Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1939 |
Rozformowanie |
1939 |
Dowódcy | |
Pierwszy |
płk dypl. Jarosław Szafran |
Działania zbrojne | |
kampania wrześniowa | |
Organizacja | |
Kryptonim |
„Marta”[1] |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
35 Dywizja Piechoty (35 DP) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego II RP.
W czasie kampanii wrześniowej dywizja przeznaczona początkowo do składu SGO „Narew” została skoncentrowana w rejonie Białegostoku, następnie przerzucona pod Lwów, gdzie weszła w skład załogi Lwowa[2].
35 Dywizja Piechoty nie występowała organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Została sformowana w I rzucie mobilizacji powszechnej, w okresie od 31 sierpnia do 4 września 1939 roku z jednostek Obszaru Warownego „Wilno” i Korpusu Ochrony Pogranicza z przeznaczeniem dla Grupy Odwodów Naczelnego Wodza „Wyszków”.
Dowództwo OWar. „Wilno” | dowódca, sztab, szefowie służb nr 35 |
OWar. „Wilno” | komendant Kwatery Głównej i kompania gospodarcza nr 35 |
5 pułk piechoty Legionów | kompania asystencyjna nr 31 |
6 pułk piechoty Legionów | 205 pułk piechoty |
77 pułk piechoty | 206 pułk piechoty |
pułk KOP „Wołożyn” | 207 pułk piechoty |
batalion KOP „Budsław” | I/207 pp |
batalion KOP „Krasne” | II/207 pp |
batalion KOP „Iwieniec” | III/207 pp |
33 dywizjon artylerii lekkiej | 33 pułk artylerii lekkiej |
kompania łączności OWar. „Wilno” | kompania telefoniczna nr 31 |
pluton łączności Kwatery Głównej nr 31 | |
pluton radio nr 31 | |
drużyna parku łączności nr 31 | |
szwadron KOP "Nowe Święciany" | szwadron kawalerii dywizyjnej |
35 Dywizja Piechoty Rezerwowa pod dowództwem płk. dypl. Jarosława Szafrana, zaraz po sformowaniu, 7 września została przydzielona do SGO "Narew"[3]. Tego dnia w sztabie SGO w Zambrowie zameldował się dowódca dywizji, który poinformował o prawie całkowitym jej sformowaniu i skoncentrowaniu na południe od Białegostoku w rejonie Tołcze, Turośl, Dojlidy w gotowości do załadowania na transporty kolejowe. Dowódca SGO zarządził przesunięcie 35 DP (rez.) do rejonu Bielska Podlaskiego jako rejonu przeznaczenia. Zarządzenie to nie zostało jednak wykonane, gdyż już następnego dnia dywizja przestała podlegać gen. Czesławowi Młot-Fijałkowskiemu i rozkazem Naczelnego Dowództwa została skierowana do jego dyspozycji w rejon Czeremchy i z tamtejszego węzła kolejowego przerzucona transportami kolejowymi na południe - do Lwowa.
13 września dywizja wsparła obrońców miasta. Następnego dnia obsadziła zachodni odcinek obrony. 15 września dywizja uderzyła na Niemców na Kortumowej Górze i w Hołosku Wielkim. Atak, w którym Polacy poszli do walki wręcz, odrzucił Niemców. Dopiero ogień artylerii niemieckiej zatrzymał natarcie polskie. Nazajutrz znów toczyły się walki o Hołosko Wielkie. Mimo przewagi wroga, oddziały dywizji szły naprzód. 18 września, w celu nawiązania bezpośredniego połączenia z oddziałami 10 Brygady Kawalerii, 35 DP uderzyła po osi Hołosko Wielkie-Brzuchowice. Natarcie ruszyło po południu. Lewe zgrupowanie zdobyło Hołosko Wielkie i już po zapadnięciu zmroku opanowało sanatorium na drodze do Brzuchowic, ale w tym czasie 10 BK otrzymała rozkaz przebijania się na Węgry.
19 września dywizje zgrupowania gen. Kazimierza Sosnkowskiego usiłowały przebić się przez niemiecki pierścień okrążenia. Dowódca obrony Lwowa gen. Władysław Langner natychmiast zorganizował pomoc i wysłał do natarcia oddziały 35 DP (rez.) celem otwarcia zgrupowaniu drogi do Lwowa. Atak wyrzucił Niemców w Zamarstynowa i Hołoska Małego, natomiast na zdobycie Hołoska Wielkiego zabrakło już sił. Niemcy wprowadzili do kontrataku czołgi i zatrzymali natarcie polskie. W rezultacie natarcie nie przebiło pierścienia niemieckiego i nie otworzyło drogi grupie gen. Sosnkowskiego, która naciskana przez przeważające siły niemieckie, wyczerpawszy całą amunicję, skapitulowała w lasach brzuchowickich.
Obsada personalna Kwatery Głównej 35 Dywizji Piechoty[5][6]
W 1978 w katedrze we Wrocławiu została ustanowiona tablica upamiętniająca żołnierzy 35 Wileńskiej Dywizji Piechoty poległych w obronie Lwowa w 1939[29].