo a.C.n. in cultura Halstattensi Mediae Europae et saeculo sexto a.C.n. in Aetate Ferrea prae-Romana Europae Septentrionalis. Ars ferramentorum faciendorum in Africa Occidentali quoque ante 1200 a.C.n. in usu erat.[2][3][4]
Aetas ferrea dividi solet in duo genera, quae sunt prima (1200–1000 a.C.n.) et secunda aetas ferrea.