Sapientia (-ae, f.) vel sagacitas est facultas cogitandi et agendi per scientiam, experientiam, intellectum, prudentiam, et aestimationem.[1] Sapientia una ex quattuor virtutibus cardinalibus, et ut virtus consuetudo vel indoles ad actionem agendam summa sufficientia e re nata habetur. Quod indicat possessionem scientiae vel scientiae petitae ad tempora adhibenda, et vicissim homines, res, eventus, et tempora intellegenda, atque voluntatem et animum ingeniumque ad perceptionem, iudicium, et actum adhibendum pro optimo actionis cursu intellegendo.
Homines qui sapientiae student sapientes appellantur. Apud Graecos antiquos, homines qui sapientiam (Graece σοφία) docebant sophistae appellabantur.
Differentia inter ambo verba exigua est.
Graeci antiqui putabant sapientiam virtutem magni momenti, in deabus Meti Athenaque personificatam. Athena quidem dicebatur ex capite Iovis ortam esse, quae verbis figuraque depingitur fortis, aequa, misericors, casta.[2]
Vide Sapientia in Victionario. |
Vide -wise in Victionario. |
Vide sophont in Victionario. |
Vicimedia Communia plura habent quae ad sapientiam spectant. |