Xylographia est ars impressionis qua delineatio manuaria sive photographema in tabula lignea (praesertim buxea) translatum ita paratur, ut prelo quam optime mandari possit.
Methodo galvanoplastica pote est, ut tam e specimine transumptorum multitudo efficiatur quam caudici impressorio parceatur. Sinenses imagines xylographicas[1] iam antiquitus fabricaverant, antequam in Europa, i.e. in Batavia et in Germania ita procederetur iconas plicatiles religiosas, calendaria, lusorias chartas confectum. Prima imago xylographica, de qua nobis fama certa cum die indicato data est, est effigies quaedam Sancti Christophori anni 1423. Inde libri completi seriales (Theodisce: Blockbücher) fiebant, ubi tabula una et textus et imagines continebat (Biblia pauperum, 1429 etc.).
Saeculo XV exeunte Albertus Durerus artificia multa affabre eo modo exaravit quem secuti sunt artifices Ioannes Burgkmair senior, Ioannes Holpenius senior, Ioannes Holpenius iunior, Ioannes Schäufelin, Lucas Cranach maior. Expansio artis maxima autem saeculo XVI statuitur, quo iterum Germani excellebant, cum unum saeculum post iam chalcographia valeret. Renascitur autem ars xylographica saeculo XIX in Anglia (Thomas Bewick) et in Germania (Unger senior et Unger iunior; Fredericus Gulielmus Gubitz, Fredericus Unzelmann, fratres Vogel, Hugo Bürkner, Blasius Höfel). Sed etiam in Francia ars ista vetus rursus aestimabatur, quamquam rerum illustrandarum methodus scilicet recentiores praeferrentur.
![]() |
Vicimedia Communia plura habent quae ad xylographiam spectant. |