Ryszarda Hanin (1974) | |
Imię i nazwisko |
Szarlota Hahn |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
30 sierpnia 1919 |
Data i miejsce śmierci |
1 stycznia 1994 |
Zawód |
aktorka, pedagog |
Współmałżonek |
Leon Pasternak (1940–1956)[1] |
Lata aktywności |
1944–1994 |
Odznaczenia | |
|
Ryszarda Hanin właśc. Szarlota Hahn (ur. 30 sierpnia 1919[a] we Lwowie, zm. 1 stycznia 1994 w Otwocku) – polska aktorka, reżyserka i pedagog, profesor sztuki[2].
Urodziła się we Lwowie[3] w zamożnej i spolonizowanej rodzinie żydowskiej[4]. Jej ojciec Józef był przemysłowcem i urzędnikiem na kolei[5], a matka zajmowała się domem[1]. Miała o dziesięć lat starszego brata Leonarda, który został lekarzem psychiatrą[6]. Sama Hanin chciała zostać pielęgniarką[4]. Uczęszczała do Prywatnego Gimnazjum Żeńskiego im. Adama Mickiewicza[6]. Ponadto chodziła na lekcje tańca, miała instruktora jazdy na łyżwach[6], uczyła się też śpiewu i grała w przedstawieniach amatorskich[4]. Po maturze w 1937 wyjechała do Paryża, gdzie przez dwa lata studiowała literaturę francuską na Sorbonie i jednocześnie uczęszczała do Studia Charles’a Dullina przy Théâtre de l’Atelier[6].
W sierpniu 1939 przyjechała na wakacje do Lwowa, gdzie zastał ją wybuch II wojny światowej[1]. Pracowała w Domu Sierot, a następnie statystowała w Krakowiakach i góralach w Polskim Teatrze Dramatycznym. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa wraz z mężem, poetą Leonem Pasternakiem (ślub 5 marca 1940), ewakuowała się w głąb ZSRR, gdzie została spikerką Rozgłośni Polskiej ZPP w Saratowie i Kujbyszewie, a następnie współzałożycielką i aktorką teatru 1 Dywizji im. Tadeusza Kościuszki, z którym wróciła do kraju. W teatrze tym w 1944 debiutowała jako Aniela w Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry.
Następnie występowała w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi, gdzie w marcu 1945 zdała aktorski egzamin eksternistyczny. W 1949 przeniosła się do Warszawy, gdzie grała w Teatrze Polskim (1949–1954 i 1957–1963) oraz w Teatrze Domu Wojska Polskiego (Dramatycznym) (1954–1957 i od 1963 do śmierci). Występowała też gościnnie w innych teatrach. Współpracowała z Teatrem Telewizji od początku jego istnienia. Od 1951 aż do śmierci w 1994 była wykładowcą PWST w Warszawie, w latach 1966–1969 prodziekanem Wydziału Aktorskiego tej uczelni. W 1966 zdała reżyserski egzamin eksternistyczny. W 1956 rozstała się z mężem, następnie przez 16 lat była związana z aktorem Janem Matyjaszkiewiczem[1].
Weszła w skład Honorowego Komitetu Obchodów 70. rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę 11 listopada 1988, którego przewodnictwo objął I sekretarz KC PZPR gen. armii Wojciech Jaruzelski.
W ostatnich latach była ciężko chora, lecz mimo wszystko do ostatnich chwil występowała w teatrze. 31 grudnia 1993 wyrwała się na dzień z sanatorium w Świdrze (dzielnica Otwocka) i przyjechała do Warszawy, by wspólnie z przyjaciółmi spędzić sylwestra. Zmarła nagle wieczorem 1 stycznia 1994 po powrocie do sanatorium[7]. Pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A3 tuje-1-17)[8].